Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 8

ÆSKAN
JÓAKIM
að var seint í júni. Loftið ómaði af
fuglasöng og blómin vögguðu i blæn-
um, og teygðu sig móti vermandi geislum
sólarinnar. Vormorgunn i fyllingu fegurðar
og unaðar. Ég kallaði á Trygg og hljóp af
stað upp túnbrekkuna, ég ætlaði að reka úr
túninu uppi á klettunum. Kindurnar sóttu
í túnið, enda freistandi fyrir lambærnar,
grænt og ilmandi grasið í hrjóstrugu um-
hverfinu, sem er graslitil móabörð og gráir
melar.
I’arna voru ])ær auðvitað, ])rjár ær og
fimm lömb. bær tóku viðbragð begar ])ær
urðu okkar varar. Pær vissu vel að þær
máttu ekki vera í túninu, þær blupu að
girðingunni og upp með benni dálitinn
spöi, svo stungu þær sér á milli gadd'j-
vírsstrengjanna með þeirri ieikni sem kind-
ur ná með því að æfa sig daglega. Ör-
litlir ullarlagðar urðu eftir á titrandi vírun-
um. Svo röltu kindurnar í lest eftir götu-
troðningunum vestur með Hesti, en það er
fjall með bröttum brekkum og háum
hamrabeltum efst. Þar verpir krummi á
hverju vori. Tryggur hljóp geltandi i kring-
um mig. Það þýddi ckki að hlaupa á eftir
þessum túnroilum, þær voru vísar til að
snúa aftur og stappa niður framfótunum,
viðbúnar að stanga, en ]>að er ein mesta
óvirðing sem smalahundur verður fyrir.
Veslings Tryggur, sem var allt ol’ feitur,
var farinn að gapa af mæði, tungan lafði
út úr honum og munnurinn náði út að
eyrum.
Nú sá ég að lirafn var að lioppa niðri á
melnum. Ég fór að gæta að hvað hann væri
að gera þar. Hann reyndi ckki að fljúga
og cftir dálilinn sprett náði ég honunj. Ég
tók föstu taki utan um vængina, en liann
vissi hvaða vopn iiann átti, og kleip mig
og pikkaði óspart með sinum stóra, svarta
goggi. Ég fór heim með krumma og við
létum bann inn í garð og gáfum honum
mat, og ]>ó liann væri dálitið hræddur
bafði hann sæmilega matarlyst. Svo hopp-
aði liann fram og aftur, athugull og tor-
trygginn. Krummi virtist ætla að taka líf-
inu með ró og sætta sig við félagsskap
okkar, en sú dýrð stóð ekki lengi. Einhvern
næsta dag kom öll krummafjölskyldan
fram á klettabrúnina fyrir ofan túnið með
gargi og hávaða. Krummi gamli kallaði á
son sinn harðri, skipandi röddu og litli
krummi svaraði, en ekki var hægl að segja
■að sú rödd væri fögur. Svo hoppaði hann
af stað til ættingja sinna, fullvaxinn, úf-
inn hrafnsungi, sein ekki virtist vita, iil
hvers hann hafði stóra, stcrklega vængi,
og nú sást enginn lirafn í langan tíma.
Svo fór ég að sjá hann í brekkunum i
Hesti, einstæðingslcgan og ófleygan. Ég
bað mömmu að gefa mér mat handa hon-
um, og nú færði ég honum alltaf. Eg gaf
honum í litinn skúta á slétta klöpp. Eg gaf
honum vatn i dós, og hætti aljtaf í liana
úr flösku, sem ég geymdi vatnið í. Stund-
um fékk krummi skyr, þá var gaman að
sjá til lians. Hann varð hvítur upp að aug-
um, fór svo og skolaði gogginn upp úr
vatnsdósinni að lokinni máltíð. Svo tíndi
hann ber sér til gagns og skemmtunar.
Þannig leið sumarið, en er á leið læsti
hausthugurinn sig i vitund krumma litla.
Einn morgunn var hann kominn Iieim á
tún, niður fyrir kletta rétt fyrir vestan
bæinn. Þar hoppaði hann og krunkaði, eins
og hann vildi vekja á sér cftirtckt.
