Æskan - 01.01.1965, Blaðsíða 18

Við sátum síðan stundarkorn og töluðum um hitt og
þetta, og að því búnu fórum við að hátta.
Eg svaf vært, en vaknaði þó nokkrum sinnum við það,
að frænka mín kom að rúminu mínu og spurði mig,
hvað gengi á úti á götunni.
Ég þaut á fætur og flýtti mér út að glugganum til að
ganga úr skugga um, hvað væri á seyði. En það var þá
aldrei annað en léttikerra eða vöruflutningavagn, sem
skrölti úti á götunni.
Daginn eftir gengum við að afloknum morgunverði
til málaflutningsskrifstofu einnar, sem hét Spenlow &
Jorkins, og var það erindi okkar að láta innrita mig þar.
Á leiðinni varð ég að halda á pyngju frænku minnar,
af því að hún var svo hrædd við vasaþjól'a. Ég leit í
pyngjuna og sá, að þar voru 10 gíneur og þó nokkuð
af peningum í silfri.
Þessi faflegi hundur er kallaður Kolla, og á
heima í Hafnarfirði. Hún varð 8 ára á síðustu
jólum. Eigandinn, sem sendi Æskunni myndina,
lét þau orð falla, að Kolla þekkti bæði á klukku
og vissi hvaða dagur vikunnar væri.
í Fleetstræti námurn við staðar til að skyggnast inn
í leikfangabúð, og meðan við stóðum þarna, tók ég eftir
því, að frænka mín varð allt í einu fjarska hrædd.
Ég leit við og sá þá, hvar skuggalegur, illa búinn mað-
ur kom rakleitt til okkar.
„Trot... góði Trot,“ mælti frænka mín óttaslegin,
„hvað á ég að gera?“
„O, jretta er bara betlari," anzaði ég. „Ætli ég reyni
ekki að losa okkur við hann og það tafarlaust."
„Nei, nei, barnið rnitt... þú mátt ekki ávarpa hann.
Heyrirðu það?... Ég treysti þér til þess... Ég skipa þér
það!“
Ég skildi ekkert í, hvað gekk að frænku minni. Hún
titraði eins og laufblað í vindi og var náföl í íraman.
„Líttu ekki á hann! Trot... Þú mátt það ekki! . . .
Náðu heldur í vagn handa mér, og bíddu mín við St.
Pálskirkjugarðinn!"
Frænka sagði þetta í svo byrstum tón, að ég hlaut að
hlýða. Ég var von bráðar búinn að ná í vagn, og að því
búnu greip frænka pyngju sína, sté upp í vagninn og
ók burt, en illa klæddi maðurinn hélt í humátt á eftir
henni.
Meðan ég stóð og beið við kirkjugarðinn, varð mér
liugsað til þess, sem Dick hafði sagt mér um dularfulla
manninn, og ég þóttist viss um, að það væri sami maður-
inn og við höfðum séð áður.
Þegar frænka mín kom hálftíma síðar, var liún svo
æst, að við urðum að ganga inn í kirkjugarðinn og setjast
þar stundarkorn.
„Góði, spurðu mig einskis, Trot! .. . Minnstu aldrei
á þetta! ... Aldrei!"
Skömmu síðar varð frænka þó róleg aftur, en þegar
hún fékk mér pyngjuna, sá ég, að allar gíneurnar voru
horfnar.
Við gengum nú þangað, sem málaflutningsskrifstofan
var, og var okkur fagnað þar af herra Spenlow sjálfum.
Hann var lítill, ljóshærður maður með glerhart, snjó-
hvítt hálslín og á gljáburstuðum stígvélum.
„Jæja, svo þér hafið í hyggju að gerast stéttarbróðir
vor, herra Copperfield?"
Ég játti því, en lét þess um leið getið, að mér íyndist
nokkuð mikið að borga eitt þúsund sterlingspund fyrir
þetta lögfræðinám.
„Já, ef ég væri hér einn í ráðum," anzaði herra Spenlow
og hneigði sig, „er ég ekki fjarri því, að ég mundi gera
jretta fyrir miklu lægra gjald, en félagi minn, hann herra
Jorkins, er svo fjarska vanafastur... Honum verður ekki
um jrokað í þessum efnum!"
Ég var dauðsmeykur við tilhugsunina um þennan ægi-
lega herra Jorkins, en seinna komst ég að raun um, að
þetta var allra skikkanlegasti náungi, sem ekki réð neinu.
14