Heima er bezt - 01.11.1984, Síða 37

Sverrir Guðmundsson, formaður Búnað-
arfélags Grýtubakkahrepps í mörg ár.
þyrfti ekki að ræða, þar sem ekki
hafði komið til þess. Þá sagði ég
þarna, að ef þeir samþykktu að láta
mig borga þennan klukkutíma, sem
hvorki mig né félagið munaði neitt
um, þá liti ég svo á að þeir kærðu sig
ekkert um að hafa mig áfram með
vélina.
Var þetta síðan borið undir at-
kvæði. Var samþykkt með öllum
greiddum atkvæðum, nema einu sem
var á móti, að láta mig greiða þennan
klukkutíma. Verið getur að einhverjir
hafi setið hjá, man ég það ekki. Ég var
svolitið undrandi yfir þessu, vegna
þess að næstum allir sem tóku til máls
þarna á fundinum hældu mér á hvert
reipi sem dráttarvélarstjóra_ og töldu
sumir mig þann besta sem hefði unnið
hjá þeim með dráttarvélina. Strax
eftir fundinn bað stjórnin mig að vera
með dráttarvélina næsta vor. Sagði ég
þeim að um það þýddi ekkert að tala
fyrst svona fór, ég væri vanur að
reyna að standa við það sem ég segði
og mundi gera það einnig nú.
Eftir þessu dauðsá ég reyndar. Þessi
vinna með dráttarvélina var sú
skemmtilegasta vinna sem ég hafði
verið við og var ég þó bæði gefinn
fyrir smíðar, og hafði mikið unnið við
þær. Eins hafði ég mikið unnið með
hesta og líkaði það vel enda gefinn
fyrir hesta, en hvorug þessi vinna
fannst mér komast í hálfkvisti við að
vinna með dráttarvélina. En þessu var
nú lokið og þýddi ekkert að tala um
það fyrst ég var með þennan þráa.
Aldrei fékk ég neitt borgað fyrir þá
daga sem ég var frá verkum vegna
þess sem fór upp í augað á mér. Enda
gekk ég aldrei eftir því.
Hjálpaði mér hulin hönd?
Var nú ráðinn annar maður til að vera
með dráttarvélina um vorið. Var hann
miklu lærðari en ég. Var hann
búfræðingur eins og ég, en þar skildi á
milli að dráttarvélin hafði komist í
gang þann dag sem hann átti að læra á
hana. Svo hann hafði bæði lært að
setja hana í gang og aka henni lítil-
lega. Auk þess hafði hann bílpróf, sem
þótti ekkert lítið í þá daga. Þótti nú vel
fyrir öllu séð og voru menn bjartsýnir
með dráttarvélarvinnuna á næsta
vori, þar sem svo álitlegur dráttarvél-
arstjóri var ráðinn og vélin hafði verið
í toppstandi þegar ég skildi við hana.
En margt fer öðruvísi en ætlað er, og
sannaðist það hér.
Sjaldan hef ég orðið eins hissa og að
kvöldi þess dags, sem nýi dráttarvél-
arstjórinn átti að byrja með vélina. Þá
hringir formaður Búnaðarfélagsins í
mig og segir mér, að nýi dráttarvélar-
stjórinn tjónki ekkert við dráttarvél-
ina. Hún fari að vísu í gang en það sé
ekkert hægt að vinna með hana. Biður
hann mig rtú að skreppa suður í
Grýtubakka og vita, hvort ég geti
komið einhverju tauti við vélina. Ég
varð svo hissa að ég lofaði þessu strax.
Ekki var ég fyrr búinn að sleppa
tólinu en ég fór að hugsa um hverju ég
hefði verið að lofa. Þó ég væri búinn
að vinna með vélina þetta, þá kunni ég
í sjálfu sér ekkert á hana og vissi ekk-
ert hvað átti að gera ef eitthvað var að.
Kanski mest fyrir það að vélin hafði
eiginlega aldrei bilað þann tíma sem
ég var með hana. Þó fór ég morguninn
eftir og leit á vélina, en hvað átti ég að
gera? Ég gat í sjálfu sér ekkert gert, þó
tók ég upp blöndunginn. Það var það
eina sem ég kunni á. Síðan leit ég inn
á pönnurnar, undir stimpilstangar-
legunum, þær voru fullar af smurn-
ingu og allt virtist vera í lagi. Fór ég
síðan og setti vélina í gang. Nú var ég
ekki í neinum vafa um hvernig átti að
fara að því, enda fór hún í gang á
fyrsta snúningi. Settist ég síðan upp í
vélina og ók af stað, gat ég ekki annað
fundið en að vélin væri í besta lagi.
Vann ég þama í flagi, (kannski eins og
naut í flagi) meiri hluta dagsins, og sló
vélin aldrei feilpúst. Fannst mér að
hún mundi aldrei hafa verið betri.
Ekki sá ég dráttarvélarstjórann nýja
þann dag og veit ekkert hvar hann
var. Þegar ég hætti að vinna með vél-
ina seinnipart dagsins langaði mig
mest til að ríða heim til formanns
Búnaðarfélagsins og biðja hann að
lofa mér að vera með vélina áfram.
Auðvitað hætti ég strax við þessa
hugdettu, vegna þess að búið var að
ráða hæfari mann með vélina en mig.
Ekki veit ég hvenær nýi dráttarvélar-
stjórinn byrjaði með vélina, eða
hvernig honum gekk. Ekki veit ég
heldur, hvað liðu margir dagar frá því
hann byrjaði að vinna, en þeir voru
ekki margir, þar til vélin bræddi úr
sér. Var þá fenginn maður frá Akur-
eyri til að líta á vélina. Var mér sagt að
hann heíöi talið vélina svo illa farna,
að ekki borgaði sig að gera við hana.
Endaði þar saga þeirrar fyrstu drátt-
arvélar sem kom í Grýtubakkahrepp.
Aldrei fékk ég neitt borgað fyrir
þennan dagpart sem ég var með vél-
ina, þegar nýi dráttarvélarstjórinn
tjónkaði ekkert við hana, enda sendi
ég Búnaðarfélaginu ekki reikning
fyrir vinnunni.
Oft hef ég verið að hugsa um hvað
valdið hafi því láni, sem var yfir mér
þegar ég var með dráttarvélina. Ekki
get ég þakkað mínum hæfileikum eða
kunnáttu. Helst kemur mér í hug að
annaðhvort hafi þetta verið einhver
slembilukka, eins og virðist fylgja
sumum mönnum, eða einhver hulin
hönd sem hafði hönd í bagga. En
hvort var það? Því verður aldrei svar-
að með vissu. Verður hver að geta sér
þess til, eftir því sem hann vill.
Þó að ég hafi mínar ákveðnu skoð-
anir á þessu, skipta þær ekki máli fyrst
ekki er hægt að sanna eða afsanna
þær.
n
HöfSahverfí, syðri hluti. Þarna vann
Valdimar mikið með dráttarvélinni. Lauf-
áshnjúkur erfyrir miðri mynd.
Heima er bezt 357