Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 10

DÓTTIR MÝRAKONUNGSINS
OOOOOOOOOOOOOOOCXDOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOœOOOOOOOOOOCXXJOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
Krossinn, gerður úr greinunum, siðasta verk lians, sem nú var
dáinn og kaidur, iá enn lijá gröfinni. Helga Jitla tók hann upp,
sú tiugsun kom óafvitandi, og liún setti hann á milli steinanna,
sem þöktu manninn og hestinn. Sársaukafullar endurminningar
þrýstu tárunum fram í augu liennar aftur, og J)annig var henni
innanbrjósts, er liún gerði sömu merki í jörðina kringum gröfina.
Þegar hún gerði merlti krossins með l)áðum höndum, féllu sund-
fitin af höndum hennar Jikt og rifinn glófi. Hún Jrvoði sér um
liendurnar í uppsprettunni og horfði undrandi á J)að, hve fal-
legar og livítar þær urðu. Aftur gerði hún liið lieilaga tákn i
loftið milli sin og dána mannsins. Varir hennar skulfu, tungan
hreyfðist, og nafnið, sem liún hafði svo oft lieyrt nefnt á reið
hennar gegnum skóginn, brauzt fram af vörum hennar og l>ún
sagði orðin „Jesús Kristur“.
Froskshamurinn féll af lienni. Hún var yndisfögur ungmær.
Hún liallaði J)reyttu liöfðinu út af og útlimir liennar kröfðust
hvíldar. Hún svaf. En svefninn var skammvinnur. Hún vaknaði
um miðnætti. Frammi fyrir henni stóð dauði hesturinn, ólmur
og eldfjörugur, augu l)ans Ijómuðu, en hálsinn var særður. Fast
við hlið hans birtist myrti presturinn, „fegurri en Baldur" hefði
kona víkingsins vissulega sagt, og ])ó var hann umkringdur elds-
logum.
Það var slik einbeitni í stórum, mildum augum lians og rétt-
látur dómur í augnatillitinu, að ]>að snart Helgu inn að lijarta-
rótuin. Helga litla skalf, og allar liennar endurminningar vökn-
uðu, eins og |>að væri dómsdagur. Öll sú góðvild, sem henni
hafði verið sýnd, öll þau kærleiksorð, sem töluð höfðu verið til
hennar, mundi hún nú greinilega. Hún skildi nú, að það var kær-
leikurinn, sem hafði stutt liana á þessum reynsludögum. í gegn-
um hann verða allar verur gerðar úr dufti og leir, sál og anda
að glima og berjast. Hún viðurkenndi, að hún hafði aðeins hlýtt
kallinu, en ekki gert það af innri hvöt. Allt hafði verið henni
gefið. Hún laut höfði í ástúð og auðmýkt, en með blygðun, frammi
fyrir lionum, sem gat lesið allar hræringar lijarta liennar. Á
þessu augnabliki fann hún ljós hreinleikans, heilagan anda, leika
um sál sína.
„Þú, dóttir jarðarinnar," sagði kristni píslarvotturinn, „af jörðu
ertu komin, af jörðu skaltu aftur upp rísa. Sólarljós huga ])íns
mun stöðugt streyma til upphafs síns. Ekki geislar sólarinnar,
lieldur þeir, sem koma frá guði. Engin sál mun glatast. Tímanlegir
hlutir þreyta, en frá eilifðinni streymir lífið. Eg kem frá landi
dauðans; einhvern tíina verður ])ú líka að ferðast í gegnum dauð-
ans djúpa dal til þess að ná geislandi fjallstindinum, þar sem
allt er yndislegt og fullkomið. Ég get ekki flutt ])ig til Heiða-
hæjar, til kristinnar skírnar. Fyrst verður þú að rjúfa vatns-
svörðinn, sem ])ekur djúpt kviksyndiö, og ná upp úr djúpinu
hinum lifandi uppruna lífs þíns. Fyrst verður ])ú að leysa ætl-
unarverk þitt, á undan vígslu þinni.“
Siðan lyfti hann henni upp á liestinn og fékk henni gullið
reykelsisker, likt þvi, sem hún hafði séð í veizlusal víkingsins.
Dásamlegur ilmur barst að vitum liennar og opið sárið á enni
pislarvottsins geislaði eins og glitrandi liöfuðdjásn. Hann tók
krossinn af gröfinni og hélt honum hátt á lofti, á meðan þau
þeyslu hratt gegnum loftið yfir hávaða skógarins og yfir hæð-
irnar, þar sem voldugir hermenn fornaldarinnar lágu grafnir,
J>ar sem hver og einn sat á dauðum stríðsfáki sínum. Þessar liug-
rökku stríðshetjur stóðu upp og riðu upp á hæðarbrúnina. Ennis-
djásn ]>eirra glitruðu i tunglsskininu og yfirhafnir þeirra blöktu
í vindinum. Stóri drekinn, sem lá á fjársjóði sfnum, lyfti höfði
til ]>ess að gá að þeim, og hópur dverga gægðist ú( úr hólum
sínum með ljós sín, rauð, græn og blá, likt og neistar í ösku
af brunnum pappír.
Þau flugu í burtu, yfir skóg og heiðar, ár og tjarnir, norður
til óræktuðu mýrarinnar. Er þau komu þangað, svifu þau i stór-
um hring. Pislarvotturinn hóf krossinn liált, liann skein eins
og gull, meðan hann söng heilaga messu. Helga litlu söng með
honum, eins og barn, sem tekur undir söng inóður sinnar. Hún
veífaði reykelsiskerinu og frá ]>vi barst ilmur altarisins svo
sterkur og undraverður, að reyr og runnar blómstruðu og aragrúi
blómstöngla skaut kollum upp úr liyldjúpinu. Allt, sem lifandi
var, lyftist upp og blómstraði. Vatnaliljur dreifðust um yfirborð
tjarnarinnar likt og blómstrandi ofin gólfábreiða, en á þessari
gólfábreiðu lá sofandi kona. Hún var ung og fögur. Helga litlu
ímyndaði sér, að hún sæi sjálfa sig og að mynd sin speglaðist
/
Skíðasamband íslands tekur nú ])átt í norrænni skíðagöngu, sem
miðar að því að íá sem ílesta þátttakendur lil að ganga fimm km
á skíðum. Auk íslands taka þátt í keppninni Noregur, Finnland
og Svíþjóð. Raunar höfðu þessar fjórar þjóðir ákveðið að hefja
gönguna á síðastliðnum vetri, en vegna snjóleysis alls staðar varð
lítið sem ekkert úr því svo samböndin ákváðu að framlengja keppn-
istímabilið til vorsins 1965. Þrautin er sú ein að ganga 5 km á skíð-
um. Allir geta tekið þátt í íþrótt þessari. Þátttakendatala íslands
verður margfölduð með 20 þegar til þess kemur að reikna úrslit,
og hver sá landsmaður sem gengur, skilar ])ví stigatölu á við 20
Finna, 20 Svía og 20 Norðmenn. Vænta má mikillar þátttöku úr
skólum landsins. Landsganga á skíðum hefur tvisvar farið fram
áður með góðum árangri. Árið 1957 gengu 23.235 og 1962 16.056.
Snjóleysi spillti þá árangii göngunnar.
6