Vorið - 01.12.1970, Page 7

KRISTJÁN FRÁ DJÚPALÆK:
Sumorœvintýr
Systkin, lækur og sól.
Allan síðsumardaginn höfðu þau leik-
ið sér við bæjarlækinn, sem liðaðist
hljóðlega gegnum túnið, eftir leirrauð-
um farvegi sínum, í lygnum og smá-
streymi, 'blárri en lindir himinsins, sem
speglaði livít, léttfleyg ský sín í fleti
hans.
Systkinin höfðu ýmist vaðið berum
fótum um ójafnan botn hans, eða bara
setið á grænum hökkunum og látið fæt-
urna leika í hlýju vatninu.
Kannske hafði lonla eða smásili
skyggnzt undan holbakka, eða þá bara
legið móti straumnum og japlað smáum
tálknunum.
En þegar börnin sáu lonturnar, fyllt-
ust þau veiðihug. Þau krupu niður á
bakkann og reyndu varfærnislega að
nálgast þær með berum höndunum.
En lontan er stygg og sleip í hendi
eins og gæfa manns, og sj aldan gálu þau
gómað nokkra bröndu, þá færðist í þau
kapp veiðieðlisins, og þau óðu út í hyl-
inn og dyfu liöndunum á kaf í vatnið, en
ailt kom fyrir ekki.
Og þetta gerði ekkerl til, veiði þeirra
átti sér engan lilgang, nema taka þátt í
leik dagsins, lækjarins og sólarinnar. En
kannske þó?
Bróðir var hugkvæmur snáði, og hann
lók tóma tunnu, sem átti að afgisa í
læknum, og lagði hana í hylinn.
Og viti menn, inn í tunnuna synli lítil
lonta í forvitni sinni, og þá voru systkin-
in fljót á sér að reisa upp tunnuna og
lontan var fangi þeirra. En þau höfðu
enga áætlun um feng sinn. Að vísu vildi
systir láta lontuna vera þarna alllaf, þar
til hún yrði stór silungur, og færa þá
mömmu hana í matinn. En þetta var auð-
vitað alltof heimskuleg uppástunga til
að svara. Þess vegna sleppti drengurinn
VORIÐ 149