Menntamál - 01.08.1959, Blaðsíða 99

MENNTAMÁL
193
Hér að framan hefur verið stiklað mjög á stóru, en
væntanlega gefast smám saman tækifæri til að gera ein-
stökum atriðum rækilegri skil. Ekki má lesandi ætla, að
ég telji öll börn og unglinga líkamlega veik eða andlega
miður sín. Sem betur fer, er meiri hlutinn að jafnaði
hraustur. Hitt er víst, að ekkert barn kemst hjá því að
vera stundum vanheilt eða veikt, og flest börn lifa tíma-
bil, sem eru þeim erfið. Þá getur verið mikið undir því
komið, hverjum tökum þau eru tekin. Ekki er ég heldur
málsvari þess, að börn eigi að ala upp í glerhúsi, einskis
megi af þeim krefjast, dekra eigi við veikleika þeirra og
þau eigi öllu að ráða. En það verður að vera eitthvert
vit í hlutfallinu milli andlegrar og líkamlegrar getu barns
og þess, sem af því er krafizt, það nær engri átt að leggja
á ungviði nær eingöngu andlega vinnu 8—9 mánuði árs-
ins, eins og nú er gert, einkum í framhaldsskólum, og
það er óafsakanlegt að beita ekki öllum tiltækum ráðum
til að rannsaka þau börn, sem ráða ekki við nám eða
brjóta af sér í hegðun. Skólar verða að taka vísindi og
þekkingu í þjónustu sína í viðskiptum við nemendur í
miklu ríkari mæli en nú er gert, en í því efni erum við
íslendingar aftur úr öllum. Að þessu verður vikið í næsta
kafla.
Menntun kennara ocf geðvemdarstöð.
Ég efast ekki um, að kennarar fái að ýmsu leyti góðan
undirbúning undir starf sitt í kennaraskólanum hér, en
að einu leyti er undirbúningi þeirra áreiðanlega áfátt.
Þeir þurfa að vita miklu meira um efniviðinn, sem þeir
hafa milli handa, um nemendurna sjálfa. Þar hrekkur
brjóstvitið eitt ekki til, svo mikilsvert sem það þó er. Þær
greinir, sem einkum lúta að þessu, eru líffærafræði og
bfeðlisfræði í nánum tengslum við þróunar- og vaxtar-
feril líkamans, ágrip um líkamlega sjúkdóma og ágalla