Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 27

sér á þeim. Bezt var þó að' fara gæti-
lega og borða ekki yfir sig, eftir lang-
varandi matarskort. Dóra sagði að þau
mættu borSa sína sneiSina livort, og
svo ekki meira í bili. ÞaS var samþykkt.
Þegar þessari góSu máltíS var lok-
iS, sagSi Einar:
„Eigum viS nú ekki aS þakka guSi
fyrir þessa björgun, sem er alveg á
næstu tímum? Við höfum oft beðið
hann aS hjálpa okkur. Nú er það einnig
okkar aS þakka honum.“
,Jú, við skulum gera það,“ sögðu
hin börnin lágt. Svo krupu þau öll nið-
ur, lögðu aftur augun og spenntu greip-
ar. Enginn heyrði þakkargjörS þeirra
— nema guS. Þau voru líka að tala við
hann. Svo stóðu þau upp og það er
þögn litla stund.
„Jæja, krakkar. Líklega fá pabbi og
mamma að vita fljótlega, að við erum
á lífi,“ sagSi Einar.
„Já, ég hugsa, að þau viti þaS nú
þegar,“ sagði Dóra.
„Kannski pabbi komi bara að sækja
okkur?“ sagði Svanur.
„Nei, ekki á trillunni sinni. Ég hugsa
að það sé svo langt. Annars vitum við
ekkert, hvar við erum,“ sagði Dóra.
„Ef þessi eyðiey skyldi nú ekki heita
neitt, ættum við þá ekki að skíra hana?“
„Jú, þaS er alveg sjálfsagt. En hvaS
eigum við að kalla hana?“ sagði Einar.
„Vegna þess, að eyjan okkar heitir
Sóley. Hvernig væri þá að við kölluð-
um þessa Máney?“ sagði Svanur.
„Ég held, að það sé bara ágætt,“
sagði Dóra. — Þá heitir hún hér eftir
Máney,“ sögðu þau öll í kór.
„En hvað eigum við nú að gera þang-
að til við verðum sótt?“ spurði Dóra.
„Eg gæti kannski sagt ykkur Eyr-
byggju aftur þótt ég muni hana illa?“
sagði Einar.
„Nei, heldur Laxdælu. Ég kenni ann-
ars svo mikiS í brjósti um GuSrúnu
Osvífursdóttur, þótt hún væri grimm,“
sagði Dóra.
„Eg kenni meira í brjósti um
Hrefnu,“ sagði Svanur.
„Eg kenni mest í brjósti um þá Bolla
og Kjartan,“ sagði Einar .
„Jæja, byrjaðu þá á Laxdælu aftur,“
sagði Svanur.
— Dagurinn leiS fljótt. ÞaS glaðn-
aSi til meS hádeginu. Til allrar ham-
ingju höfðu þau aldrei gleymt að draga
upp klukkuna og vissu því alltaf, hvaS
tímanum leið.
Skömmu eftir hádegi, þegar þau sitja
fyrir utan tjaldið sitt og bíða eftir að
eitthvað gerist heyra þau einkennileg-
an dyn í lofti. Hann var ekki eins og
venjulegur flugvélaþytur, en hann kom
samt einhvers staSar ofan úr loftinu og
litlu síðar sjá þau einhverja ófreskju
koma æðandi út úr skýjunum og stefna
í átt til þeirra. Og ekki nóg með það:
Þetta ferlíki gerði sér hægt um hönd og
settist á eyna rétt hjá þeim eins og
randafluga eða fiskifluga. Þau höfðu
að vísu oft heyrt talað um þyrlu, en
aldrei séð hana fyrr. Þetta var þá þyrla.
Eftir litla stund opnast hún og út úr
henni stígur maður, og hver haldið þið,
að það liafi verið? ÞaS var enginn ann-
ar en hann Gestur, faSir barnanna, og
annar ókunnugur maður, sem þau gerðu
VORIÐ 169