Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 32

þeytast út um allar jarðir. Eða er það ekki í lagi að við
hjónin komum í sumar?
— Heyrðu nú bara, Einar, sagði Þórarinn, og andlit hans
ljómaði af gleði. — Þetta var einmitt það, sem við ætluð-
um að minnast á, áður en við faerum í kvöld. Við höfum
oft talað um þetta síðan við komum saman, en okkur fannst
réttara að koma hingað suður fyrst, svo Sigríður fengi tæki-
færi til að kynnast fleira fólki, því hún hefur lítið farið að
heiman, til dæmis ekki komið til Reykjavíkur áður. Þið
eruð vissulega velkomin til okkar, hjartanlega velkomin,
hvenær sem er. Og þú skalt ábyggilega fá að kynnast Nes-
firði, bæði í sveit og til sjávar. Það er engin hætta á, að þér
leiðist, það get ég fullvissað þig um.
— Nú það hefur þá verið sama hugsunin hjá okkur báð-
um. Við hjónin vorum búin að tala mikið um að heimsækja
ykkur, eftir að við fréttum um giftingu þína, en drógum það
alltaf á langinn af ýmsum ástæðum. En nú skulum við
koma og setja okkur hjá konunum. Eg bjóst reyndar aldrei
við, að þú tækir tilboði mínu, svo það er reiðilaust af minni
hálfu, þó þú tækir því ekki, þú ert orðinn svo þroskaður og
sjálfstæður, að þú velur götur þínar sjálfur. Þið hafið næg-
an tíma og verðið hér fram eftir kvöldi, því ég sé um ykkur
til Reykjavíkur, þó áætlunarbílarnir verði hættir. Kannski
þið viljið vera hér í nótt?
— Það er nú ætlunin að fara heim á morgun, ef flogið
verður. Við erum búin að vera lengur að heiman en við
gerðum ráð fyrir, og nú fer aðal vertíðin að byrja hjá mér.
Eins og hjá ykkur, þessum stóru, eru annirnar misjafnar hjá
mér eftir árstímum, og með því að fullnýta það, sem ég
reyti úr sjó, verður árangurinn býsna góður, þegar allt
kemur til alls.
— Eg efast ekki um, að þú kemst vel af, sagði Einar um
leið og hann stóð upp, — en þetta sé ég nú allt í sumar.
Við verðum að hittast oftar en hingað til, og ef þið eruð á
ferðinni hér syðra, eigið þið að gista sem oftast hérna, því
nóg er húsrými síðan við hjónin urðum bara tvö eftir í
húsinu.
Það var komið langt fram yfir miðnætti, þegar ungu hjón-
in komu til hótels síns um nóttina. Kvöldið hjá Einari hafði
verið hið ánægjulegasta, en nú var útlit fyrir að flugveður
yrði að morgni, svo hvíldartíminn yrði stuttur að þessu
sinni. Sigríður geispaði langan meðan hún afklæddist.
— Ertu orðin þreytt, ástin mín? spurði Þórarinn meðan
hann var að hengja föt sín upp.
— Þreytt? Já, ég er sannarlega þreytt. Eg er margfalt
þreyttari eftir þessa daga hér í Reykjavík, heldur en eftir
jafnmarga daga í mestu önnunum heima. Eg skil ekkert í
þessu. Ekki hefur erfiðinu verið fyrir að fara.
— Hefur þér leiðst?
— Nei, ekki hef ég nú fundið til þess. Mér hefur þótt
sérstaklega gaman að leika við litla krílið, og ég hef séð
margt nýstárlegt. En mér finnst loftið svo vont hérna, og
ég held að allur hávaðinn eigi mjög illa við mig. Svo eru
götur og gangstéttir ekki fyrir fætuma á mér, ég vendist
kannski þessum hörðu brautum með tímanum. Og ekki
fellur mér í geð að sjá aldrei neinar skepnur í kringum
mig, það er ömurlegt. Ég verð vissulega fegin að koma heim
aftur.
— Sama segi ég. Við erum víst bæði svo heimakær, að á
það er ekki bætandi, en samt ættum við að fara í smá
ferðalag á hverju ári, til þess að verða ekki of hlédræg og
innibyrgð, og fylgjast betur með, hvað gerist í kringum
okkur. Ég er líka viss um, að foreldrar þínir verða fegnir
að fá okkur heim. Á svona litlu heimili kemur alltaf svo
mikil eyða, ef eitthvað af heimilisfólkinu er fjarverandi,
og þeim þykir áreiðanlega jafn vænt um okkur bæði.
