Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 11

að ég held áfram að gráta. Ég græt við miðdegisborðið,
og grátandi geng ég irá borðinu. Grátandi hef ég fata-
skipti, og grátandi se/.t ég á sleðann, þegar lagt er af stað.
En þegar við förum að nálgast áfangastaðinn, bregð-
ur svo við, að tár mín þorna. Þau liafa víst skilið, að
þau voru gagnslaus.
Ég er í rauða „barége“-kjólnum mínum, sem er lagður
bláunr böndum, og ljósgráu, reinruðu klæðisskónum henn-
ar Onnu. Og á barnrinum lref ég rauðu rósina frá Karli
írænda. Hann gefur okkur alltaf svo fallegar jólagjafir.
Lovísa frænka greiddi mér. Hárið er aíturkenrbt og vafið
í hnút í hnakkanum.
En það skiptir engu máli, hvernig ég er klædd. Andlitið
á nrér er rauðflekkótt og augun grátbólgin. Ég er svo ljót,
að engum lifandi manni dytti í lrug að dansa við mig, þó
að ég væri ekki lrölt.
Það er stofa inn af danssalnum. Og þegar við komum
þangað, er okkur sagt að þær Maule-systur séu enn ekki
tilbúnar. Þær ætla að vera í þunnum, hvítunr kjólunr.
Og til þess, að ekki kæmu brot og hrukkur í þessa kjóla,
báru tvær vinnukonur þá á stöngunr alla leið lringað.
„Já, þetta geta þær, senr ekki koma langt að, þetta er
tæplega mílufjórðungur," segir Anna. Og allar erum við
hrifnar af, hvað þetta er fínt.
Anna og Hilda eru svo l’allegar, að ég lrugsa nreð mér,
að hvað fínar senr lrinar verði, geti þær aldrei orðið jafn
fallegar.
Það komst ég að raun unr, að fínar voru Maule-ung-
frúrnar, þegar þær komu, og laglegar líka. En mér er
alveg sanra. Þær jafnast ekki á við Önnu og Hildu. Það
tek ég ekki aftur.
Emilía Wallroth er alls ekki lagleg. En öllunr þykir hún
skemnrtileg. Það er líka nrikið dansað við hana. Það gerir
ekkert til, þó að lrún sé ófríð. Enrilía er svo kát og
skemmtileg, að henni yrði boðið í lrvern dans, þó að
hún væri hölt, eins og ég.
Stofan íyllist af kvenfólki, konunr og ungunr stúlkunr.
Nú er víst ekki von á fleira fólki, því að þeir eru farnir
að leika danslög franrnri í salnum. Það er sex-nranna-
hljómsveitin frá Eystri-Anrtervík, sem konrin er. í Sunne
er engin hljónrsveit.
Vilhjálmur Stenbeck, óðalsbóndi á Bjarnarhólmi, kem-
ur inn í stofuna og segir, að úr því að loksins sé dans-
leikur í Sunne, eftir tuttugu ár, eða meir, eigi vel við að
befja dansinn með göngupolka, eins og tíðkast við hátíð-
leg tækifæri. Þetta lízt öllunr vel á.
Fyrst koma gönrlu mennirnir inn í stofuna og leiða
gömlu konurnar í dansinn. Það eru frú Maule, frú Hell-
stedt, frú Petterson, frú Wallrotlr og frú Lagerlöf.
Feitasti drengur
heimsins.
Hann er álitinn vera feitasti drengur
heimsins. Hann á heima í Tyrklandi og
heitir Ibrahinr, 16 ára að aldri. Ibrahim er
153 cm lrár og 175 kg á þyngd. Margir
læknar liafa atlrugað lrann og komizt að
þeirri niðurstöðu, að ekkert væri atliuga-
vert við heilsu lrans, og fitan, sem hleðst á
hann, sé aðeins vegna þess að hann liefur
þessa ógnarmatarlyst.
Þar næst koma ungu mennirnir og leiða ungu stúlk-
urnar í dansinn. Seinast eru allir farnir úr stofunni nema
ég og gamla jómfrú Eiríksson á Skeggjabergi. Hún er að
minnsta kosti fimmtug, með ljósleitt, þunnt hár, sett upp
við eyrun, og stórar, mórauðar tennur.
Þá kemur inn ókunnur maður, sem við höfum aldrei
séð. Hann er í einkennisbúningi og auðséð, að hann er
vörður á stöðinni í Kiel. Hann þekkir enga hér, og hann
kom ekki fyrr en allt kvenfólk var kornið í dansinn, nema
við jómfrú Eiríksson. Gaman verður að vita, hvora okk-
ar liann velur.
★ ★★★★☆★★★☆★★★☆★☆★☆★★★☆★★★