Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 25

skemmtilegu ferðir lögðust niður. Skipin voru öll
dregin upp á árbakkana á haustin, svo að ís og vor-
leysingar skemmdu þau ekki. Dráttarbrautir voru
engar. En nóg var til af stórum bjálkum eða timbr-
um, sem voru um 40 cm á kant hvorn veg og um
6—1 m á lengd. Þessum bjálkum var komið fyrir
enda við enda, brúnirnar á endunum höggnar, svo
að skipin rynnu yfir samskeytin. Síðan voru þessi
timbur smurð með tólk. Trjánum, sem neðst voru,
var stungið hálfa leið undir skipin, þau síðan dregin
upp á hliðinni með margþættum talíum, þræddum
með vírköplum. Kraftgjafinn var lítill gufuketill við
hvorn enda, og var maður við hvorn fyrir sig. Þeir
stjórnuðu og sáu um, að jafnt væri dregið.
Eitt sinn er við vorum að láta stórt skip renna
niður aflíðandi brekku og það var komið hálfa leið,
losnaði akkeri, sem hélt öðrum enda. Þá var gott, að
verkstjórinn var fljótur að hugsa og lét hinn endann
lausan, svo að skipið rann þá býsna hratt niður í
vatnið, en það skemmdist ekki. Akkerið, sem ég
nefni, var svert og um 10 feta langt tré, sem vír-
kippa var sett um og grafið ein 7 fet niður í jörðu.
HANN SPÝTTI MÓRAUÐU
Samferða mér norður til Waterways var aldraður
maður, rússneskur. Hann var næturvörður við skipa-
smíðastöðina. Hann var ræðinn og fræddi mig um
ýmislegt og hvað helzt væri verið að gera. Svo þegar
við stigum af eimlestinni eftir um það bil sólarhrings
ferðalag, kynnti þessi gamli maður mig fyrir verk-
stjóra þeim, er ég átti að vinna fyrir. Sá hét Georg
Miller og jórtraði stöðugt á munntóbaki.
„Til hvers sendu þeir þig?“ spyr hann.
„Til viðgerða á skipum.“
„Ertu skipasmiður?“
„Hálfbakaður,“ var svarið.
„En ertu þá trésmiður?"
„Líka hálfbakaður,“ svaraði ég. Og þá spýtti hann
gusu af tóbaki.
„Þau helvíti þarna í Edmonton senda mér alltaf
citthvert rusl.“ Og hann spýtti í allar áttir, fékk sér
svo nýja tölu og byrjaði að tyggja.
„Bezt væri, að þú færir strax til baka.“
„Þú um það,“ svaraði ég. „Það er allt á ykkar
kostnað."
„O, jæja, en hefur þú verkfæri?“
„Víst nóg fyrir það, sem þarf að gera,“ var svarið.
Þá spýtti Georg enn einu sinni gusunni.
„Það er líklega bezt að reyna þig.“ Svo ók hann
mér til skipasmíðasöðvarinnar. Ég fékk herbergi í
gufuskipi, sem var þarna langt uppi á þurru. Her-
Við Kyrrahaf. Hyougut, British Columbia. Guðjón og tvær
vinkonur í skemmtiróðri.
bergin voru smákompur, klæddar með panelborðum.
Engin var upphitun, en það kom ekki að sök, því að
þetta var vorið 1947, og óðum hlýnaði. Matreiðslu-
konan var frönsk, geðfelld stúlka. Faðir hennar var
lítill karl, sem alltaf var á hlaupum. Ég kunni vel við
allt þarna. Skipið, sem herbergi mitt var í, hét Echo
(Bergmál) og var frægt gamalt skip, sem ekki fór
aftur á vatn. Var það notað sem verkamannabústað-
ur vor og haust. Framhald í næsta blaði.
RÁÐNING Á
VERÐLAUNAKROSSGÁTU
Hér birtast nöfn þeirra, sem hljóta verðlaun fyrir
rétta ráðningu á verðlaunakrossgátunni, sem birtist í
júlí-blaðinu, en verðlaunahafar eru þessir:
1. Tómás Helgason,
Hofteigi 50, Reykjavík.
2. Ragnheiður Bergmundsdóttir,
Mánasundi 4, Grindavík.
3. Kristjana Bára Bjarnadóttir,
Grímsey.
Verðlaunahöfunum óskum við til hamingju með
verðlaunin og biðjum þá að láta okkur vita sem fyrst,
hvaða bækur þeir velja sér.
En rétt ráðning gátunnar er svona:
Víst er kynleg veðurfregn,
var hann Páll að stríða?
Sama daginn rok og regn,
rjómalogn og blíða.
Allir þátttakendur senda „Ranka“ vini sínum kærar
kveðjur og þakklæti fyrir hans skemmtilegu krossgátur.
Heima er bezt 349