Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 11

^^ooOOOOCOOOOCOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOo,

°°o
Ævintýri eftir H. C. Andersen.
°o(
,0ooOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO°0'
P°
i spcgilsléttu stöðuvatninu. I>að var mófiir hennar, scm hún sá,
kona mýrakonungsins, prinsessan frá ánni Nil.
Píslarvotturinn skipaði konunni að sliga á bak hestinum, en
dýrið söltk niður undir byrðinni, eins og |>að væri ekki efnis-
meira en blæja, sem blaktir fyrir vindi. En merki krossins gaf
vofunni styrk og öll ]>rjú riðu ])au gegnum loftið á þurra jörð.
í því gól haninn frá veizlusal víkingsins, og sýnin hvarf i móðu,
sem barst í burtu með blænum, en móðir og dóttir stóðu lilið
við hlið.
„Ég sé myndina af sjálfri mér i vatnsdýpinu," sagði móðirin.
„Ég sé sjálfa mig i spegli i björtum skildi," sagði dóttirin.
En þegar þær nálgiiðust livor aðra og féllust i faðma, þá líarðist
iijarta móðurinnar ákafar, og hún skildi.
„Barnið mitt, blóm lijarta mins, lótusblóm djúpra vatna.“ Tár
liennar voru Helgu litlu ný skirn kærleika og lífs. „Hingað kom
ég í svanaham, og hér varpaði ég honum niður,“ sagði móðirin.
„Ég sökk niður i fenið, sem umlukti mig. Það var eitthvert afl,
sem dró mig alltaf dýpra og dýpra niður. Ég fann hönd svefns-
ius loka augum mínuin. Eg sofnaði og mig dreymdi — mér'fannst
ég vera aftur i hinum stóra egypzka pýramída. Ennþá stóð hann
fyrir framan mig elribolurinn, sem lneyfðist og sem hafði hrætt
mig á yfirborði fensins. Eg horfði á sprungurnar í herkinum;
þær skinu í björtum litum og mynduðu egypzkt myndletur, það
voru umbúðir múmiunnar, sem ég vor að horfa ú. Þekjan Jirast
i sundur og út gekk múmía konungs, sem lifað hafði fyrir ])ús-
undum ára, hiksvört. Svört eins og gljáandi skógarsnigill eða
slimug mýrarleðja. Hvört þetta var múmíukonungurinn eða mýra-
konungurinn vissi ég ckki. Hann tók ulan um mig, og mér fannst
ég hlyti að deyja. Þegar ég rankaði við mér aftur, fann ég eitt-
livað lilýtt á brjóstum mér, lítinn i'ugl, sein blakaði vængjunum
og kvakaði. Hann flaug af hrjóstum mér liátt upp í þungbúna,
dimma hvelfinguna, en bundinn við mig með löngum, grænum
silkiborða. Ég heyrði og skildi þrá hans i söngnum: Frelsi!
Sólskin! Til föðurins. É!g minntist mins eigin föður í sólbjörtu
föðurlandi mínu, lifs míns og kærieika. Síðan leysti ég borðann
og leyfði honum að l'ljúga i burtu aftur, lieim til föður mlns.
Síðan hefur mig aldrei dreymt. lig hlýt að háfa sofið lengi og
þungt, allt til þessarar stundar, þegar fögur tónlist og dúsam-
legur ilmur vakti mig og gaf mér frelsi."
Hvar er nú græna, flöktandi silkihandið, sem batt hjarta móð-
urinnar við fuglsvængina. Aðeins storkurinn hefur séð það. Silki-
handið var grænn stofn, borðalinýtið, glitrandi blóm, sem vagg-
aði smábarninu, sem nú var uppkomin blómarós, er enn einu
sinni hvíldi við brjóst móður sinnar. Á meðan þær stóðu þannig
í faðmlögum, l'kiug storkurinn yfir höfðum þeirra i mörgum
hringum. Að lokum i'laug liann aftur til lireiðurs sins og kom
aftur með svanahamina, sem svo lengi liöfðu verið varðveittir
þar. Hann kastaði einum yfir hvora þeirra. Fjaðrirnar huldu
þær gjörsamlega og móðir og dóttir svifu upp i loftið sem tveir
hvitir svanir.
„Nú skulum við tala saman 1“ sagði storkapabbi, „þvi að nú
skiljum við tungumái hvors annars, þó að ein fuglategund hafi
öðru visi lagað nef en liin. Það er sú mesta liundaheppni í þess-
um heimi, að ])ið skylduð koma þetta kvöld. Á morgun hefðum
við verið farin, mamma, ég og ungarnir. Við fljúgum suður. Já,
það er von |)ið horfið á mig, ég er gamall vinur frá Nil, það er
mamma lfka; hjarta hennar er ekki eins beitt og nefið! Hún
sagði aiitaf, að prinsessan myndi gæta sin. Við, ég og ungarnir
bárum svanahamina hingað. Hve glaður og humingjusamur ég
er að vera liér enn. í dögun höldum við af stað, stór storka-
liópur. Við fljúgum fyrstir og það er betra fyrir ykkur að fylgja
okkur, l>á villizt ])ið ekki og við munum hafa auga með ykkur."
„Lótuslilómið, sem ég ætiaði að taka með mér,“ sagði egypzka
prinsessan, „flýgur við hlið mér í svanaliki. Ég tek hlóm hjarta
míns ineð mér, og þá er þrautin leyst. Af stað lieim! Heim!“
En Helga sagðist ekki geta yfirgefið Danmörku án þess að
sjá ástkæra tósturmóður sina cnn einu sinni, konu vikingsins.
Ifelga minntist nú allrar þeirrar hamingju, allra ]>eirra hlýju
orða og allra þeirra tára, sem fósturmóðir hennar liafði fellt yfir
henni, það virtist næstum sem hún hún elskaði þá móður mest.
„Já, við verðum að huldu til hallar víkingsins,“ sagði storka-
pahbi, „mamma og ungarnir bíða okkar þar. Hvað þau munu
glápa og hlaka vængjunum! Mamma segir eklti margt, hún er
stutt i spuna, en hún meinar það vel. Nú ætla ég að kvaka ákaft
til þess að láta þau vita, að við erum komin.“
Siðan kvakaði liann og flaug síðan ásamt svönunum til hallar
vikingsins.
Þar voru allir í fasta svefni. Kona vikingsins hafði liáttað seint,
því að liún var svo áhyggjut'ull vegna Helgu litlu, sem enginn
hafði séð í þrjá daga. Hún hafði horfið ásamt kristna prestinum,
sem hún hlaut að hafa lijálpað til að flýja. Það var liesturinn
hennar, sem saknað var úr hesthúsinu. Hvaða vald hafði orsakað
])etta? Kona vikingsins. hugsaði um öll þau kraftuverk, sem sagt
var að „Hviti-Kristur“ hefði unnið, og af þeim sem trúðu á hann
og fylgdu honum. Allar þessar hugsanir urðu að veruleika i draum-
um hennar og henni fannst hún vera ennþá vakandi og sitja
Jiugsandi á rúini sínu, á meðan næturmyrkrið rikti úti. Það fór
að livessa. Hún lieyrði öldugjálfrið fyrir austan sig og vestan
frá Norðursjónum og öldunið Kattegats. Hinn lirikalegi ormur,
sem samkvæmt trú liennar umlukti jörðina i útliafsdjúpinu, skalf
innvortis af ólta við ragnarök, nótt guðanna.
Framhald.
ANN A
OG
HELGI
Gúða nótt! Nei, það er engin nótt. ViS eigum bara að sofna svo-
litinn blund eftir matinn.