Heima er bezt - 01.03.1970, Qupperneq 37

í SJÁVARHÁSKA
Stórivogur blikar lognkyrr og sólfáður í snækrýndu
ríki vetrarins. Gæftir eru nú hvern dag, og aflabrögð
með ágætum. Og fast er sóttur sjórinn. Yngsti skipstjór-
inn, sem jafnframt stjórnar minnsta bátnum í flotanum,
er ekki lengur annar sá aflahæsti, heldur hefir hann
tekið forustuna, og það þykir hinum eldri og reyndari
skipstjórum súrt í broti að láta svo ungan og ókunnugan
strálc slá aflametið, og þeir hafa hver um sig fullan
hug á því að jafna metið, áður en vertíð lýkur.
En Tryggvi Heiðar er jafnhógvær og rólegur sem
áður og hugsar um það eitt að reynast trúr hlutverki
því, sem honurn hefir verið á hendur falið og færa hús-
bónda sínum og þjóð sinni björg í bú. Og þannig held-
ur sjómennskan áfram í Stóravogi um hríð.
Ásgerður Þorfinnsdóttir afgreiðir viðskiptamenn föð-
ur síns með sömu alúð og hlýleik sem áður, en hún
er ekki jafnglöð og áður. Endurminningin um heim-
komuna óveðurskvöldið örlagaríka hvílir eins og mara
á sál hennar og veldur þeirri breytingu, sem á henni
hefir orðið. Skyldi henni aldrei framar gefast tækifæri til
þess að sjá unga skipstjórann á Svaninum? Ef til vill
ekki. En mynd hans getur enginn útmáð úr hjarta
hennar. Þangað ná engir óhreinir fingur, hvernig sem
allt annað fer.
Ásgerður heimsækir Sóleyju öðru hverju eins og áð-
ur og færir hcnni gjafir, þegar hún veit að Svanur er
á sjó, þrátt fyrir hin ströngu fyrirmæli móður sinnar
um algert bann við verbúðarheimsóknum, og Ásgerði
finnst að með þessu geri hún rétt. Og að bregðast Sól-
evju, sem engan á að hér, og treystir vináttu hennar, —
nei, það gæti hún ekki. Hún verður fyrst og fremst að
hlýða rödd sinnar eigin samvizku. Og þessar heimsókn-
ir fara fram hjá móður hennar. þrátt fyrir gefin loforð.
Frú Alma veit, að nú er róið á hverjum degi, og
veldur það því að hún slakar á eftirliti með ferðum
Ásgerðar, enda lítil hætta á ferðum, meðan sjómenn-
irnir korna í höfn aðeins til þess að losa sig við aflann
og skipta um lóðir. Og lífið í sjávarþorpinu gengur
sinn gang.
„Hægt í lofti hreyfir sig / sú hin kalda undiralda.“
Tvísýnn vetrarmorgunn rís yfir láði og legi. Fiski-
bátarnir frá Stóravogi eru allir á sjó og sækja alllangt
á djúpmiðin að undanförnu, en þar hefir verið mikill
fiskur um hríð og er þar enn. En aftur tregur afli á
heimamiðum. Gæftir hafa verið með ágætum um langa
hríð, og allt gengið að óskum fram á þennan dag.
Er líður fram á morguninn tekur mjög skyndilega að
hvessa, og hleypir upp brimi óðfluga, bg um hádegis-
bil er komið stórrok og geysilegt brimrót, og brátt
taka fiskibátarnir að streyma inn Voginn hver af öðr-
um, sumir án þess að hafa náð nokkru af línum sínum,
en aðrir með einhvern hluta þeirra, en enginn þeirra
sá sér fært að draga alla línuna, sökum þess hve veðrið
magnaðist fljótt, og kunnugir telja, að senn muni Sundið
inn að Stóravogi verða ófært. Þar færast brotsjóir stöð-
ugt í aukana, eftir því, sem á daginn líður.
í landi er allt á ferð og flugi. Menn hópast ofan að
höfn til þess að taka á rnóti bátunum og fagna sjó-
mönnum, sem sigla heilir í höfn, og upp úr miðjum
degi eru allir bátarnir frá Stóravogi komnir að og lagzt-
ir við öruggar festar, nema Svanurinn og Sæljónið, sem
enn voru ókomnir, og þeir, sem komnir voru, vissu
ekkert urn þá.
Otti grípur um sig, er fréttin um bátana tvo berst
um þorpið, þar sem innsigling um Sundið er nú talin
ófær, og senn fer að bregða birtu, en þó reynir fólkið
að halda í veika von. Þorfinnur kaupmaður er vanur
að fylgjast vel með ferðum báta sinna, hvernig sem
viðrar. Hann hraðar sér nú niður að höfn, eftir að hafa
fengið þær uggvænlegu fréttir, að tveir bátanna séu
enn ókomnir að landi. Hann vill nú leita nánari frétta
hjá þeim, sem komnir eru, því þótt hann eigi aðeins
annan bátinn sjálfur, er honum jafnannt um að vita
afdrif þeirra beggja En hann fær engar markverðar
fréttir hjá neinum þar neðra.
Þorfinnur á stórt fiskgeymsluhús rétt ofan við höfn-
ina, og þangað leitar hann nú afdreps fyrir óveðrinu,
eftir að hafa rætt árangurslaust við sjómennina, sem
aðkomnir eru. En heim getur hann ekki farið að svo
stöddu.
Dyr fiskgeymsluhússins vísa út að Sundinu og Þor-
finnur lætur þær standa opnar, þótt hvasst blási af hafi,
og brátt er fjöldi manns kominn inn í húsið til hans,
bæði sjómenn og þeir, sem í landi vinna, og taka sér
þar stöðu. Og allra augu stara fram á Sundið gegnum
opnar húsdyrnar. Mönnum finnst þeir verði að fylgjast
með hafrótinu úti fyrir, meðan nokkur skíma er af
degi, ef eitthvað óvænt kynni að gerast. Dapurleg þögn
hvílir yfir öllum.
Séra Tryggvi fylgist einnig vel með því sem gerist
meðal sjómanna í Stóravogi á þessum válynda vetrar-
degi, og nú er hann kominn í hóp þeirra, er standa þög-
ulir í fiskgeymsluhúsi Þorfinns kaupmanns og horfa út
í brimrótið. En hann á ljós trúar og vonar, þótt syrti
í álinn, og það vill hann boða þeim, sem hér eru saman
komnir af sóknarbörnum hans, og standa á verði með
þeim, hvað sem á dynur.
Framhald.
Heirna er bezt H3