Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 40

*
Æfintýri
Buffalo Bill
■J^Jennirnir hlupu upp til handa og
fóta, og þegar þeir höfðu fram-
kvæmt skipanirnar, kallaði Maddox
og sagði þeim að fara strax á bak og
reka stolna bústofninn t'it úr enginu
í gegnum klifið.
„Það verður líklega ekki mikið eft-
ir af honum til að segja ævintýri, þeg-
ar nautgripirnir eru búnir að fara yf-
ir hann,“ sagði Maddox um leið og
hann benti á Villta Bill.
Þjófarnir hlupu til hesta sinna og
þutu af stað niður engið til að smala
nautgripunum saman. Maddox stóð
óþolinmóður og beið Jress að skepn-
unum væri srnalað, þar til Jrær fóru
loksins að færast að útgöngunni. Dýr-
in færðust hægt fyrst í stað, en með
sífellt meiri hraða, þar til Jrau fyrstu
voru komin á harða hlaup, og loksins
stefndi allur hópurinn að klifinu.
Villti Bill, sem hafði nú náð aftur
fullri rænu, gat. sér til hvað var í
448
vændum og togaði af öllu afli í bönd-
in.
„Þetta þýðir ekki,“ sagði Maddox
og hló. „Þú getur ábyggilega aldrei
Ieyst þetta. Nú verðurðu að dúsa liér
J^að sem eftir er og iðrast þess að
hafa nokkurn tíma reynt við Jim
Maddox."
Hann sneri hesti sínum við til
brottferðar, en skepnan stöðvaðist
skyndilega og prjónaði, við Jrað að
drengur á stórum gæðingi kom Jsjót-
andi beint á móti honum út úr trjá-
þyrpingunni.
„Strákurinn!" Iirópaði Maddox, en
orð hans drukknuðu hér um bil í
hávaðanum frá byssu drengsins.
Kúlan, sem Maddox var ætluð, hitti
og drap hest hans, sem féll aftur á
bak svo skyndilega, að reiðmaðurinn
hafði ekkert tóm til að losa sig úr
hnakknum, heldur lá hjálparvana
undir Jrunga dauðrar skepnunnar.
En „strákurinn" horfði ekki einu
sinni á hann. Hann sá aðeins tvennt:
Hættuna af æðandi nautgripunum og
Villta Bill liggjandi bundinn og
hjálparþurfi í vegi þeirra. Hann hafði
aðeins nokkrar sekúndur til aðgerða.
Með ótrúlegum styrkleika kippti
hann upp höfði og herðum Bills,
skellti snörulykkjunni yfir um hann,
stökk á bak og rak sporana i nára
hestsins.
Hesturinn Jraut af stað, snaran dróst
saman, og Bill var dreginn næstum
undan klaufum hjarðarinnar inn i
öryggi trjánna.
Augnabliki síðar flæddi þetta lif-
andi flóð nautgripa og liesta fram hjá,
baulandi og hneggjandi, og þjappað-
ist saman til að komast í gegnum
Jrröngt klifið, sem lá út að opna hæð-
ardraginu.
Um leið og Villti Bill var kominn
úr hættu, stökk drengurinn af baki
og skar af honum fjötrana.
Villti Bill skjögraði á fætur og bað-
aði út höndunum til að halda jafn-
væginu. Drengurinn rétti honum
byssu.
„Maddox er dauður,“ sagði hann,
„en Jtað eru nokkrir eftir samt!“
Hann færði Villta Bill hest sinn,
hann gat klifrað upp í hnakkinn án
mikilla erfiðleika, og Jjví næst héldu
Jjeir að klifinu.
Síðustu nautgripirnir voru einmitt
að æða í gegn huldir rykskýi. Red-
gate og hinir ræningjarnir fjórir
fylgdu fast á eftir og ráku á eftir
hjörðinni með stórum svipum og hás-
um hrópum.
Kynblendingurinn var sá fyrsti, senr
kom auga á Villta Bill, Jregar rykskýið
fór örlítið að Jrynnast, og Jrað var víst
enginn vafi á Jrví, að hann liefur hald-
ið, að Jretta væri vofa Villta Bills, þvi
að hann rak upp ámátlegt öskur, snen
hestinum við eins og skopparakringlu
og Jraut af stað í gegnum klifið. Hann
féll af baki, Jregar Villti Bill hleypti
af.