Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 27

Spenningurinn greip hann heljartökum þegar hann sá
að það var Pollux sem þarna lá. Það var alltaf svo
skemmtilegt þegar þetta franska herskip kom í heim-
sókn. Franski konsúllinn bjó aðeins neðar í götunni, —
og skipherra Pollux bauð honum ævinlega í heimsókn
um borð í skip sitt. Þá var franski konsúllinn sóttur
í land með mikilli viðhöfn á einum léttbáti herskipsins.
Fréttin um að Pollux væri kominn var ekki lengi að
berast út meðal strákanna á Eyrinni. Og von bráðar
var farið að fylgjast með hreyfingum herskipsins og
mannaferðum fyrir utan konsúlshúsið.
Eftir hádegið virtist hin stóra stund loksins vera far-
in að renna upp. Það sást til léttbáts franska herskipsins
á leið til lands að sækja konsúlinn, — eða svo var álitið
að minnsta kosti. Eftir venju myndu frakkarnir annað-
hvort sigla báti sínum alveg upp í fjöruna fyrir framan
konsúlshúsið eða leggja að Flafsteinsbryggjunni sem
var þó sjaldnar af því að það var svo grunnt við þá
bryggju.
Frönsku sjóliðarnir sigldu ekki til lands á vélbáti. Nei,
þeir reru á stórum árabáti sem róið var af átta ræður-
um, fjórum á hvort borð. Og mikið var gaman að sjá
frakkana róa þessum stóra, rennilega stálgráa báti sem
var alveg drifhvítur að innan. Það var tignarleg sjón
sem vakti óblandna lotningu meðal strákanna. Og þríliti
franski fáninn sem blakti á afturskut léttbátsins jók á
tíguleikann.
Strákarnir undruðust mest hvað áratog frönsku sjó-
liðanna voru jöfn. Drifhvít árablöðin hnigu og risu takt-
fast í blækyrran sjóinn. Stundum þurfti þó einhver
strákurinn að segja að þessi eða hin árin hefði nú ekki
verið alveg í takt. Aldrei var þó hægt að sanna þessa
fullyrðingu sem þó var kært umræðuefni á meðan beð-
ið var eftir frökkunum að landi.
Þeir voru fínt klæddir þessir frönsku sjóliðar. Ræð-
árarnir átta voru í hvítum matrósafötum með bláum
kraga. Svo voru þarna líka sjóliðar í dökkbláum, svell-
þykkum matrósafötum. En allir sjóliðarnir, bæði hinir
livítklæddu og bláklæddu, höfðu rauðan dúsk ofan á
kolli matrósahúfunnar, og á húfuborðann var letrað
stórum gullnum stöfum orðið: Pollux.
Fínastir allra voru þó yfirmenn herskipsins. Það
glitraði á gullna borða einkennisbúninga þeirra, og þeir
allra æðstu voru með gullna axlarskúfa, — og það sem
þótti allra athyglisverðast — þeir báru sverð sér við
hlið — alvörusverð. Margur strákurinn renndi hýru
auga til korða þessara frönsku sjóliðsforingja, — bara ef
þeir ættu nú einn svona!
Léttbáturinn átti nú skammt eftir að landi og það var
auðsýnilegt að hann ætlaði í þetta skipti að lenda við
Hafsteinsbryggjuna. Franski konsúllinn var kominn út
úr húsi sínu og var á leið upp bryggjuna. Og sá var
nú skrautlega klæddur. Gott ef hann var bara ekki miklu
fínni en yfirmenn herskipsins.
Konsúllinn staðnæmdist skammt frá strákahópnum
og virti hann fyrir sér. Hann mælti ekki orð, en þó var
eins og brygði fyrir brosi á andliti hans þegar hann leit
yfir hópinn. Það var mikil virðing borin fyrir þessum
franska konsúl sem fralckarnir auðsýndu svona mikla
viðhöfn.
Þegar léttbátur franska herskipsins átti eftir nokkra
metra að bryggjunni, gall við hvell skipun frá stjórn-
anda bátsins. Og um leið risu allar átta árarnar upp til
himins. Tveir bláldæddir sjóliðar, sinn í hvorum skut
bátsins, kræktu löngum krókstjökum í bryggjukantinn
og við það stöðvaðist báturinn á skriðinu. Tveir aðrir
sjóliðar komu fyrir litlum stiga, en eftir honum var
konsúlnum ætlað að ganga niður í léttbátinn. Öll hand-
tök hinna frönsku sjóliða voru snör og gengu hratt
fyrir sig. Þegar stiginn hafði verið tryggilega festur,
stukku sjóliðarnir tveir upp á bryggjuna og heilsuðu
konsúlnum að hermannasið með því að bera hönd að
húfu.
En nú hófst hátíðlegasta athöfnin. Þegar konsúllinn
byrjaði að ganga niður stigann blés einn sjóhðanna í
gljáfægðan trompet sem skreyttur var löngum, rauðum
dúski. Og svo að segja samtímis hóf yfirmaðurinn hinn
furðulegasta korðaleik með sverði sínu. Það var nú
meira hvað maðurinn gat verið flinkur að sveifla sverð-
inu þarna rétt fyrir framan konsúlinn. Strákarnir settu
vel á sig öll tilbrigði korðaleiksins, því ætlunin var að
endurtaka hann seinna með trésverðunum sem flestir
áttu.
Það var verst hvað korðaleikurinn stóð stutt yfir, og
að honum loknum var konsúlnum boðið að setjast á afar
skrautlegt sæti við hlið yfirmannsins.
Þegar konsúllinn hafði tekið sér sæti, var stiganum
aftur komið fyrir í léttbátnum. Hávær skipun kom frá
sjóliðsforingjanum og krókstjakamennirnir ýttu bátnum
frá bryggjunni. Þegar báturinn var orðinn vel laus við
bryggjuna kom enn önnur skipun og allar árarnar hnigu
alveg jafnt í sjóinn, og nú var haldið á fullri ferð út að
herskipinu. Bara að maður hefði nú fengið að vera við-
staddur þá athöfn þegar konsúllinn gekk frá léttbátnum
og í borð um herskipið. Einhver fullorðinn hafði sagt
einum stráknum að það væru nú „serímoníur“ í lagi. En
ekki tjóaði að fást um það. Enginn nema konsúllinn
fékk að stíga fæti um borð í þetta franska herskip.
Það var mikið um Pollux-leiki hjá strákunum á Eyr-
inni þetta sumar. Allir bátar á þurru landi voru notaðir
í þessum leik. En vinsælasti báturinn var Díana og lá
hún upp í fjörunni rétt fyrir ofan Hafsteinsbryggjuna.
Strákarnir skiptust á um að vera sjóliðar, yfirmenn og
konsúll.
Einn góðan veðurdag var kominn hópur útlendra
manna sem virti brosandi fyrir sér leik strákanna. Full-
orðnir sögðu að þetta væru kósakkar, landflótta rúss-
neskir hermenn sem færu land úr landi til að syngja
fyrir fólk og dansa rússneska þjóðdansa. Einn strákur-
inn hafði meira að segja heyrt þá syngja og hann hafði
lært af þeim skemmtilegan hnífaleik sem var í hávegum
hafður eftir það. Rússarnir höfðu að vísu notað skreytta
rýtinga í þessum leik, en af því að strákamir átm enga
slíka gripi, varð að notast við vasahnífana sem margir
áttu. Leikur þessi var fólginn í því að hnífur var sett-
Heima er bezt 351