Heima er bezt - 01.03.1970, Qupperneq 28

þetta væri ágætur maður og vellauðugur. Helzt vildi
hann að piltarnir væru 12 ára að aldri, af góðum ættum,
hraustir líkamlega og óspilltir. Líka þyrftu þeir að vera
góðir námsmenn.“ —
„Heldur þú að ég sé öllum þessum kostum búinn?“
sagði Nonni, og nú varð hann fyrst feiminn og hikandi.
Mamma hans sagðist vona það. Jafnframt sagði hún,
að vinur sinn, Einar Asmundsson í Nesi, hefði bent á
hann til þessarar farar. Hún sagði líka, að Gunnar, son-
ur Einars, sem væri ágætur drengur og vel upp alinn,
væri ákveðinn að fara þessa för. Einar hafði sagt, að
hann væri nú á förum, en ef þau tækju tilboðinu, þá
myndi Nonni hitta Gunnar í Kaupmannahöfn, er hann
kæmi þangað. Að lokum sagði mamma hans, að nú væri
úr vöndu að ráða, en jafnframt lét hún þess getið, að
ef pabbi hans væri nú á lífi, myndi hann vafalaust hafa
tekið þessu tilboði. Nonni átti hálf bágt með að átta
sig á þessu í svipinn, en þó sagði hann eftir nokkurn
umhugsunartíma: „Hvernig á ég svo að komast utan?“
Mamma hans sagði, að hann gæti líklega fengið far með
litlu seglskipi frá Borgundarhólmi. Það héti Valdimar
frá Rönne. Sagði hún að það kæmi hingað í næstu viku
og þá þyrfti hann að vera tilbúinn. Með þessu skipi,
sagði hún, að hann kæmist beint til Kaupmannahafnar.
Þar sagði hún að tæki á móti honum þýzkur biskup,
sem héti Hermann Grúder, og hjá honurn myndi hann
hitta Gunnar Einarsson, sem færi á undan honum út.
Þessi Hermann Grúder niyndi svo sjá um ferð þeirra
til Frakklands.
Um langa stund sátu þau, móðir og sonur, og ræddu
um málið. Þau voru bæði alvarleg, en ræddu þó saman
rólega. — Móðirin reyndi að benda syninum á þau
vandamál, sem hann yrði að leysa á sitt eindæmi, er hann
nyti einskis stuðnings eða leiðbeininga frá vandamönn-
um sínurn. Hún brýndi fyrir honum að gleyma aldrei
bæninni, ef vandamál bæru að höndum. Hann skyldi
líka temja sér að stilla skap sitt, og haga framkomu sinni
eins og fullorðinn maður, en ekki eins og fyrirhyggju-
laus unglingur.
iMamma hans sagði, að hún væri ekkert að leyna því,
að vel gæti farið svo, að þau sæjust ekki framar í þessu
lífi, en hún ætlaði að biðja góðan guð þess, að vera
honum bæði faðir og móðir.
Þegar þar var komið samtalinu, gat Nonni ekki hark-
að lengur af sér, en fór að gráta hljóðlega, en tárin
hrundu um kinnar hans. Þá stóð mamma hans upp Og
strauk mjúklega um kollinn á honurn og sagði: „Farðu
nú aftur út til krakkanna, og leiktu þér í blessuðu sól-
skininu.“ Nonni strauk þá tárin úr augunum og gekk
hljóðlega út.
Að gömlum vana hljóp Nonni beint ofan í fjöru til
krakkanna, og ætlaði að fara að taka þátt í leiknum, sem
hann hafði horfið frá, en þá brá honum í brún, því
að löngunin til leikja með börnunum var alveg horfin.
Leikirnir og hávaðinn, sem þeim fylgdi, allt var þetta
honum algjörlega framandi. Hann sneri snögglega frá
og gekk upp í brekkuna ofan við húsin. Honum fannst
hann þurfa að vera einn í næði, til að rifja upp allt, sem
þau mæðginin höfðu talað.
Eftir skamma stund var hann kominn hátt upp í
brekkuna, og sólgullinn fjörðurinn blasti við sýn.
Þarna uppi í brekkubrúninni átti Nonni sína þyngstu
reynslustund. Hann reyndi að gera sér, betur en áður,
grein fyrir framtíðinni. Hann fann það, að nú væri al-
vara lífsins og barátta framundan í stað barnaleikja í
glöðum vinahópi og faðmi móður og skyldmenna.
Allt í einu varð Nonni þess var, að hann var farinn
að biðjast fyrir. Bænin veitti honum ró og tárin hættu
að renna niður kinnarnar. — Sjálfur segir hann þannig
frá:
„Á meðan á bæninni stóð hafði ég skipt skapi. Log-
bjart og vermandi geislaflóð hafði skyndilega sundrað
drungaskýjunum, sem grúft höfðu yfir huga mínum.“
Nonni fór að hugsa um framtíðina frá öðrum sjónar-
hóli en áður. Hafði hann ekki ætíð verið sólginn í ævin-
týri? Var ekki þessi utanför ef til vill hans stærsta lífs-
ævintýri? Var nokkur ástæða til að kvíða framtíðinni?
Fyrst lægi leiðin yfir hafið til Kaupmannahafnar, þar
biðu hans vafalaust mörg ævintýri. — Þar var Sívali-
turn, en upp eftir honum var hægt að aka á vagni með
tveimur til fjórum hestum fyrir, og þar var skemmti-
garðurinn Tivoli með margs konar lystisemdir. — Og
síðan kæmi ferðin suður til Frakklands, — hins sólhýra
lands. Þar ætlaði hann að ganga í skóla og verða lærð-
ur maður og koma svo heim sem mikill lærdómsmaður.
Allt gat þetta gengið að óskum, ef hann treysti drottni
og reyndi ætíð að vera góður drengur og láta ekki
skapið hlaupa með sig í gönur.
Frá þessari bænarstund í brekkunni var ekkert hik
á Nonna. Nú var hann alveg ákveðinn með utanförina,
og í stað þess að vera kvíðandi og áhyggjufullur, fannst
honum nú sem utanförin væri lokkandi ævintýri, og
ætíð hafði hann þráð ævintýrin.
Nú fór að styttast til burtfarardagsins hjá Nonna.
Hann átti víða ágæta kunningja og vini, sem hann
þurfti að kveðja. Hann fór því víða um nágrennið síð-
ustu dagana, er hann var að kveðja. Honum var alls
staðar vel tekið, en þó leizt fólki misjafnlega vel á þetta
ferðalag. En Nonni lét þetta ekki draga úr sér kjark-
inn. Nú datt honum ekki í hug að hætta við ferðina. —
Loks kom seglskipið, Valdimar frá Rönne, inn í höfn-
ina og var þá ekki til setunnar boðið.
Nonni og mamma hans brugðu sér út í litla seglskip-
ið einn daginn, þar sem það lá úti á höfninni. Þau
spyrja um skipstjórann, en hann var þá niðri í káetu
skipsins, þar sem hann hafði komið upp smábúð, því
að á ferðum sínum kringum landið rak skipstjórinn
smá verzlun í skipinu. — Skipstjórinn kom að vörmu
spori og sagði þeim, að því miður gæti hann ekki talað
við þau niðri í skipinu, og yrði hann því að tala við
þau uppi á þilfari. Kallaði hann á léttadreng að færa
þeim þrjá stóla út á þilfarið og þar settust þau. Skip-
stjórinn spurði þá hvert erindið væri og því svaraði
104 Heima er bezt