Við tókum á móti krumma litla með mik-
illi gleði, og nú var honum gefið naln og
kallaður Jóakiin. Við strákarnir áttum
]>arna ýmislegt dót, sem við lékum okkur
að. Jóáfeim dundaði þar oft og skoðaði ]>að
rækilcga, og færði til smáhluti cftir sínum
smekk, og nú lifði hann áhyggjulausu lifi
og átti góða daga. Hann fór ekkert i burtu,
cn stundum lioppaði hann stall af stalli
upp á klettabrún, breiddi svo út vængina og
flaug niður fyrir klettana. Þá fannst Jóa-
kim liann vera fleygur fugl.
Svo skeði það aö við funduin dauða kind
frá pabba niðri í pytti. Við drógum hana
uppúr og komum henni upp að klettum og
færðum Jóakim liana. Hann vissi lengi vel
ekki hvað hann ætti að gera við slíka gjöf.
Hann var ekki vanur að liafa mikið fyrir
])vi að afla sér matar, cn ]>egar hann var
húinn að atliuga málið og hoi>pa lengi
kringum skrokkinn, steig hann upp ú hann
og byrjaði að rýja. En ])ó að Jóakim keppt-
isl við rúninginn lengi dags, fékk liann
ekki marga poka fulla af ull eins og stóru
bændurnir, nokkrir smólagðar fuku frá
nefi lians og dálítill blettur var ullarlaus
á hliðinni, sem upp sneri. Nú var Jóakim
cnn í vandræðum og kunni cngin ráð til
að ná sér í bita. Hann var i orðsins fyllstu
merkingu ósjálfbjarga, og illa gefinn. Við
hjálpuðum lionuin, og svo hoppaði hann
glaðúr yfir krásunum. Það kom fyrir að
aðrir hrafnar licimsóttu Jóakim og fengu
sér bita með honum, en að öðru leyti
kærðu þcir sig ekki um félagsskap hans.
Veslings litli Jóakim var einstæðingur og
átti sér cnga vini ncma okkur.
Það var farið að ráðgera að liafa hann i
húsaskjóli þegar vetur gengi í garð með
frosti og snjó, en til þess kom ekki, því að
uin mánaðamótin nóvemher og desemher
hvarf liann. Við söknuðum hans og leituð-
um að honuin, cn íundum ekki svo mikið
scm eina svarta fjöður af honum. Jóakim
var horfinn fyrir fullt og allt, og enginn
vcit hver urðu örlög hans.
Einar Kristjánsson.
gjrunn þannig, að sem mest öryggi væri fyrir út-
gáfu blaðsins.
Jóhann Ögm. var mikill dýravinur og var einn
þeirra, sem stofnuðu Dýraverndunarfélag íslands
1914. Hann annaðist afgreiðslu Dýraverndarans
fyrstu árin sem hann kom út. Það má sjá það í
fyrstu árgöngum Dýraverndarans, að Jóhann hef-
ur verið vel pennafær, því þar skrifar hann marg-
ar greinar um dýrin og er ekki myrkur í máli
þegar hann er að berjast fyrir þessa mállausu
vini sína, dýrin. —
Jóhann Ögmundur Oddsson var fæddur í Odd-
geirshólum í Flóa 12. febrúar 1879. Foreldrar
lians voru Oddur Ögmundsson og Sigríður Jóns-
dóttir. Kvæntur var Jóhann Sigríði Halldórs-
dóttur frá Stokkseyrarseli, hinni ágætustu konu.
Hún andaðist 1947. Þau Sigríður og Jóhann eign-
uðust 7 börn og eru fjögur þeirríi á lífi.
Nú að leiðarlokum kveðjum við samstarfsmenn
kæran vin og félaga, þökkum þann veg, sem
hann hefur varðað, og sem við munum reyna að
halda hreinum og ganga eftir beztu getu með
ósk hans að leiðarljósi: að Æskan verði kær-
kornið lesefni til þroska og ánægju scm flestuin
börnum þessa lands.