Æskan - 01.05.1964, Blaðsíða 19

,,Það skal ég sannarlega gera,“ svaraði
litla lambið, hætti að hoppa, en fór að ham-
ast við að tína upp strá, renndi þeim svo
Wtt niður, að það lá við að þau sætu föst
1 hálsinum á því. Það vildi flýta sér að
st$kka.
kallaði. Það stökk á fætur og flýtti sér til
mömmunnar. „Hvað viltu, mamma?“
spurði það.
„Við verðum að labba af stað. Þarna er
maður. Þú skalt taka eftir því, sem hann
er að segja.“
23.
Litla lambið var farið að kroppa og jórtra
ems og fullorðnu kindurnar, en það tuggði
llaiklu hraðar en þær. Það hafði veitt því
athygli, að þegar stóru kindurnar lágu og
v°ru að jórtra, þá lygndu þær aftur augun-
l1ni, 0g litla lambið fór alveg eins að.
Nú. lá það einmitt hálfsofandi og jórtr-
N.. Það hrökk upp við það að mamman
Litla lambið heyrði, að maðurinn sagði:
„Hó! Ho-ó!“ „Af hverju er maðurinn að
segja svona, mamma?“
„Þetta gera mennirnir stundum og þá
eru þeir að reka okkur kindurnar saman í
hóp. Sjáðu bara, þarna eru margar kindur
komnar saman á harða spretti frá mannin-
um.“
„Er maðurinn ekki bara að reka kind-
urnar frá grasinu, svo að hann geti sjálfur
fengið að borða það?“

blesi
keypti
íit.
argar sögur eru lil um hesta. Ætla ég
nú að bæta einni við. Vorið 1931
ég sjö ára gamlan iiest, leirbleikan
Hafði liann gengið úti allan vetur-

]. eftir útiganginn. Ég fór á honum ein-
í átta daga samfleytt. Hviidist Iiann
int, lllttUr °S kroppaði þá i sig nýgræðing-
’ bvi Jtetla var í byrjun júní.
itnn nú farinn að taka sig nokk-
Ég fór með hann yfir háan fjallveg og
fékk l>á snjóhrið, svo ég villtist og lenti
i einstigi með Blesa (eins og ég kallaði
hann). Var ]>á annað hvort að gera, að
ganga frá honum J>ar eða hrinda honum
niður fyrir, en J>að var um það bil meters
hátt. Tók ég síðari kostinn og kom Blesi
standandi niður i aurinn. Fyrst á eftir var
liann svo liræddur að hann skalf, lagði
snoppuna upp á öxlina á mér og púaði i
mig ótt og títt. Þetta lagaðist ]>ó brátt.
Blesi var einn sá bezti gæðingur, sem ég
hef þekkt, mjúkur og þýður. Þegar ég var
i samreið og móður var kominn í Blesa,
átti hann það til að vippa sér yfir girð-
ingaliliðin, án ]>ess að hika.
Aldrei var hann annars staðar cn fremst-
ur í flokki og mátti sannarlega hafa krafta
i kögglum að halda við hann, þegar gals-
inn kom í liann. Hann liafði sterka og
hrausta fætur og hrasaði aldrei.
Mjög illt var að ná honum fyrir aðra en
mig. Hann stóð alltaf kyrr þegar ég kom
að honum. Þá liafði ég stundum bita og
stakk upp i liann. Það þótti honum gott
og eins að klórað væri svolitið bak við
eyrun. Eftir að ég fékk Blesa var hann
alltaf alinn inni á vetrum og beitt úti á
daginn, en gefið á kvöldin.
Já, Blesi var góður liestur.
167