Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 50

rauögullið hár, íreknótt og með blá
augu.
Hún gleypir í sig matinn í flýti, klæð-
ir sig í úlpu og skó og kveður mömmu
sína. Síðan hleypur hún af stað í skól-
ann með skólatösku undir hendinni.
Hún mætir Lísu, vinkonu sinni, á einu
horninu og verður samferða henni í
skólann.
Er í skólann kemur, hleypur á móti
þeim stærsta stúlkan í bekknum, Þor-
gerður að nafni, og segir:
„Sælar verið þið, stúlkur mínar. Haf-
ið þið heyrt nýjustu fréttir, við fáum
að fara í skíðaferðalag á mánudaginn!“
„Nei, þú segir ekki, þá verður nú
gaman!“ hrópar Lísa.
„Já, það segi ég með þér,“ segir Olga
og hoppar upp af kæti.
„En Grétar getur ekki farið, hann
fótbrotnaði í knattspyrnu í gær,“ held-
ur Þorgerður áfram, „og þá verður
ekki nógu gaman, því að hann lífgar
allt upp, og svo eru Árni og Ragnar
hættir við að fara, af því að Grétar get-
ur ekki komið.“
„Þetta er nú það allra lélegasta
ástancT, sem ég hef frétt um í tólf ár!“
andvarpar Lísa og setur upp fýlusvip.
„Og Haukur kennari ætlar kannski
að hætla við að fara með okkur út af
þessu atviki,“ heldur Þorgerður enn
áfram.
„Já, það liggur við að mér finnist það
alveg rétt af honum,“ segir þá Olga.
,.Já, svona er Iífið,“ segja þær allar
í kór og dæsa.
Aslaug Haraldsdóttir, Reykjavík,
11 ára.
192 VORIÐ