Menntamál - 01.08.1959, Blaðsíða 41
MENNTAMÁL
135
eftir Friðrik Hjartar eru að mörgu leyti góðar bækur, en
þær eru að sumu leyti alls ekki fyrir börn. Ég kenni höf-
undunum ekki um þetta. Ég efa, að hægt sé að skrifa
svo um íslenzka málfræði og stafsetningu, að það sé al-
mennt aðgengilegt lesefni fyrir börn. En ég legg jafn-
framt áherzlu á, að það er hægt að gera þetta efni
skemmtilegt í kennslustund. Þetta er alveg sambærilegt
við reikning. Það er gagnslaust að láta krakka lesa reglur
um það, hvernig skuli t. d. reikna brotabrotadæmi, en
það er hægt að kenna sumum þeirra að reikna þau. Sjón-
armið mitt er þetta: Það á að kenna málfræði og staf-
setningu í tímum, en forðast að láta börn lesa um mál-
fræði heima. Hins vegar er nauðsynlegt, að börnin
fái verkefni við að glíma heima. Bókin Ritæfingar eftir
Arsæl Sigurðsson er t. d. ágætt dæmi um slíka bók. Hún
er notuð í fyrstu bekkjum barnaskólanna. Samsvarandi
bækur í málfræði og stafsetningu þyrfti að taka saman
fyrir eldri nemendurna, en jafnframt leiðbeiningabækur
ætlaðar kennurunum, sem þeir gætu stuðzt við við kennsl-
una.
Ég vona, að mér verði ekki talin til sérvizku þessi kenn-
ing, að varpa fyrir borð sem mestu af kennslubókum
fyrir börn í málfræði og stafsetningu. Ég segi þetta ekki
út í bláinn, og mér er full alvara með því, sem ég segi.
Ég hefi að vísu litla reynslu af að kenna börnum, hefi
aðeins kennt einn vetur í barnaskóla. En ég hefi nokkra
reynslu af að kenna unglingum. Ég notaði aldrei kennslu-
bækur í málfræði í gagnfræðadeild, fyrr en ég neyddist
til þess, þegar landsprófsfyrirkomulagið var upp tekið.
Og mér gafst þessi kennsluaðferð vel. Ég lét nemendurna
að vísu kaupa sér Málfræði Björns Guðfinnssonar og
sagði þeim, hvar þeir gætu lesið um það efni, sem um var
rætt hverju sinni, en ég hlýddi þeim aldrei yfir bókina.
Ég gerði þetta vegna þess, að mér virtist námið mundu
verða skemmtilegra með þessum hætti, að minni hætta