Heima er bezt - 01.08.1967, Qupperneq 11

Möller hélt. Þaðan var haldið að „Graasten“ sem Suður-
Jótar gáfu Ingiríði krónprinsessu og voru þau hjón þar
stödd um þær mundir. Af þeim ástæðum urðum við að
láta okkuru nægja að horfa á höllina að utan og héld-
um því næst burt. Löngu seinna fékk ég tækifæri til að
skoða þessa fögru höll, en það er önnur saga. — Dybböl
er einhver frægasti sögustaður Dana. Þar stóðu síðustu
orusturnar 1864, þegar Danir biðu ósigur fyrir Prúss-
um og misstu Suður-Jótland. Eru margar og sárar minn-
ingar bundnar við þann stað. En þar sést m. a., hvað
Danir gera mikið fyrir sögustaði sína. Alls staðar voru
minnismerki, þar sem hægt var að lesa, hvar þessi eða
hinn hafði fallið. Frá Dybböl var farið yfir til Sönder-
borg á Als og er brú yfir sundið, enda er það mjótt.
Þar skoðuðum við fyrst og fremst „Sönderborg“ slot og
hið fræga safn, sem þar er geymt. Næst heimsóttum við
„Askovhus Væverskole“ og var þar margt merkilegt
að sjá: Þar voru vefstólar af öllum mögulegum stærð-
um. Var einn þeirra 4—5 metrar á breidd og gátu 3—4
stúlkur ofið á hann í einu. Þarna hittum við aftur
Margréti Bjarnadóttur, sem var nýfarin frá Askov og
ætlaði að vera þarna um tíma.
Næsta dag lá leiðin vestur að hafi. Fyrst komum við
til „Lögum Kloster" og skoðuðum kirkjuna þar, en síð-
an var ekið til „Trojborg“, sem eru rústir af gamalli
höll og er stór og þéttur skógur kringum hana. Þá
héldum við vestur að hafi og skoðuðum hinn mikla
varnargarð, sem Danir hafa gert meðfram ströndinni,
og afarmiklu flóðgátt, sem er á garðinum. Þessi garður
teygir sig meðfram ströndinni á löngu svæði og er mikil
vörn gegn sjávargangi og flóðum. Hafa ræktunarmögu-
leikar innan garðsins vaxið afar mikið síðan garðurinn
var gerður. Frá flóðgáttinni ókum við til „Rudböl“,
sem er landamæraþorp. Nokkur hluti þess er danskur,
en nokkur þýzkur, og á dálitlu svæði er landamæralín-
an eftir miðri götunni, svo að maður getur staðið með
sinn fótinn í hvoru landi. Eftir þetta voru tveir bæir
skoðaðir, Mögel-Tönder og Tönder, og síðan haldið
heim.
Næsta dag var þessi ágæti gististaður okkar kvaddur
og skyldi nú leiðin liggja til Hamborgar. Lítilsháttar
töf varð á tollstöðinni og hafa aðrir sennilega verið á
vakt en áður, er við fórum þar um, því að nú ráku þeir
augun í vegabréf Önnu Snorradóttur. Hafa þeir séð, að
vegabréfið leit öðruvísi út en hin bréfin og undirskrift-
in líka önnur, enda var vegabréfið gefið út á Akureyri.
En það hafa þeir vísu menn ekki getað skilið og héldu
því að hin glaða og góða Anna væri með falsað vega-
bréf. Með hjálp góðra manna rættist þó úr þessu á
endanum.
Til Hamborgar komum við klukkan 1 og var okkar
fyrsta verk að leigja vélbát til að fara með okkur um
höfnina. Vorum við um tvo tíma á því ferðalagi og sá-
um nokkuð af þeirri risahöfn, sem mun vera sú stærsta
í heimi. Við enduðum þetta ferðalag á því, að ganga til
baka eftir jarðgöngum, sem grafin hafa verið undir
Rikisarfinn fesiir hvitagulls kross á barm krónprinsessunnar.
ána. Fannst okkur það stórmerkilegt ferðalag. Eftir að
hafa snætt miðdegisverð í ágætis hóteli, var okkur til-
kynnt kvölddagskráin, en hún var fyrst sú, að koma
okkur fyrir til næturgistingar á ódýrum hótelum og
síðan að fara á frægasta skemmtistað borgarinnar, St.
Pauli. Eyddum við þar kvöldinu í glaum og gleði, unz
klukkan var 12.
Hótelið, þar sem ég gisti um nóttina, hét hinu flotta
nafni New York. Að undanskildu nafninu, var hótelið,
vægast sagt mjög lítilfjörlegt, en ódýrt var það, satt
var það.
Eftir að hafa snætt mjög lélegan morgunverð, var
haldið út í stærsta dýragarð heimsins, sem kenndur er
við Carl Hagenbeck, stofnanda hans. Mismunur á þess-
um garði og garðinum í Kaupmannahöfn er aðallega
sá, að mínum dómi: Dýrin í Hagenbecks garðinum eru
fleiri og hafa meira pláss.
Kl. 12 var snæddur ágætis miðdegisverður í Ham-
borg, en að honum loknum var lagt af stað til Lúbeck,
en vegurinn þar á milli er mjög góður, steyptur og tvö-
faldur alla leiðina og þvervegir ýmist yfir eða undir. —
Þegar komið var til Lubeck, var fyrst farið upp í mjög
háan turn, til þess að fá yfirsýn yfir borgina, og síðan
var skoðuð Alaríukirkjan, sem er mjög fögur og rík af
listaverkum. Kvöldinu var eytt á mjög fínu hóteli. Þar
kvöddu mig flestir félagar mínir, en sumir fylgdu mér
á brautarstöðina, því að nú ætlaði ég með næturhrað-
lestinni til Kaupmannahafnar til að ná Lagarfossi, sem
ætlaði beint til Austfjarða eftir tæpa tvo daga. Þau, sem
fylgdu mér á stöðina voru Guðmundur Ólafsson, Örn
Snorrason, Unnur Vilhjálmsdóttir, Rósa B. Blöndals,
Vathum og Skovman kennari, sem reyndist mér prýði-
lega með allan undirbúning undir ferðina, svo sem að
útvega mér farseðil o. fl. Það síðasta, sem ég sá og
heyrði til þessara góðu vina minna, var það, að þau
stóðu á stöðinni og sungu íslenzka þjóðsönginn.
Framhald á bls. 273.
Heima er bezt 267