Heima er bezt - 01.10.1976, Blaðsíða 23

Skip sem bíður vorsins við upptök Mackenzie-fljóts við
suðurenda Þrælavatns.
mesta sprenging, sem sögur fara af. Er ólíkt að sigla
þar um síðan. En þegar við fórum þarna í gegn,
brakaði illa í hinum gamla bátskrokk, og mjög erfitt
var að stýra. Hringiðurnar vildu snúa báttötrið í
sundur, því að við vorum dálítið seinir, þótt meðfall
væri.
jMEÐ KOLKRABBA Á
Laxinn, sem við fengum, var aðallega lax, sem veidd-
ur var í nót við ármynnin. Það var ekki óalgengt,
að uggar væru dottnir af sumum fiskunum eða að
þeir væru með sár á þunnildum. En allt fór í niður-
suðudósir. Margt fólk þekkir ekki eina laxategund
frá annarri. Þessi tegund var Dog salmon. Við höfð-
um víst nægan tíma, því að við stoppuðum hálfan
dag við litla bryggju. Fóru tveir strákar á dýraveið-
ar, en ég rakst hér á mann, sem ég þekkti frá Hud-
son Bay-járnbrautinni og var giftur stúlku, sem var
systir þeirrar, er ég hafði mestar mætur á forðum, er
ég var á dýraveiðum. Kona þessi var nýbúin að lenda
Bátar og gufuskip í eigu Hudson Co.
í eldsvoða, en tókst að bjarga börnum sínum tveim-
ur. Og þótt hún brenndist mikið, þá var hún svo
glöð yfir að geta bjargað börnunum. O, hvað ég gat
samglaðzt þessu fólki.
Á suðurleið stoppuðum við þar sem japanskir
fiskimenn höfðu nokkra útgerð. Þar var sjórinn svo
tær, að maður sá til botns á 30 feta dýpi. Vélamaður
okkar var Grikki og góður maður. „Hér er fiskur,
sem ég ætla að veiða,“ segir hann og beitir krók á
línu, sem hann rennir þarna við bryggjuna. Kol-
krabbi tók beituna strax. En þegar Grikkinn ætlaði
að draga kolkrabbann til sín, þá synti hann og náði
taki á einum bryggjustaurnum. En Grikkinn beið,
þar til krabbinn sleppti takinu, og síðan rykkti hann
honum upp á bryggju. Skipstjórinn okkar var sænsk-
ur karl, sem mér fannst meir líkjast bónda en sjó-
manni. Hann varð vondur við Grikkjann og sagði:
„Þú ætlar þó ekki að reyna að koma okkur til að
éta þennan djöfuls fisk?“ Grikkinn sagði, að það
væri varla til meira lostæti en kolkrabbi. En skip-
stjórinn bölvaði Grikkjanum í sand og ösku. En
Grikkinn matreiddi þetta, sem var mjög góður fisk-
ur, það er að segja armarnir af honum. Við suðum
annan fisk fyrir skipstjórann. Hann gat þó ekki stillt
sig um að smakka á krabbanum og borðaði svo jafn-
mikið og við hinir. Grikkinn var búinn að vera mat-
reiðslumaður í mörg ár, þótt hann væri nú véla-
maður. Hann ráðlagði mér eitt og annað. Nú heil-
steikti ég lax með góðri fyllingu svipað og gert er
með fugl, og Grikkinn setti líka hvítlauk í fiskinn.
Þessi lauktegund er kölluð „garlic“ í Kanada. Var
Grikkinn með skjóðu af þessu, eitt pund eða meira.
„KASTAÐU HVÍTLAUKNUM í SJÓINN“
Svo er það einn daginn, að sænski skipstjórinn kom
tottandi pípu sína og var mikið niðri fyrir. Ég spurði
hann, hvers konar tóbak hann reykti, hvort það væri
hey. Flann hélt nú annað.
„En viltu gera mér greiða?“ spyr hann. „Ég er
orðinn alveg dauðleiður á hvítlauknum, sem Grikk-
inn lætur í allt, sem þú matreiðir. Blessaður, finndu
nú laukinn og kastaðu honum í sjóinn.“
Ég sagði: „Verði þinn vilji,“ og svo varð. En
Grikkinn varð veikur á sál og líkama út af því, að
laukskjóðan hefði horfið. Mið-Evrópufólk notar
þetta krydd mikið, og það leggur sterka lykt af því.
En Grikkinn var okkur góður. Hann hirti ýmsa smá-
fiska, ísaði í kassa og lét vin sinn í Victoríu hafa
þetta. Grikkinn bauð mér heim til sín í Vancouver,
og var það sérstaklega indæl kvöldstund. Það er
gaman að kynnast fólki af sem flestu þjóðerni.
Heima er bezt 347