Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 29

ÞORBJÖRG FRÁ BREKKUM
TRYGG Ð APANTUR
10. HLUTI
En brátt varð henni ljóst, hvert hugur hans stefndi, og
varð að viðurkenna, hversu sárt sem það annars var, að
pilturinn hennar var orðinn að óskhyggju. Með örvænt-
ingarfullu þreki þess, sem finnur sig særðan og niður-
beygðan, reif hún sig lausa.
„Láttu mig vera,“ hvæsti hún.
Rúnar hló hálfkæft og greip hana í fangið aftur.
„Hvers vegna?“ spurði hann. „Er kannski skilyrði, að
menn séu kvæntir til þess að þú takir þá til athugunar?“
Hönd Katrínar sveiflaðist til og skall á vanga hans.
„Góða bezta," sagði hann hálf undrandi, hálf gramur.
„Hefur þú efni á að móðgast?“
Hún sneri andlitinu að honum, og augu hennar sögðu:
Ég fyrirgef þér aldrei. Rödd hennar sagði styrk, næstum
þóttafull:
„Ég legg mig ekki niður við að tala við þig, Rúnar
Hjálmtýsson.“ Að svo mæltu gekk hún út úr eldhúsinu.
En jafnskjótt og hún sneri bakinu í Rúnar, var öll hennar
kokhreysti rokin út í veður og vind. Að vera þannig mis-
boðið, bæði í orði og verki, af þeim, sem var henni kær-
astur allra, gerði hana hrellda og niðurbeygða, svo að hún
gat varla tára bundizt. Hún sá þess vegna lítið út úr aug-
unmn með þeim afleiðingum, að hún gekk allhastarlega
á Skúla, sem kom á móti henni eftir ganginum.
„Æ, fyrirgefðu," sagði Katrín angistarlega og reyndi að
láta Skúla ekki sjá framan í sig.
„Þetta var nú eins mér að kenna,“ sagði Skúli rólega.
„Ég datt út af yfir skruddunni, sem ég var að lesa, og er
varla vaknaður enn, svo að ég skunda á hvað sem er.
Meiddirðu þig annars nokkuð?“
„Nei, nei, það er allt í lagi með mig. Góða nótt,“ flýtti
Katrín sér að segja.
„Góða nótt,“ anzaði Skúli og gekk til eldhússins. Þar
sat Rúnar umvafinn þéttu reykskýi.
„Nú, það eru fleiri seinir í háttinn en ég,“ sagði Skúli,
en fékk aðeins til baka óskiljanlegt uml. Hann tók sér
sæti, dró tóbak og reykjarpípu upp úr vasa sínum og tróð
í pípuna með liprum fingrum. Að því búnu bar hann eld
að og tottaði pípuna með þeirri ánægju, sem reykinga-
maður einn þekkir. En þó að Skúli væri rólegur að sjá,
var hugur hans fullur ólgu, sem tárin á hvörmum Katrín-
ar höfðu kallað fram. Öðru hverju gaut hann spyrjandi
auga til bróður síns, sem sat hinu megin við borðið. Það
var hann þessi afbrýðissami þöngulhaus, sem bar ábyrgð-
ina á vanlíðan Katrínar og sinnar eigin um leið.
Þótt Skúla væri þvert um geð að blanda sér í einkamál
annarra, gat hann ekki orða bundizt að þessu sinni. Hann
tók pípuna út úr sér og spurði röggsamlega:
„Þarftu endilega að koma svona skammarlega fram við
Katrínu?“
Rúnar svaraði ekki strax, heldur horfði á bróður sinn,
og úr svip hans mátti ráða þrjózkufulla ögrun, sem hann
leyndi hugarástandi sínu með.
„Veiztu nokkuð, um hvað þú ert að tala?“ spurði hann
loks á móti.
Skúli sló frá sér annarri hendinni.
„Nú, er ekki mergur málsins sá, að Katrín hefur þekkt
Vilhjálm, hann klætt þann kunningsskap á sína vísu og
þú gleypt við því öllu?“
Rúnar dökknaði í framan.
„Hvað veizt þú um það?“ spurði hann aftur, nú sýnu
ákafari en áður.
Skúli yppti öxlum.
„Eiginlega ekki neitt,“ varð hann að játa, „nema það,
sem ég hef getið mér til af viðbrögðum ykkar. Katrín
varð til dæmis á svipinn eins og hún sæi Kölska gamla
koma hægt og sígandi upp úr gólfinu, þegar Vilhjálmur
kom og bauð henni upp á ballinu, sællar minningar.“
Rúnar yppti öxlum.
„Og það sagði þér ekki neitt?“
„Og jú, en ekki endilega það, sem þú átt við.“
Það lá við, að Rúnari hætti að standa á sama um þessar
bjargföstu yfirlýsingar Katrínu í vil, en hann gætti þess
að láta ekki á því bera.
„Jæja, jæja,“ sagði hann kurteislega. „Ég fer bara að
halda, að þú sért dauðhrifinn af henni sjálfur."
Skúli skellti í góm.
„Við getum sleppt öllum kjánaskap. Væri ég það, er
ekkert líklegra en ég væri jafnfullur tortryggni og þú.
Ég sé Katý bara í réttu ljósi.“
Heima er bezt 293