Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 17

Mörtu, sat á gólfinu og liélt liöndunum fyrir andlit-
inu. Ég sá það bæði á Peggotty og Millu, að þær höfðu
grátið.
„Martít vill fara til London, Ham,“ sagði Milla.
„En hvers vegna vill liún fara til London?" anzaði
Ham.
„Ég vil heldur vera þar en hérna, þar senr allir þekkja
mig,“ sagði Marta. „Ef þið viljið rétta mér hjálparhönd,
skal ég reyna að bæta ráð mitt. En hérna, þar sem allir
þekkja mig og fyrirlíta mig, get ég ekki! . . . Ó, mér líð-
ur svo illa ... svo afskaplega illa!“
Milla gekk til Ham, og hann fékk henni þungan lérefts-
pausa.
„Nei, ekki þennan, Ham. . . . Það eru allt of miklir
peningar í honum .. . Fáðu mér budduna mína,“ sagði
Milla.
„Þú átt þetta allt saman, Milla mín,“ sagði Ham. „Eg
á ekkert nema það, sem þú átt með mér.“
Tárin komu fram í augun á Millu. Hún gekk að Mörtu,
stakk pyngjunni í barm hennar og mælti:
„Farðu nú, Marta mín, og Guð fylgi þér.“
Marta kyssti hönd Millu heit.t og innilega og labbaði
burt með hendurnar fyrir andlitinu.
Hún var ekki fyrr komin út úr dyrunum og búin að
loka á eftir sér, en Milla lét fallast á stól og fór að há-
gráta.
„Ó, Ham, .. . elsku vinur minn! ... Ég er ekki nærri
nógu góð handa þér, ... ekki nærril ... Þú hefðir held-
ur átt; að láta þér þykja vænt um einhverja aðra, langt-
tim lieldur.“
„Auminginn minn litli,“ sagði Ham og klappaði henni.
„Ó, Peggotty frænka,“ sagði Milla í öngum sínum,
„mér líður svo illa. .. . Hjálpaðu mér! Hjálpaðu mérl“
Peggotty þaggaði niður í henni, klappaði henni og
kyssti hana, og við Ham gerðum allt, sem í okkar valdi
stóð, til þess að hugga hana og telja kjark í hana. Að
lokunt tókst það líka, og síðan fóru þau Ham og Milla
leiðar sinnar.
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég hafði séð Millu kyssa
Ham og hjúfra sig að lionurn með ástúð, og það gladdi
tnig sannarlega, því að ef nokkur maður átti skilið að
vera hamingjusamur, þá var það tryggðartröllið og sóma-
karlinn hann Ham.
TUTTUGASTl KAFI.I
Eg vel mér lífsstöðu.
Daginn eftir ætluðum við að halda heimleiðis, en áð-
ur en við lögðum af stað, fékk ég bréf frá frænku minni,
þar sem hún tjáði mér, að hún væri stödd í London, að
liún hefði afráðið að gera úr mér lögíræðing og hefði í
því skyni komið í skrifstofu, sem væri lientug fyrir mig.
Svo sagði hún, að ég gæti hugsað um þetta á heimleiðinni.
Ég hafði nú engan tíma til að hugsa um þetta, eins og
sakir stóðu, því að nú urðum við að kveðja alla kunn-
ingjana.
Það var næsta átakanlegt, hve sorgmæddur Peggotty
og öll fjölskylda hans var yfir því, að við skyldum vera
að f'ara. Þau voru öll með tárin í augunum og vissu ekki,
livað þau áttu að gera til þess að vera okkur sem allra
bezt. Þau stóðu og veifuðu á eftir okkur, meðan þau
eygðu póstvagninn, og við veifuðum á móti.
Við Steerforth skildum, þegar við komum til London.
Hann fór heim til sín, en ég flýtti mér til frænku minn-
ar, sem bjó á litlu gistihúsi í Lincoln’s Inn Fields.
Frænka mín hefði ekki getað tekið innilegar á móti
mér, þó að ég hefði verið að koma úr ferð umhverfis
jörðina. Hún kyssti mig og klappaði mér, og Jane hneigði
sig djúpt fyrir mér.
„Hvernig líður honum Dick?“ spurði ég.
„Vel,“ anzaði frænka mín. „Ég skildi hann eftir heima
til þess að gæta hússins, en ég er með lífið í lúkunum
yfir því, að ég er viss um, að hann ræður ekki við asn-
ana. í gærdag klukkan 4 hefur verið asni úti á grasflöt-
inni; það er ég handviss um, því að ég fékk í mig þenn-
an líka litla kuldahroll!"
Þegar við höfðum snætt kvöldverð, settist frænka mín
í venjulegar stellingar fyrir framan eldstóna og fór að
tala um tilvonandi lífsstarf rnitt.
„Hvernig lízt þér á það, Trot?“ tók hún til máls.
„En elsku írænka mín,. .. verður þetta ekki allt of
kostnaðarsamt?"
„Trot, ég á nú ekki nerna eitt takmark til, og það er
að sjá um, að þú verðir góður og nýtur maður og komist
í góða stöðu! Ef þú vilt hlíta ráðum mínum, er allt í lagi.“
" 11 11
CHARLES DICKENS
DAVÍÐ COPPERFIELD
) .