Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 24

ÞAR LÁ FANNEY VIÐ BRYGGJU
Eitt það minnisstæðasta frá sjóferðunum er ferðin til
Seattle með Albert Ertisvog, þegar mótorbáturinn
Fanney lá þar við bryggju, tilbúinn að sigla til ís-
lands. Það var Albert, sem kannaðist strax við ís-
lenzka flaggið. Við vorum búnir að lesa í blöðunum,
að Island hefði látið smíða bát í Tacoma skipasmíða-
stöð. Og þegar við vorum að sigla inn á höfnina í
Seattle, sagði Albert við mig:
„Sérðu, þarna er hún.“
„Hver þá?“ spyr ég.
„Þekkirðu ekki flaggið þitt?“ spurði hann. Þá lá
Fanney þar við bryggju. Og þá gerðist ég svo frekur
að segja við skipstjórann:
„Nú fer ég til íslendinganna og geri ekkert hér
um borð í dag.“
„Ég lái þér það ekki,“ sagði hann. Og ég fór og
gerði ekki neitt um borð á Cooperator 4. Mér var
sama, þótt ég yrði rekinn fyrir. jMikið þótti mér
vænt um að fá að tala við piltana, sem voru að ganga
frá olíutunnum um borð. Svo spurði ég skipstjórann,
hvort ég mætti hressa upp á mannskapinn með góðu
viskíi um kvöldið. Hann sagði, að það væri allt í
lagi, því að þeir mundu ekki sigla fyrr en eftir tvo
daga. Annars væri hann búinn að segja piltunum, að
það ætti að sigla næsta dag. Svo fór vélamaðurinn
með mér að sækja hressinguna. Eg þurfti að spyrja
margs að heiman, svo að við löbbuðum hægt og
stoppuðum oft á leiðinni, því að margar voru knæp-
urnar. Vorum við því orðnir góðglaðir, þegar við
komum aftur um borð í Fanneyju. Svo kom Albert
og stýrimaður hans og vélamaður. Albert þurfti að
spyrja skipstjórann um ýmsa menn, sem hann hafði
þekkt sem skipstjóra við íslandsstrendur.
Ég var kosinn til að skenkja á glösin, en tók svo
mikið sjálfur, að þetta fór í rugling. En allir voru
kátir, og á leiðinni til Victoríu var ekki sofið. Ég
var látinn stýra yfir flóann. En stýrimaður kom við
og við til að athuga, hvort allt væri í lagi með mig
og þá með hressingu í hvert sinn. Okkur var minnis-
stæð þessi kynning við hinn ágæta skipstjóra á Fann-
eyju, Ingvar Einarsson, og piltana hans.
AFTUR VIÐ SMÍÐAR
Haustið 1946 var ég búinn að fá nóg af sjóvolkinu
frá borg til borgar og að fara úr rúminu í lestina til
að landa ís eða ísa fisk í hráslaganum. Oft verkjaði
mig illa í liðamót eftir þrældóminn nótt og dag.
Mánaðarkaupið var af skornum skammti, enginn
yfirtími. Annars voru fiskimenn ekki fátækir. Mciri
Indíánaþorp við Þrælavatnirl. Prcmrmi með olíutunnum
fremst á myndinni.
hluti þeirra þénaði um 10000 dollara á vertíð. En við
skipsmenn allir á sultarkaupi. Þess vegna fór ég fram
á kauphækkun vorið 1947. Hækkaði kaupfélags-
stjórinn þá kaupið orðalaust og með ánægju, því að
ég ætti það meira en skilið. Fékk ég nú sama kaup
og stýrimaður. En skipstj óri minn og stýrimaður
voru eklti ánægðir með þessa kauphækkun mína.
Þeim fannst það lækka sína tign. Bæði af þessu og
öðru var ég glaður yfir að snúa mér aftur að smíð-
um, sem ég hafði stundað síðan.
Svo var ferðinni heitið til Edmonton í Alberta-
fylki. Þar var ég ráðinn af Hudson Bay félaginu og
sendur til bæjarins Waterways. Vann þar áður við
að byggja saltnámu. Viðgerðir á skipaflota félagsins
var næsta starf mitt. Þar voru gufuskip og mótor-
skip, sem fluttu vörur til íshafsins og einnig farþega.
Skipin, sem gengu niður fljótin frá Waterways, fóru
þó aðeins norður Athabaskafljót og svo þvert yfir
hið stóra Athabaskavatn. Þar tók við landspilda 2—3
mílur. Þar varð að flytja vörurnar með stórum vöru-
bílum. Það kom líka fyrir, að skip voru flutt á þar
til gerðum vögnum yfir á landið fyrir norðan foss-
ana, sem krækja varð fyrir landveginn.
STÓRU GUFUSKIPIN
Víðs vegar niður með fljótunum voru Indíánar
fengnir til að höggva við og saga í passlegar lengdir
til að brenna í gufukötlunum. En á síðustu árum
gufuskipanna var farið að brenna olíu. Kringum
1950 var hætt rekstri gufudallanna stóru, sem voru
tvær hæðir með mörgum herbergjum. Það voru ró-
legar og skemmtilegar ferðir alla leið til íshafsins á
þessum skipum. Bara að sigla niður fljótið tók nærri
hálfan mánuð. En svo komu flugvélarnar, og þessar
348 Heima er bezt