Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 5

Jk lieimili læknisins ríkti eigi sama
eitirvænting og tilhlökkun til
jólanna og venjulega. Aðfangadagur
jóla var kominn og degi tekið að
ltalla, en þó virtist enginn jólaiögn-
uður á andlitum læknisbarnanna
þriggja, þar sem þau stóðu þögul og
niðurlút við gluggann og horfðu út.
Allt í einu sagði eitt þeirra: „Pabbi,
verður ekki kveikt á jólatrénu, þótt
mamma sé ekki heima?“
„Jú, vitanlega kveikjum við á jóla-
trénu,“ svaraði læknirinn, „og skemmt-
unt okkur eins og hægt er í kvöld.
Mamma ykkar verður að vera hjá
ömmu; auðvitað er það leiðinlegt að
hún skyldi einmitt verða veik núna
um jólin. En þótt mamma sé ekki
heima, megum við ekki láta okkur
leiðast, að minnsta kosti ekki um
sjálf jólin.“
„Nú er Stína víst búin að baka
jólakökuna, ég finn ilminn af lienni
'alla leið hingað. — Og hún lofaði að
setja helmingi fleiri rúsínur í hana
en vant er,“ sagði Gréta litla.
„Nei, pabbi, það er byrjað að snjóa.
Við fáum reglulegt jólaveður." Það
glaðnaði smám saman yfir litlu and-
litunum við tilbugsunina um sleða-
ferðir, snjókast og snjókerlingar, og
um stund gleymdu þau því, að
mamma þeirra var ekki heima.
í því var vagni ekið heim að
læknisbústaðnum. Hver var nú að
koma? Varla voru gestir á ferðinni í
kvöld? Þá var barið á dyr og ókunnur
ntaður klæddur síðri úlpu gekk inn í
stoiuna.