Vorið - 01.12.1970, Síða 23

„Hefur okkur ef til vill skjátlazt við'-
víkjandi strandstaðnuin?“ liélt greifinn
áfram. „Getur verið um nokkurt annað
nafn að ræða en Patagoníu?“
Paganel þagði enn.
„Mér virðist auk þess,“ mælti greif-
inn, „orðið Indíáni styðja þetta álit.“
„Áreiðanlega,“ skaut majórinn inn í.
„Og virðist það loks ekki vera greini-
legt, að skipbrotsmennirnir óttuðust að
verða teknir til fanga af Indíánum, þeg-
ar þessar línur voru skrifaðar?“
„Við skulum reyna að hugsa allt þetta
mál lítið eitt betur, herra greifi,“ mælti
Paganel loks. „Jafnvel þótt ég féllist á
allar yðar fyrri skýringar, þá leyfi ég
mér að efast um hina síðustu.“
„Hvað eigið þér við?“ spurði Helena,
og nú störðu allra augu á prófessorinn.
„Ég á við það,“ mælti Paganel með
mikilli áherzlu, að Grant skipstjóri hef-
ur þegar verið fangi hjá Indíánum, er
hann skrifaði bréfið.“
„Viljið þér skýra þetta nánar?“
„Já, það er velkomið. Ef við lesum
blaðið þannig, að í stað orðanna „Við
munum“, komi: „Við erum fangar,“
liggur málið ljóst fyrir.“
„En þetta getur ekki átt sér stað,“
mælti Glenvan.
„Hvers vegna?“ spurði Paganel.
„Vegna þess, að þeir hafa hlotið að
kasta flöskunni í sjóinn um leið og skip-
ið strandaði. Breiddar- og lengdarstað-
setningin getur aðeins átt við þann
stað, þar sem skipið strandaði.“
„Ég finn engar sannanir fyrir því,“
mælti Paganel glaðlega, „og ég sé held-
ur ekki, hvað mælir á móti því, að þeir
hafi sent frá sér þetta neyðarskeyti eftir
að þeir voru teknir fastir.“
„Jú, sjáið þér nú til, kæri prófessor,“
mælti Glenvan. „Til þess að geta kastað
flösku í sjóinn, þurfa menn vitanlega að
vera staddir einhvers staðar við sjó.“
„Hitt væri einnig mjög auðvelt,“
mælti Paganel, „að kasta flöskunni í á,
sem rynni í hafið.“
Nú varð nokkur þögn, og var auðséð,
að þessi orð Paganels höfðu vakið
nokkra undrun. Paganel fann, að þessi
uppástunga hafði fallið í góðan jarð-
veg og hafði vakið nýja von í brjóstum
áheyrenda. Loks rauf greifinn þögnina:
„Þvílík hugmynd!“ mælti hann.
,,Já, og meira að segja góð hugmynd,“
mælti landfræðingurinn glaðlega.
„Þér álítið þá ...“ mælti Glenvan.
„Ég álít, að okkur beri að fylgja 37.
breiddargráðu þvert yfir landið frá
vesturströndinni og alla leið austur að
Allantshafi, án þess að víkja nokkurn
lima frá henni. Ef til vill munum við
þá finna einhver spor eftir hina týndu
skipbr otsmenn ? “
„Þær vonir tel ég veikar,“ mælti
majórinn.
„Svo veikar sem þær eru,“ hélt
Paganel áfram, „megurn við ekki ganga
fram hjá þeim. Með því að renna augum
yfir landabréfið, sjáum við, að þar er
nóg af ám, sem hafa getað flutt flösk-
una til sjávar. Og sé nú svo, að vinir
vorir séu fangar og vænti hjálpar okk-
ar, er þá rétt af okkur að sleppa nokkru
tækifæri ,sem fært gæti okkur einhverj-
ar upplýsingar um þá? Og jafnvel þótt
þessar ágizkanir mínar væru rangar,
held ég, að við séum öll sammála um að
VORIÐ 165