Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 28

PERSÓNUR: Heimski-Pétur, Knútur,
Lilla prinsessa, tvö hirSfííl og Jóla-
sveinninn.
ÞULUR (Les upp úr stórri bók framan
við tjalclið): Það voru einu sinni tveir
bræður, Pétur og Knútur, sem áttu
lieima á bóndábæ. Pétur var góður,
glaðlyndur og alltaf ánægður. En Knút-
ur var önugur, vanþakklátur og alltaf að
kvarta. Dag nokkurn stóð Knútur á
hlaðinu og hjó við í eldinn.
Tjaldið dregið frá.
FYRSTI ÞÁTTUR
KNÚTUR (á hlaðinu, þar er eitt tré,
hlöðudyr og höggkubbur): Góðan
daginn. Ég heili Knútur. Starf mitt er
að böggva í eldinn. (Heggur.) Og
það er alltaf nóg að gera, ég púla hér
alla daga. (Heggur aftur, ihættir.) En
ég á framtíð, sem ég eftir bíð — þeg-
ar út í heiminn ég glaður eitt sinn
líð. . . . Ég fer til kóngsins — beint
í löndin út — og spyr hvort hann hafi
ekki þörf fyrir strákinn hann Knút. . .
(Heggur áfram, lítur í kringum sig.)
Að búa í höllu — það á nú við mig . . .
það er annað en að troða stafkarls
stig... Að liggja í leti alla daga og
hvíla sig, vera í fríi, hugsa, það á nú
við mig ... (Heggur áfram.) Á morg-
un held ég mína leið. —
* k-
PÉTUR ('kemur): Gott kvöld, gott
kvöld, hér kem ég. Ég heiti nú bara
Pétur. En mörgum finnst ég vera svo
góður, að þeir kalla mig stundum
heimska Pétur. (Setur frá sér matar-
skál.)
KNÚTUR: Hvað ertu nú að gera?
PÉTUR: Ég?
KNÚTUR: Já, þú.
PÉTUR: Ég er að lála út þennan graut.
KNÚTUR: Ertu blautur?
PÉTUR: Blautur. Ég sagði graut.
KNÚTUR: Hvað gerir þú við þennan
graut?
PÉTUR: Hvað segirðu?
KNÚTIJR: Ég var að spyrja. Hvers
vegna lætur þú þessa grautarskál
þarna?
PÉTUR: Hvers vegna? Hún er auðvilað
ætluð jólasveininum. Honum hefur
líkað grauturinn minn vel. Það líður
nú að jólum.
KNÚTUR: Trúir þú á jólasveina? Það
eru engir jólasveinar til.
PÉTUR: Jú, þeir eru til.
170 VORIÐ