Menntamál - 01.08.1959, Qupperneq 19

MENNTAMÁL
113
hugfast að fara aldrei inn í kennslustund óundirbúinn.
Þetta er þýðingarmeira atriði en flesta grunar, og flest-
um kennurum getur orðið það hættulegt að koma óundir-
búinn í kennslustund. Börnin eru fljót að finna það, ef
fálm og vandræði grípur kennarann undir slíkum kring-
umstæðum. Getur ein slík stund, ef svo til tekst, haft var-
anleg áhrif, eða jafnvel úrslitaþýðingu um vald kennarans
og virðingu. Það ætti því að vera föst regla að koma
aldrei í kennslustund nema með nokkuð mótaða áætlun um
það, sem gera á. Og sá kennari, sem þannig vinnur, mun
líka fljótlega sannfærast um það, að öðruvísi getur það
ekki verið. Ég þykist hafa tekið eftir því, að mörg þau
vandræði, sem kennarar eiga að glíma við í kennslustof-
unni, sumir hverjir, séu bein afleiðing af óundirbúinni
og fálmkenndri kennslu.
Þá langar mig til, í sambandi við kennsluna, að drepa
hér á sitthvað fleira.
Heimavinna.
Fyrst má nefna heimaverkefnin. Þau vekja oft umtal
og eru líka umtalsverð, ekki sízt fyrir kennarann. Það
er meira vandaverk að „setja fyrir“, sem kallað er, en
margan grunar. Við munum flestir eða allir hafa þurft
nokkur ár, eða mörg, til að sannfærast um það. En á
meðan kann að vera framið margt ranglætið í þessum
efnum. Það er mikið álitamál, hvort á að íþyngja börnum
í 8 og 9 mánaða skólum með heimavinnu nema af mjög
skornum skammti. Svo löng skólavist á ári í 6—8 skyldu-
ár ætti að vera nægileg til þess að veita börnum þá tækni
við nám og þann fróðleik, sem talið er nauðsynlegt að
þau öðlist, með 5—6 stunda vinnu á dag, þótt margþætt
heimaverkefni bætist þar ekki ofan á. Og víst er það, að
mikil og þreytandi heimavinna barna verður flestum leiði-