Vorið - 01.12.1970, Qupperneq 13

ast burtu. Þá minntist Pavo orða engils-
ins og bað um að mega ganga upp að
altarinu. Móðirin hélt að hann langaði
til að horfa á altaristöfluna, og gat vel
unnt honum þess að njóta þess, sem fall-
egt var. En Pavo fór bara til að ná í pen-
inginn sinn og svo rétti hann konunni
hann eins og engillinn hafði sagt honum
að gera.
Stundu síðar voru þau sezt á sleðann.
En þvílík keyrsla! í þá daga höfðu menn
þá Lrú, að sá sem kæmist lengst á undan
hinum eftir messuna, mundi fá bezta
og hæzta kornið á sumrinu. Margir
lömdu hestana með svipunni. Þá heyrði
Pavo allt í einu að hestarnir voru farnir
að tala. —- Hvers vegna slærðu mig? Ég
hleyp eins hratt og ég get.
Þá varð Pavo hissa, því máttu trúa.
Hann skildi mál hestanna. Hann var sér
ekki ennþá meðvitandi um að þetta var
sönnun þess, að hann ætti að fá að heyra
þögnina tala. En brátt varð hann enn
meira undrandi.
Klukkan var nálægt átta að morgni, en
samt var almyrkt. Heiðskýrt var og
frost, stjörnurnar blikuðu skært á himn-
inum. I sama bili ók sleðinn þeirra yfir
þöglan ísinn á litla vatninu. Allt í einu
heyrði Pavo dásamlega hljóma. Pavo
vissi auðvitað ekki hvað þetta var, því
hann hafði aldrei heyrt hljóðfæraslátt.
En hann skildi það síðar. Morgunstjörn-
Urnar voru að hylla guðdóminn.
Þetta ómaði í loftinu og fann hljóm-
grunn á jörðu. Snævi hulið fjallið, ísi-
lagt vatnið, trén í skóginum, jafnvel ís-
inn á vatninu, sem þau óku yfir, sagði:
— hlustið á hversu stjörnurnar lofa Guð
vegna þess að hann sendi lausnarann til
jarðarinnar. Látum oss einnig lofsyngja
Guð.
Allt þetta 'heyrði Pavo. En skildi hann
það? Nei, vegna þess að hann var glor-
hungraður. Hann var að hugsa um góðu
kökurnar, sem ilmuðu svo yndislega,
þegar mamma hans steikti þær. Þegar
þau komu heim, hitaði mamma upp
graut, sem þau höfðu haft í kvöldmat
daginn áður. Veiztu hvað grauturinn
sagði við sleifina? Borðaðu ekki allt
upp. Láttu vera ofurlítið afgangs handa
pabba. Þetta fannst Pavo hugulsamt. Og
hann skildi þetta miklu betur en lofsöng
stjarnanna. Hann hló svo mikið að
grauturinn var við að gusast út úr skeið-
inni. Mömmu sinni gaf hann bendingu
sem þýddi: — Grauturinn segir „Skildu
eftir slatta handa pabba!“
— Þetta var hugsunarsamt af grautn-
um, því pabbi er líka svangur.
Pavo vildi samt fá risaskammt á síð-
asta diskinn sinn. Þá heyrði hann skýra
rödd innra með sér: — Pabbi fór
snemma á fætur í morgun. Hann beitti
hestinum fyrir vagninn og ók okkur til
kirkju. Hvernig getur þú fengið af þér
að borða allan morgunmatinn hans?
Pavo roðnaði af blygðun og lagði frá
sér skeiðina. Hann fann að hann liafði
verið kominn að því að aðhafast eitt-
hvað rangt. En hver gat verið að aðvara
hann? Ef til vill veizt þú það? Þáð var
rödd samvizkunnar. Hún býr í hugskoti
okkar og varar okkur við að gera nokkr-
um rangt til.
Frá þessum degi vandist Pavo því
betur og betur að heyra rödd þagnar-
innar. Plógurinn talaði við steinana í
j arðveginum. Þú verður að færa þig of-
VORIÐ 155