Æskan - 01.09.1968, Blaðsíða 5

ÓHAMINGJUSÖM
PRINSESSA
)
Það er ekki tekið út með
sældinni að vera prinsessa.
Þetta vita hins vegar ekki allir,
og til dæmis munu flestar
stúlkur bera öfund í brjósti
til Önnu Englandsprinsessu.
En þær vita ekki, að Anna er
óliamingjusöm, ef til vill óham-
ingjusamasta stúlka i heimi,
eða það hefur hún sjálf sagt í
viðtali við blaðamann nýlega.
Þrátt fyrir það, að drottningin
er móðir hennar, og þótt hún
hafi nýlega fengið nýjan og
dýran bil, er hún alls ekki
ánægð með tilveruna. Henni
finnst liún vera neydd til að
klæðast fötum, sem hæfa fer-
tugri konu, og reyndar hafa
margir stutt þá skoðun hennar.
Hún hefur verið kölluð „verst
klædda prinsessan i heimin-
um“.
Þetta er samkvæmt ósk móð-
ur hennar. Hún hefur nefni-
lega sagt, að ef dóttirin fengi
að ráða, mundi hún klæðast
kjólum, sem væru styttri en
góðu hófi gegndi.
Drottningin takmarkar líka
mjög sjálfræði hennar. Segja
má, að ég sé viljalaust verk-
færi, og betra væri að vera
dóttir fátæks verkamanns en
það, sem ég er, segir prinsess-
an. Móðir hennar velur henni
vini, og þegar hún fer á dans-
leik, er liún undir stöðugu eft-
irliti þjóna drottningarinnar.
TIT'inu sinni fyrir löngu voru svo miklir þurrkar, að ár og lækir þornuðu
upp og allir brunnar voru tómir. Gras og tré visnuðu og dýr og menn
dóu af þorsta. Eina nóttina fór lítil stúlka út með tóma leirkönnu í hendinni.
Hún ætlaði að leita að vatni handa mömmu sinni, sem lá veik. Hún gekk
og gekk, en fann hvergi vatn. Loksins varð hún svo þreytt, að hún lagði sig
út af í grasið og sofnaði. Þegar hún vaknaði, þreif hún til könnunnar og
var nærri búin að hella úr henni. Kannan var nefnilega orðin full af hreinu,
tæru vatni. Stúlkan varð himinglöð og ætlaði strax' að fara að svala sér og
þamba vatnið, en þá datt henni í hug, að liún mætti það ekki, því að þá yrði
ekki nóg eftir handa mömmu, svo að hún hljóp strax heim á leið með vatnið.
Hún flýtti sér svo mikið, að hún tók ekki eftir litlum hundi, sem lá
veikur á götunni. Hún hrasaði og datt um hundinn og missti niður könnuna.
Hundurinn ýldi og skrækti, en litla stúlkan greip upp könnuna og hélt að
allt hefði farið úr henni. En hún stóð á götunni barmafull. Það hafði ekki
farið dropi úr henni. Stúlkan hellti nú vatni í lófa sinn og lét hundinn
lepja. Og svo brá við, að hann varð strax alheill, stóð á fætur og flaðraði
upp um stúlkuna. Þegar litla stúlkan tók upp könnuna, var hún ekki lengur
úr leir, heldur úr skæru silfri. Hún bar hana nú heim til mömmu sinnar.
En mamma hennar sagði: „Það er ekki rétt að ég drekki, ég er að deyja
hvort sem er.“ Svo rétti hún könnuna að dóttur sinni og bað hana að drekka.
En í sama bili breyttist kannan úr silfurkönnu og í glóandi gullkönnu.
Litla stúlkan var nú orðin svo þyrst, að liún gat ekki stillt sig lengur. En
þegar hún var að bera vatnið upp að vörunum, kom inn fátæklega búinn
drengur og sagði: „Ég sá, að þú fórst inn með fulla vatnskönnu. Viltu gefa
mér einn dropa að drekka.“ Stúlkan renndi niður munnvatni sínu og rétti
honum könnuna.
Þá varð kannan að sjö dýrmætum demantskönnum, og úr þeim flóði
heil á af silfurtæru vatni.
En könnurnar sjö lyftu sér frá jörðinni, hærra og hærra til himins. Þar
námu þær staðar. Og það eru sjöstjörnurnar, sem við sjáum á lofti á kvöldin,
þegar heiðskírt er.
♦ JEvintýri og sögur, ffrá ýmsum löndum. ♦
329