Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 19

Höfðu aðeins þekkt
myrkrið eitt.
Fimm ítulskir drongir, synir bónda nokk-
urs á Sikiley, hafa verið blindir frá fæS-
ingu. Nú nýlega gengu þeir undir þriðju
skurðaðgerðina til að fjarlægja himnu af
augum þeirra, sem svipt hafði þá sjóninni.
Aðgerð italska læknisins, dr. Luigi Picarda,
tókst ágætlega. Bræðurnir hafa á undan-
förnum vikum verið á hvers manns vörum
á Italíu og víðar. Þcir eru nú byrjaðir að
læra að lesa og skrifa, leika sér við lömb-
in á búgarði föður síns og semja sig að
þeirri miklu breytingu, sem orðið hefur á
lífi þeirra. Bræðurnir eru sex, og aðeins sá
yngsti þeirra, sem er 2 ára, hefur haft fulla
sjón. Hér sjást fjórir þeirra á sjúkrahús-
inu, og bíða eftir árangrinum af aðgerð-
inni. Frá vinstri: I’aolo, 15 ára, sá yngsti,
Vincenzo, 2 ára, Caramello, 13 ára, Gioao-
chino, 11 ára og Giuseppe, 9 ára.
En hvað sem því leið, var honum ætlað geysimikilvægt
hlutverk, því að ef skrifari fór fram á kauphækkun, var
alltaf viðkvæðið, að það þýddi ekki að fara fram á slíkt
við hann lierra Jorkins. Ef einhver viðskiptamaður þver-
skallaðist við að greiða reikning í tæka tíð, þá var það
Jorkins, sem gerði sína kröíu og vildi ekki slaka til um
hársbreidd. Spenlow var eftir þessu að dæma bæði góð-
gjarn og lipurmenni, en Jorkins var regluleg blóðsuga!
Við ráðguðumst síðan um það við herra Spenlow,
hvenær ég ætti að byrja námið, og að jiví búnu héldum
við aftur til gistihússins.
Daginn éftir dró frænka mín auglýsingu upp úr vasa
sínum og kvaðst hafa dottið ofan á dvalarstað handa
mér. Hann var í Buckingham-stræti, hjá konu, sem hét
frú Crupp.
Við gengum þangað til að líta á íbúðina og sáum, að
þar var lítið anddyri og tvö ljómandi vistleg herbergi.
Frænka mín tók Jiau á leigu, og ég var stórhrifinn, þegar
ég hugsaði til Jiess, að nú yrði ég algerlega út af íyrir mig.
Tveim dögum síðar hélt frænka mín heimleiðis, og
ég fluttist til frú Crupp.
Ég var heldur en ekki upp með mér af jiví að hafa nú
uniráð yíir tveim herbergjum og geta opnað og læst dyr-
um að eigin vild og hagað mér algerlega eftir Jiví, sem
mér sýndist.
Ég byrjaði tafarlaust að starfa í skrifstofu lierra Spen-
lows, og Jiegar ég kom heim kl. 4 síðdegis, þótti mér
Ijarska mikið til þess koma að geta gengið inn í svefn-
berbergi, sem ég hafði út af fyrir mig, geta síðan borðað
miðdegisverð í dagstofunni minni, hafzt þar að því loknu
við og gert það, sem mér sýndist.
Fyrstu þrjá dagana fór ég ekkert út, en fjórða daginn
fór mig að langa að hitta einhvern að máli. Ég varð
Jiess vegna alveg himinlifandi yfir því, að Steerforth
heimsótti mig þennan morgun, einmitt þegar ég var að
drekka morgunkaffið.
„Velkominn, Steerforth minnl" kallaði ég í hrifningu.
„Hvar hefurðu verið allan Jiennan tíma? Ég var farinn
að verða hræddur um, að þú værir búinn að steingleyma
mérl“
„Uss, það náðu tveir strákar í mig, og nú á ég að fara
að éta morgunverð með þeim!“ anzaði Steerforth kæru-
leysislega.
„En þú borðar nú miðdegismat hjá mér,“ sagði ég.
„Nei, það á ég alveg ómögulegt með, gullið mitt...
Ég verð að vera með þessum vinum mínum í allan
dag.“
„En geturðu Jiá ekki komið með þessa vini þína með
Jiér hingað?" hélt ég áfram.
Steerforth lofaði að gera það, og ég varð nú að segja
frú Crupp, livernig hún ætti að haga miðdegismatnum.
Þetta varð mér kostnaðarsamt, Jiví að frú Crupp treysti
sér ekki til að annast borðhaldið, nema hún fengi bæði
þjón og stúlku sér til aðstoðar. Hún útvegaði þau því
næst og keypti síðan kynstrin öll af matvælum og auk
Jiess drykkjarföng.
Klukkan 6 komu þeir Steerforth og vinir hans. Þeir
léku við hvern sinn fingur og voru glorhungraðir.
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég hélt veizlu, og ég
gætti einskis liófs, en eggjaði gesti mína að neyta nú hik-
laust þess, sem fram var reitt.
Til allrar óliamingju varð ég sjálíur alltaf að vera að