Heima er bezt - 01.08.1963, Qupperneq 29

Hildur Inga:
ANNAR HLUTI:
Á Heiði gekk lífið sinn vanagang; sömu störf unnin
á sama hátt á sínum vissu tímum eins og áður; regla og
stjórnsemi höfðu alla tíð verið ríkjandi þar og svo var
enn. Hið eina, er hafði breytzt, var Jórunn. Hún gekk
að vinnu eins og áður, en var köld, þögul og fáskiptin.
Hún hafði áður verið hrókur alls fagnaðar, ræðin og
glaðvær. Dillandi hlátur hennar hafði smitað alla á
heimilinu. Nú talaði hún aðeins ef á hana var yrt, og
enginn hafði séð hana brosa síðan um haustið.
Dagamir liðu, urðu að vikum og mánuðum, og svo
var aftur komið vor með hækkandi sól og sunnanþey.
En þó að hélurósimar hyrfu af gluggunum og klaka
leysti úr jörð, voraði samt ekki í sál Jórunnar á Heiði.
Hún var jafn þögul og fyrr. I hjarta hennar var enn
gaddur frá fyrsta grimmdarveðri lífs hennar, þegar von-
irnar hennar urðu úti.
Það var í vikunni fyrir bænadagana, að frétt barst um
það að siglingin væri komin, en svo var það kallað, þeg-
ar fyrstu skipin komu á vorin með vömmar. Þá varð
uppi fótur og fit í sveitinni. Allir þurftu að sjá nýju
vörarnar og kaupa til heimilanna, hver eftir sinni getu.
Hjónin á Heiði vora vön að fara til þessara vöru-
kaupa, og hin síðari ár höfðu þau ætíð tekið dóttur
sína með sér. Nú vildi svo illa til, að Halldóra hús-
freyja var lasin og treysti sér því ekki til að fara.
Erlendur spurði Jórunni hvort hún vildi ekki koma
með sér til að velja álnavöru handa heimilinu. Jórunn
kvað nei við, sagði að sig vanhagaði ekki um neitt og
móðir sín mundi vonandi hressast bráðlega og gæti hún
þá farið og valið sjálf það er þyrfti, eins og vant væri.
Það varð því Erlendur einn, sem bjóst til ferðar. Þeg-
ar hann kvaddi heimilisfólkið lét hann þess getið, að
hann myndi heimsækja vin sinn séra Hálfdan á Borg,
SEINT
FYRNAST
ÁSTIR
Ný framhaldssaga
og væri sín því ekki að vænta heim fyrr en seint um
kvöldið. Hann steig því næst á bak Glóa sínum og reið
úr hlaði. Glói lék í taumunum, tuggði mélin og dans-
aði niður traðimar.
Þegar kom niður á eyrarnar við Hamarsá hleypti Er-
lendur á harða stökk. Þegar ldárinn hafði stokkið nokk-
urn spöl, laut Erlendur lítið eitt áfram, tók þéttings-
fast í taumana og kippti Glóa niður á dunandi skeið.
Þeir flugn áfram; það gustaði um Erlend á fluginu, jörð-
in stundi við hófaslátt gæðingsins. Glói var orðlagður
skeiðhestur og stríðalinn hvem vetur. Þegar sprettin-
um linnti, klappaði Erlendur á háls hestsins og sagði í
gælutón:
„Ég skal ekki draga af gjöfinni þinni í kvöld, vinur
minn.“
Þegar Erlendur kom niður í dalinn, náði hann hóp
af fólki, sem einnig var á leið niður í Hamarsfjörð í
sömu erindum og hann. Það bættust fleiri og fleiri í
förina, menn ræddu um tíðarfarið, skepnurnar, hvort
fyrningar myndu verða miklar og svo framvegis.
Þegar niður í kauptúnið kom, reið Erlendur frá hópn-
um og kom Glóa í húsaskjól. Síðan hélt hann til „Fé-
1 agsverz 1 unarinnar“, en svo var fyrirtæki það kallað
sem Agnar Ólafsson hafði veitt forstöðu. Fyrir utan
verzlunarhúsið hitti hann nokkra kunningja sína úr
firðinum. Hann heilsaði þeim, rabbaði við þá htla stund
en gekk síðan inn í búðina. Þar var margt manna fyrir.
Erlendur heilsaði á báðar hendur, sneri sér síðan að
búðarborðinu til að skoða vaminginn, er lagður hafði
verið fram til sýnis. Allt í einu kipptist hann við — hann
horfði ísköldum, stingandi augum á manninn fyrir inn-
an búðarborðið. Þar stóð Agnar Ólafsson, fínt klæddur,
fagur og glæsilegur að vanda, aðeins dálítið fölur og
mun horaðri en um haustið.
Þeir horfðust í augu nokkur augnablik. Þá hreytti
Heima er bezt 289