Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 22

mm i
FISKI-
VEIÐAR
AKYRRA
HAFI
ÆVIMINNINGAR GUÐJÓNS R. SIGURÐSSONAR
23. HLUTI
MEÐ KÍNVERJUM
Verk mitt gekk betur en ég hafði áætlað. Mig lang-
aði heldur ekki til að vera lengi þarna og fékk svo
hálfgerðar skammir fyrir að treina mér ekki verkið.
Svo tók ég póstbátinn til baka til Port Alberni. Sigl-
ing þangað tók um tvo tíma, að mig minnir. Þetta
var lítill dekkbátur með há- og lágkojum, 12 kojum
í allt, og var báturinn troðfullur af Kínverjum. Þeir
voru allir smáir og væskilslegir eins og þeir hafa ver-
ið flestir, sem ég hef séð. Það var nokkuð óslétt, og
báturinn lét illa í sjó. Svo varð allur hópurinn sjó-
veikur. Þeir í efri kojunum gubbuðu látlaust ofan á
þá í neðri kojunum, og var gaman að sjá, hvernig
þeir í neðri kojunum reyndu að halla sér frá, þegar
gusurnar komu að ofan. En ef hægt var að stýra sér
frá einni gusu, þá kom önnur hinu megin frá. Lyktin
var óþolandi, svo að ég stóð úti, þótt ég yrði blautur.
Ekkert rúm var til að hreyfa sig, því að þak var yfir
kojunum með gluggum og risi.
Þessir Kínverjar höfðu unnið við niðursuðuverk-
smiðju. Það unnu Iíka margir Kínverjar við pappírs-
verksmiðjuna, Port Mellan. Þar varð það slys, að
Kínverji festist á handlegg í færibandi, sem flutti
tréúrgang í hina stóru gufukatla, sem þurrkuðu
pappírinn. Annar Kínverji hljóp að og hljóðaði til
að vekja eftirtekt á því, sem gerzt hafði. Handlegg-
urinn á Kínverjanum slitnaði alveg af og fór svo
með ruslinu á beltinu, sem var nokkur hundruð
metra langt. Verst var, að hvítir menn, sem unnu
þarna, skildu ekki, hvað Kínverjinn var að segja. En
sá, sem handlegginn missti, dó nær samstundis.
Svo kom vorið, og þá var lagt af stað norður með
Vancouvereyju. Ég var þá lánaður á Cooperator
No. 3. Við vorum á leið til Winter Harbour. Þá var
þar stór dráttarbátur með barkskip í eftirdragi, sem
var fullt af furutrjám. Voru þeir í nauðum staddir,
því að dráttartaug þeirra var föst í botni. Var það
engin furða, því að mikill hluti dráttartaugarinnar
var þungir járnhlekkir, sem höfðu festst milli kletta
í botni. Það var býsna mikill sjór, og þessir menn
báðu um aðstoð. Þeir komu vír um borð til okkar,
en um leið og við gátum sett fast, slitnaði vírinn.
Svo sendu þeir okkur langa leið eftir sterkum tog-
vír. En á meðan tókst þeim að losa sig, svo að hjálp
okkar varð til einskis.
KLETTURINN SPRENGDUR NEÐAN FRÁ
Svo man ég ekki eftir neinu sögulegu, sem gerðist
þetta sumar. En um haustið fór ég að vinna í skipa-
smíðastöð milljónamæringanna B. C. Packers. Það
var gott að vinna þarna og lærdómsríkt. En ég fékk
ekki að vera lengi á þurru landi, því að þá vantaði
matsvein á bátskömm. Það var nú aumi dallurinn, en
allt var sjómönnum boðlegt, því að stóru félögin áttu
nær alla bátana. En við vorum til að byrja með á
milli lands og eyjar og vorum sendir til að sækja fisk
til norðausturenda Vancouvereyjar. Þá er farið eftir
löngum mjóddum, sem eru mjög straumharðar. Var
þetta til mikillar tafar, sérstaklega fyrir gufuskipin,
sem gengu þessa leið til Prince Rupert. Það var búið
að margreyna að sprengja kletta úr botni mjóddar,
sem heitir Johnsons Strait. En svo varð það úr eftir
margra ára tilraunir að vinna þetta eins og námu.
Voru gerð göng, fyrst niður úr kletti, sem var aust-
an megin, og síðan voru göng gerð undir klettinn
um hálfa leið yfir álinn. Þar var komið fyrir hlassi
úr járnbrautarvagni með T.N.T. sprengiefni undir
klettinum, sem gerði mestu hringiðuna. Voru miklar
bollaleggingar um, að svona voðasprenging gæti ef
til vill opnað jörðina, og hvað mundi þá gerast? En
svo kom sprengingin til framkvæmda. Er það sú
346 Heima er bezt