Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 26

kom kvöld óg börnin skriðu inn i tjald-
ið sitt og voru nú með daprasta móti.
„Eigum við ekki að biðja fyrir pabba
og mönnnu í kvöld um leið og við biðj-
nm hann að hjálpa okkur?“ sagði Einar.
„Ég hef gert það á hverju kvöldi,“
sagði Dóra. „En þið skuluð gera það
líka. Ég er viss um, að þeim líður illa.
Kannski enn verr en okkur?“
Svo varð þögn í tjaldinu og litlu síð-
ar voru börnin sofnuð.
— Þegar þau vöknuðu næsta morg-
un, voru þau bæði svöng og þyrsl.
Veður hafði kólnað um nóttina, svo
að það var hrollur í þeim, þegar þau
vöknuðu. Loft var nú skýjað og veðrið
var hráslagalegt. Þau höfðu farið mjög
létt klædd að heiman, en þeim hafði
aldrei orðið verulega kalt fyrr en nú.
Það stóð nokkur gola norðan flóann og
hún var ekkert hlý.
Börnin voru að leggja af stað til að
leita að eggjum í „morgunmatinn“, þeg-
ar þau heyrðu í flugvél enn einu sinni.
Þetta var fimmti dagurinn þeirra í
eynni og einhvern veginn fannst þeim
nú, sem björgunin væri á næstu grösum.
Nú fór flugvélin ekki fram hjá, heldur
stefndi beint á eyna og flaug nokkra
hringi yfir henni og var auðséð, að hún
vissi af börnunum þarna. Enda létu
börnin ekki standa á sér að taka á móti
henni. Þau hlupu í hendingskasti upp á
hæsta hólinn og veifuðu þaðan í ákafa
með óskaplegum fagnaðarlátum. Flug-
vélin flaug svo lágt, að það lá við að
börnin gætu kallað til flugmannsins.
Allt í einu sáu þau, að eitthvað kom
svífandi niður til þeirra, og þegar það
hafði náð til jarðar fóru þau öll í kapp-
hlaup þangað sem böggullinn lá.
Dóra varð fyrst. Hún tók utan af
bögglinum og hvílíkur fögnuður: Þarna
voru nokkrar brauðsneiðar og lítill
mjólkurbrúsi. Þau gleymdu flugvélinni
alveg í bili, er þau sáu þetta lostæti.
„Ó, mjólk! Mjólk! Hver á að byrja?“
hrópuðu þau öll.
„Það er bezt að sá yngsti byrji. Það
er stytzt síðan hann hætti við pelann,“
sagði Einar.
„Jæja, Svanur, byrjaðu þá og vertu
fljótur, en þú mátt ekki drekka allt úr
brúsanum," sagði Dóra.
Nú gekk brúsinn frá munni til munns
og aldrei höfðu börnin bragðað þvílíka
mjólk! Þau höfðu verið svo upptekin
af þessari sendingu, að þau tóku ekkert
eftir því að öðrum böggli hafði verið
varpað niður til þeirra, en nú sáu þau
hann liggja þarna skammt frá. Að þessu
sinni var Svanur fljótastur að ná í bögg-
ulinn. Þetta voru þrjár ullarpeysur.
Fögnuðurinn yfir þessari sendingu var
ekki alveg eins mikill og í fyrra skipt-
ið. Það var samt gott að fá peysurnar,
og börnin létu ekki bíða að fara í þær.
Þeim hlýnaði líka fljótt á eftir. Nú loks
fóru börnin að gefa gaum að flugvél-
inni, þessum blessaða sendiboða, sem
nú var á förum. Nú var ekkert að
óttast lengur. Þau voru fundin og þeim
mundi bjargað fljótlega. Það gat eitt-
hvað dregizt. Þau hugsuðu sér helzt að
það myndi koma bátur til að sækja þau
og það tók sinn tíma.
Og nú voru það brauðsneiðarnar.
Það var næsta mál á dagskrá að gæða
168 VORIÐ