Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 34

Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 34
„Þeir tóku orð mín til greina þá, og ég hélt, að þeirri hættu væri bægt frá þeim að lenda í slíku sjálfskaparvíti. Nú spyr ég bara sjálfa mig, hve langur tími muni líða, þar til Rúnar verður fastur í sömu snörunni. Ekki get ég aftrað honum fremur en Skúla. Allt, sem þeir þrá, eru stúlkurnar, sem þeir hafa gefið ást sína og....“ „Hættu!, gerðu það fyrir mig að hætta.“ Lovísu brá við þetta ákall, öllu heldur hvísl. Samt var það fullt af örvæntingu og orkaði fremur sem hróp í eyr- um Lovísu. Þegar hún leit á Bimu, skildi hún enn betur bænina, sem fólst í þessu eina orði: Hættu. Hún var loks að skilja hið hljóða ákall um vægð, sem hafði verið skráð í grá augu stúlkunnar, þegar hún lauk upp fyrir henni. Lovísu skildist allt í einu, að hún hafði sýnt henni algert miskunnarleysi. Hún hafði komið og gengið rakleitt heim til þeirra, þótt engin merki um, að Skúli væri heima, væru sjáanleg. Henni var vel kunnugt um, að vörubílhnn var þar oftast heima fyrir, ef svo var. Samt hafði hún komið, og það þurfti töluverðan kjark til þess. Nú sat hún þama, ung, yfirbuguð stúlka, og reyndi að leyna því, að hún var að gráta. Og Lovísa þurfti ekki lengur að spyrja, hvort hún hefði komið til góðs eða ills. Nú spurði hún bara sjálfa sig, hvernig hún gæti bætt fyrir framkomu sína. í rauninni var ekki nema um eitt að gera, og það framkvæmdi Lovísa strax. Hún reis á fætur og gekk til stúlkunnar. „Fyrirgefðu mér. Ég hef haft þig fyrir rangri sök,“ sagði hún án þess að áræða að koma við Birnu. Hún fann tár brenna augu sín og renna niður kinnamar. Hún strauk þau burt og bætti við: „Það grætur engin stúlka yfir manni, sem henni þykir ekki vænt um. Er það ekki rétt ályktað hjá mér, Bima?“ Og Birna svaraði hálfkæfðum rómi með annarri spum- ingu: „Til hvers heldurðu, að ég hafi komið? Til að gera honum meira illt?“ Orð hennar vom slitrótt og enduðu í sám kjökri. Lovísa hikaði ekki lengur, heldur tók utan um hana og hallaði henni að sér. Þeirri hugsun skaut upp í huga hennar, að þetta væm ekki fyrstu tárin, sem Bima felldi yfir Skúla. Hvernig sem öllu var varið, þá vissi Lovísa, að hún hafði þjáðzt líka. 20. KAFLI BIRNA RAUNVERULEGA Skúli Hjálmtýsson setti dálítið í brýrnar, þegar hann kom auga á ljósbláa fólksbílinn, sem hafði verið lagt svo nærri hans „einkabílastæði", að það kostaði hann töluvert vafst- ur að koma stórri vömflutningabifreið fyrir, svo að vel færi. Skrásetningarnúmer fólksbílsins sagði honum þó, að þessi bíll væri langt að kominn, svo að Skúli fyrirgaf ökumanni hans þær tafir, sem hann hafði skapað honum. Hann teygði letilega úr sér, er hann steig út úr bílnum. Hann gaut augunum til aðkomubílsins og velti fyrir sér, hvaða gest hann hefði borið að garði. Jæja, það skipti svo sem mirmstu máli, hugsaði hann kæmlaus. En hann hefði eflaust gengið hraðar heim að húsinu, ef hann hefði vitað, hver gesturinn var. Hún sat inni í stofu og beið hans með lemjandi hjart- slátt og illa dulda eftirvæntingu, blandinni kvíða. Mundi hann skilja? O, bara að hann mundi skilja, það hafði móðir hans gert, þó að hún hefði verið beizk út í hana. En hún var lífsreynd kona, sem hafði huggað hana eins og barn. Og í rauninni fannst Bimu hún vera lítið meira, þar sem hún sat og beið eftir manninum, sem hún elskaði. Hvað mundi hann segja? Væri hann breyttur? Hún reyndi að rifja upp hughreystingarorð Lovísu: „Okkur verður öllum eitthvað á, en sá sem elskar, skilur og fyrirgefur. Það er nú það dýrmætasta við ástina að finna skilning og hljómgmnn hjá þeim, sem maður ann. Ég held, að Skúli kunni þann vísdóm og þú þurfir ekki að óttast, að hann bregðist þér þess vegna. Honum þykir of vænt um þig til þess.“ Bimu varð örlítið rórra í skapi, þegar hún minntist þessara orða. Og að minnsta kosti höfðu þær skilið hvor aðra, enda þótt byrjunin á samræðum þeirra bentu ekki í þá átt. Hún heyrði, að Skúli kom inn og þau mæðginin tala saman. Síðan kom hann þangað, sem hún sat óstyrk og beið. Hann staðnæmdist snögglega í stofudymnum, og augu hans fylltust undmn: „Bima,“ sagði hann eins og hann tryði því ekki sjálfur. „Þú raunvemlega?“ Hann stóð á miðju gólfi og horfði á hana, eins og hann tryði því ekki almennilega, að hún væri þarna. Hún var risin á fætur og horfði á hann þessum gráu augum, sem hann mundi svo vel eftir, en hafði aldrei botnað í. „Já,“ sagði Bima lágt. „Það er ég raunvemlega.“ Skúli hikaði, en aðeins andartak. Síðan steig hann þessi fáu skref til hennar og sagði: „Ég held ég verði samt að sannfæra mig betur.“ Framhald í næsta blaði. BREFASKIPTI Sólveig G. SigurtJardóttir, Engimýri, Öxnadal, Eyjafjarðarsýslu, óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 22—26 ára. Mynd fylgi fyrsta bréfi. Þóra SigriÖur Gisladótlir, Kleppjámsstöðum, Hróarstungu, N.- Múl., óskar eftir bréfaskiptum við stelpur á aldrinum 10—12 ára. Mynd fylgi fyrsta bréfi. Anna S. GuÖmundsdóttir, Klauf, Öngulsstaðahreppi, Eyjafirði, óskar eftir bréfaskiptum við stelpur og stráka á aldrinum 15—16 ára. 298 Heima er bezt

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.