Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 28

ur upp í sig, oddurinn hvíldi á milli neðri varar og
tanna en skaftið lá á nefinu. Síðan var höfðinu hallað
vel aftur og hnífnum varpað með talsverðum rykk út
úr munninum. Enginn þótti maður með mönnum nema
sá sem varpað gat hnífnum langt frá sér, — og ekkert
var að marka nema hnífurinn kæmi niður á oddinn.
Leikur þessi var mikið iðkaður þar sem grasbalar voru,
annars gat hnífurinn ekki stungist á oddinn.
Þessir útlendu kósakkar voru nú allt í einu komnir
niður á Hafsteinsbryggju í góða veðrinu. Sögumaður
stóð á þilfari Díönu með trésverð í hendi. Allt í einu
gengur einn kósakkinn að honum, bendir fyrst á sverð-
ið og svo á andlitið á sér, gerir stóra sveiflu með hend-
inni og segir: Hviss!
Drengurinn glápti á stórt og Ijótt ör á manninum sem
náði frá hársrótum og niður að kjálka. Það var augljóst
á öllu látæði og tilburðum þessa útlenda manns að hann
var að reyna að segja frá því að þetta Ijóta ör væri af
völdum sverðshöggs sem hann hafði fengið í stríðinu.
Eyrarstrákarnir urðu hljóðir við þessi tíðindi. Það var
reglulega gaman að vera í sverðaleik, en þeir höfðu
aldrei hugleitt að í alvörunni hefði hann slíkar afleið-
ingar eins og ljóta örið á manninum benti til.
Pollux-leikurinn fór allur í handaskolum það sem eftir
var dagsins. Ljóta örið á rússanum átti sinn þátt í því.
Eigendum Díönu var ekkert vel við að strákarnir
væru að hamast þar um borð. Og því bönnuðu þeir það.
Strákarnir vissu ekki almennilega hvernig þeir ættu
nú að bregðast við. Að vísu mátti leika sér í ýmsum
öðrum bátum þarna á Eyrinni, en þeir voru allir, nema
Díana, svo ljótir, að þeim fannst regluleg skömm að
því að láta þá vera hið glæsilega franska herskip.
En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst. Sú saga
barst út að uppi á Balanum væri komin hrúga af alls
konar kössum sem einhver hafði látið þar.
Kassar? Mátti ekki smíða úr þeim skip? Nýtt her-
skip?
Jú, auðvitað, það var alveg tilvalið!
Von bráðar var risið þarna á Balanum hið glæsileg-
asta skip sem vitanlega hlaut nafnið Pollux. Stefni skips-
ins var neglt saman úr tveim löngum kassalokum,
Myndarleg og allhá „kommandóbrú“ var byggð úr
mörgum miðlungsstórum kössum, sömuleiðis vélarrtim-
ið sem byggt var úr stærsta kassanum. Það var meira
að segja búið að koma fyrir alvöru skipsstrompi ofan á
vélarrúminu. Strákarnir vissu af gömlum skipsstrompi
sem var búinn að liggja óralengi við eitt síkið fyrir
ofan sláturhúsið. Strákarnir töldu alveg víst að þeir
mættu hirða þennan stromp án þess að spyrja nokkurn
um það og þeir sáu ekkert eftir sér að rogast með
hann allaleið upp á Bala og koma honum fyrir á hinu
glæsilega skipi sem þeir voru búnir að hafa svo mikið
fyrir að smíða.
Það var meira að segja komin svo mikil alvara í
Pollux-leikinn að sumir strákanna höfðu fengið leyfi
hjá mömmu til að taka fram matrósahúfuna sem þó var
aðeins notuð á hátíðisdögum sem og á öskudeginum.
Mamma hafði meira að segja útbúið rauðan dúsk sem
nældur var með nælu á húfukollinn. Þeir voru orðnir
alvöru Pollux-sjóliðar. Nú fyrst var regluleg alvara
komin í Pollux-leikinn.
Langur og meðfærilegur kassi var hugsaður sem létt-
bátur og hann var dreginn eftir Balanum með „kons-
úlnum“ í. Allir vildu vera yfirmenn og hásetar eða
„konsúll“, en færri vildu taka að sér að draga kassann.
Allt gekk þó þetta snurðulaust, þótt oft þyrfti að beita
miklum fortölum ef einhver uppástóð að hann væri
búinn að draga kassann svo lengi að hann ætti orðið
rétt á stöðu „konsúls“ eða yfirmanns.
Enginn veit hvað þessi Pollux-leikur hefði getað
gengið lengi, ef einn strákurinn hefði ekki kveðið upp
úr með það að þetta væri hálfgert frat skip, — það ryki
ekkert upp úr strompinum eins og á alvöru skipum.
Skipasmiðina setti hljóða. Þetta var dagsatt. Það rauk
ekkert úr strompinum.
Þá var það að sú hugmynd fæddist hvort ekki mætti
kveikja svolítinn eld innan í vélarúminu, — bara pínu-
lítinn eld svo að rétt ryki úr strompinum. Þarna væri
nóg af hálmi og öðrum eldsmat.
Þessari hugmynd var vel tekið og eldur kveiktur í
vélarúminu undir strompinum, — og nú sást úr honum
greinilegur reykur.
En hvernig sem það var, þá jókst reykurinn alitaf í
sífellu. Hann kom ekki aðeins upp úr strompinum, held-
ur var hann farinn að gjósa út úr öllum rifum á kössun-
um. Strákunum varð ljóst að hér var alvara á ferðum.
Eldurinn var orðinn meiri en þeir ætluðu sér að hafa.
Eldurinn var orðinn svo mikill að fullorðna fólkið í
nágrenninu var farið að veita honum athygli og var
farið að hlaupa í átt til strákanna á Balanum.
Allir sáu að nú var alvara á ferðum. Þeir kjarkminni
í strákahópnum voru farnir að hlaupa burtu frá öllu
saman, en hinir kjarkmeiri réðust á eldinn, trömpuðu
og stöppuðu á honum. En allt virtist ætla að verða ár-
angurslaust. Orvæntingin var þegar að ná tökunum á
logandi hræddum strákunum.
„Ætlið þið að hafa það af að kveikja í öllum bænum,
strákaskammirnar ykkar!“ hrópaði kona sem þegar
hafði þotið til strákanna.
Það lá við að allar slökkvitilraunir færu út um þúfur
við þessi orð konunnar og allt trampið og stappið á eld-
inn var að verða að fullkomnu örvæntingaræði.
Enginn veit hvernig farið hefði ef ráðagóður strákur
hefði ekki allt í einu hrópað:
„Lækurinn, strákar! Lækurinn! Sækjum vatn í tómu
dunkana sem eru hjá þúfnabönunum!“
Þetta var gert og innan tíðar var eldurinn slökktur
með hjálp einhverra góðviljaðra fullorðinna sem komn-
ir voru . Fullorðna fólkið lét nægja að skamma strákana
fyrir tiltækið og taka af þeim loforð um að endurtaka
ekki þennan hættulega leik með eldinn. Strákarnir lof-
uðu því og efndu það.
Eftir þetta var aldrei aftur farið í Pollux-Ieik. Og
svartur blettur á Balanum, þar sem bálið hafði staðið,
minnti Eyrarstrákana á að það gat verið hættulegt að
hafa of milda alvöru í leikjum sínum.
352 Heima er bezt