Æskan - 01.05.1964, Page 6

Hann rak upp skelíingaróp og hljóp eins og hann
þoldi — hljóp og hljóp. En í hvert skipti, sem hann
nálgaðist bæinn, var einhver strákanna kominn í veg
i’yrir hann með byssu á lofti. Ari var nú kominn líka
og hafði hvellbyssuna. Ingi vissi ekki, hve oft þeir hröktu
hann í áttina frá bænum. En að lokum gafst hann upp
og fleygði sér niður, aðframkominn af mæði og gráti.
„Hvað er þetta, strákar?" Þorvaldur var kominn. „Hvað
eruð þið að þvælast með þessa byssuræfla, greyin mín?
Svona, Ingi minn, farðu nú heim til hennar frænku þinn-
ar. Hún geiur þér eitthvað gott, og svo ert þú vís til að
gefa kálfinum fyrir hana. Skammist jrið ykkar, strákar,
fyrir að stríða honum litla frænda ykkar.“
Þorvaldur var góður, en hann skildi ekki neitt. Halla
var líka góð, en hún skildi ekki neitt. Þess vegna átti
hann engan að.
Hann hljóp heim að bænum, meðan Þorvaldur var í
augsýn og komst óáreittur inn.
Halla hélt, að hann væri lasinn og vildi, að hann legði
sig út af. En af því, að hún vísaði honum upp á loft,
þorði hann ekki að sofa. Hann sat hjá henni í eldhús-
inu allan daginn, lék sér að gullum, sem hún tíndi til
hans, og barðist við svefninn. Þegar hún fór að ræsta
húsið, elti hann hana og hún lét hann hjálpa sér. Því
varð hann feginn. Stundum talaði hún við hann.
Þorvaldur tók af sér skóna og hallaði sér út af í rúmið
sitt eftir miðdegiskaffið. Ingi fór inn á eftir honum, sett-
ist á stokkinn og lagðist út af yfir fæturna á lionum, til
þess að vera viss um að vakna, um leið og hann færi.
Hann sofnaði samstundis. Sjálfsagt var þetta ekki löng
stund. Hann hrökk við um leið og Þorvaldur reis á fæt-
ur. Hann íleygði frá sér dagblaðinu, sem liann hafði verið
að lesa, sagði við Inga: „Sofðu bara, drengur, þú hefur
ekki annað að gera,“ og fór svo út.
* MARLON RRANDO er fædd-
ur í Omaka í Bandaríkjun-
um 3. april árið 1923. Hann
hefur náð miklum vinsæld-
um, og er í dag talinn í
fremstu röð stjarnanna i
Hollywood. Stærstu hlut-
verk lians til þessa eru í
myndunum „Viva Zapata“,
„Julius Caesar“,„Villt æska“,
„Uppreisnin á Bounty" og
„Á eyrinni", cn fyrir ])á
mynd fékk hann Óskarsverð-
laun.
Stjarna.
Ingi elti hann fram í eldhúsið og baráttan við svefn-
inn hélt áfram.
----Hann stillti sig, jrar til klukkan sló tólf. En uffl
leið og hún sló fór hann fram úr og klæddi sig. Hann
opnaði undur varlega. Lubbi flaðraði upp um hann-
Heimalningurinn spratt á fætur, jarmaði hvellt, stóð svo
í sömu sporum japlandi og horfði á drenginn. Kisa rak
hausinn út um gat á kjallaraglugganum og mjálmaði-
Drengurinn bældi niður hlátur, en þá kom líka gráturinn-
Hann hljóp fram túnið, leit oft um öxl og hafði hjart-
slátt.
Veginn vildi hann ekki fara. Það gat verið hættulegt-
Bílar gátu verið á ferð. Hann ætlaði ekki að láta flytja
sig eins og strokumann lieim að Leiti sömu nóttina. Þess
vegna tók hann stefnuna yfir holt og hæðir ofan byggðar-
innar. Þannig ætlaði hann að komast klakklaust niður i
Sandhöfn.
Fljótt varð hann svangur — sársvangur. Kalt var hofl'
um líka, því að hann blotnaði í læturna í strigaskónuffl-
Heimskur var hann að fara ekki í vaðstígvél. Þoku-
mökkur kom út úr fjallaskarði og lyppaðist niður ffln1
allar hliðar. Hann breiddi úr sér á lítilli stundu, svo að
hvergi sást til hæða eða fjalla. Kaldur úði settist á peys'
una drengsins. Hann stakk köldum höndunum í vasana-
Þá datt hann áfram, hruflaði sig á enni og grét.
Grátandi og sárkaldur lötraði liann upp og niður haeð-
ir og hóla, mýrar og móa. En í rétta átt hlaut hann að
fara, svo framarlega sem hann sneri ekki alveg við. Han'1
gat hvorki farið upp á heiðarbrúnina, né niður á lag'
lendið, án þess að verða þess var. Líklega fór hann marg‘l
óþarfa króka þarna í miðjum hlíðum. En hann hlaut að
komast niður í kaupstaðinn löngu fyrir fótaferðartúna-
Þokunni létti. Hann sá sjóinn. Hann sá þorpið. Motg
unsólin ljómaði yfir því, rauðu, hvítu og grænu. Dreng
urinn fór enn að gráta, en vissi ekki hvers vegna, því
nú var liann hjartans feginn.
Þetta var lengri leið en hann liélt — miklu, mikí11
lengri. En nú kveið hann engu. Þorpið varð því falleg1*1
og skýrara sem hann kom nær.
Að lokum var hann þar. Þegar lnisin voru svona nsi'1’
sá hann að sum voru ekki falleg, heldur gömul og hr01
leg, en hann varð þeim feginn, öllum þessum blessuðuffl
húsum, þar sem góðir menn áttu heima. Hann ge^^
milli kálgarða, framhjá túnblettum, framhjá fjósi
heyrði kú baula inni. Nú tóku húsin sjálf við. Tvö stóðu
sitt hvorum megin við götu, annað steinhús, hitt hti >
gamalt timburhús. Hann barði að dyrum á litla húsu111’
barði á hurðina með blautum, köldum höndum og £an0’
að lröggin voru lin. Þá fór hann enn að gráta.
Einhver var þó nógu svefnstyggur.
Marlon Brando.
154