Sigríður fór upp í rúmið og hallaði sér út af.
—• Áttu eftir að gera eitthvað áður en við förum?
—• Nei, ég hef lokið öllu. Við þurfum aðeins að skreppa
og kveðja Lilju og krakkana, svo við förum tímanlega á
fætur og setjum í töskumar. Ég var búinn að panta flug-
farið í gær, og þá er ekki annað að gera en hringja og
grennslast um brottfarartímann.
— Og svo verðum við að hringja og láta pabba vita,
hvenær við komum, svo hann geti sótt okkur, sagði Sigríð-
ur. — Ég er viss um, að mamma og hann eru farin að
undrast, hvað við erum búin að vera lengi að heiman. Það
eru víst líka komnir þrír dagar fram yfir það, sem við gerð-
um ráð fyrir, og það finnst þeim rmdarlegt. Þau eru sjálf
svo reglusöm, að þeim finnst ólíklegt að nokkuð fari úr-
skeiðis í svona ferðalögum. En hvað sem öllu líður, verður
dásamlegt að koma heim.
Sjötti kafli
ÞAÐ FJÖLGAR Á MÝRI
Það var eins og Björn og Sigrún heimtu ungu hjónin heim
eftir langa fjarveru, en ekki tíu daga, svo innilegar voru
móttökur þeirra. Margt þurfti að spjalla, og margs þurfti að
spyrja, þegar þau komu heim að Mýri að áliðnum degi.
Björn vildi fá sem gleggsta mynd af horfum á sölu hrossa
til útlanda, og þótti vænt um, að Þórarinn skyldi hafa haft
einurð í sér til að mæla gegn útflutningi graðhesta. Eins
gladdist hann yfir því, að skýrslur sýndu, að sífellt fjölgaði
þeim íslendingum, sem keyptu hesta sér til ánægju, og
flestir þeirra vildu hafa hestana góða og vel tamda, því þar
hlaut markaðurinn alltaf að verða bestur og stöðugastur,
og alltaf fylgdi því nokkur söknuður að sjá á eftir þessum
vinum sínum til útlanda, þótt yfirleitt biði þeirra þar gott
atlæti.
En það var ekki til setunnar boðið. Þórarinn rauk þegar
í stað í að þrífa nokkur grásleppunet, fór með þau út að
Æmesi og greiddi þau niður í bátinn. Allmargir voru þegar
búnir að leggja fyrir rauðmaga, og höfðu orðið vel varir,
svo nú hlaut grásleppan að vera að koma á grunnin. Hann
kom ekki heim aftur fyrr en seint um kvöldið, og þá fyrst
gaf hann sér tíma til að fara að Teigi og líta á hrossin, sem
inni voru. Vitanlega fór Sigríður fyrst að stallinum hjá
Blesu, sem kumraði vinalega á móti húsmóður sinni, og
fékk strokur og kjass óspart í staðinn.
— Alltaf tekur þú vel á móti mér, vinkona, sagði Sig-
ríður, og klóraði hryssunni bak við eyrað. — Þú ert eins og
þegar þú varst trippi með gælurnar, þó þú sért nú orðin
fullorðin. Og myndarlegur er hann sonur þinn, kerli mín.
Hann hefur blásið í sundur í vetur, og er næstum eins og
fjögurra vetra hestur, þótt aldurinn sé ekki nema tveir vet-
ur. Þú hefur auðvitað lítið hreyft þig, meðan ég var í burtu,
en ég skal nú bæta úr því næstu daga, ef veðrið verður gott.
Þórarinn hafði gengið milli hrossanna og skoðað holdafar
þeirra, en staðnæmdist nú við öfluga stíu innst í húsinu.
Þar var Sörli, sonur Blesu og Jarps. Hann hafði erft lit
föðurins, var þó aðeins ljósari á belginn, en tagl og fax
næstum hrafnsvart. Hann var, eins og Sigríður hafði sagt,
mjög stór eftir aldri, enda hafði ekkert verið sparað við
356 Heit/ia er bezt