Æskan - 01.09.1968, Blaðsíða 9

TENNURNAR OKKAR
Við íslendingar erum að vakna til meðvitundar um
gildi þess að halda tönnum okkar. Við höfum séð, að
hægt er að gera það með hollu mataræði, með þvi að
draga úr sætmetisneyzlu, með auknu hreinlæti og reglu-
legu eftirliti.
Því er það, að ÆSKAN og Fræðslunelnd Tannlækna-
félagsins skora á allt æskufólk þessa lands að láta ekki
sitt eftir liggja til þess að draga úr tannskemmdunum.
Munið, að með því stuðlið þið að betri heilsu ykkar sjálfra
í framtíðinni. Þið sparið foreldrum ykkar fjárútlát. Þið
sparið sjálfum ykkur áhyggjur, sársauka og heilsutjón og
verðið hraustari og fallegri en ella.
Hér eru svo að lokum helztu reglurnar, sem liafa ber
í huga:
Borðið holla fæðu!
Burstið tennurnar vandlega eftir máltíðir!
Borðið eingöngu á matmálstímum, en ekki milli mála!
Látið gera við tennurnar reglulega tvisvar á ári!
Forðizt sætindi í mat og drykk!
Leiðbeinið yngri systkinum ykkar í þessum efnum!
Sofið ávallt með hreinar tennur!
sá hugaði biskup væri, sem þyrði að hætta sér inn á hinar
geigvænlegu byggðir þeirra skógarmanna.
„Heill og sæll, heilagi faðir,“ kallaði hann, spratt fram
úr skógarrunna og greip um taumana á hesti hans. „Þú
verður að fyrirgefa, þó ég biðji þig að staldra ofurlítið
við. Ef þú hefur gull á þér, þá er það skóginum upptækt
eftir lögum Skírisskógar."
„Góði vin,“ svaraði biskupinn, „ég hef aðeins fjörutíu
pund. Ríkarður konungur hefur verið í Nottingham, og
allt hitt hefur gengið í veizlur fyrir hirðina." Því næst
tók Iiann pyngju frá belti sér og fékk ræningjanum.
Hann taldi féð í lófann. „Eigi máttu með öllu félaus vera
til ferðarinnar," sagði hann síðan og fékk biskupnum
helminginn aftur. „Vera kann, að við hittumst í annað
sinn, og þá geturðu skilað mér aftur þessu lítilræði."
„Haf þökk fyrir góðmennsku þína,“ tók biskupinn til
máls. „Ekki er þér alls varnað, þótt þú sért ræningi. Ef
þú ert, sem mig uggir, Hrói höttur, þá sendi Ríkarður
honungur þér innsigli sitt, og býður liann þér og heitir
Rfiðum að koma á fund sinn í borginni Nottingham."
Margir hirða lítið um tennurnar. Jafnvel em til heim-
ili, þar sem enginn eða kannski einn tannbursti er til
fyrir alla fjölskylduna, eins og eftirfarandi saga lýsir:
Ferðalangur baðst gistingar á bæ á Suðurlandi. Honum
var veittur góður beini, en þegar húsfreyja kom með
handklæði, heitt vatn og sápu handa honum, kom babb
í bátinn. Blessuð konan sagði: „Þér verðið að afsaka, en
við getum ómögulega lánað yður tannbursta. Hann er
nefnilega í láni á næsta bæ.“
Hrói höttur ícll á kné, þegar liann sá innsigli konungs.
„Ég skal lilýða," sagði hann, „ég veit, að orðum’Ríkarðs
konungs má treysta, og fyrir hans sakir skaltu, biskup
minn, sitja að miðdegisverði með oss.“ Hann blés hvat-
lega í veiðihornið, og þyrptust þá tif þeirra nær tvö
hundruð manns.
Nú var breiddur dúkur á jörðina og alls konar krás-
um hlaðið á, bæði af kjöti og fiski, ennfremur var borið
fram öl. Biskupinn settist niður ásamt förunautum sín-
um, og\nú tóku allir til matar. „Drekkum minni Ríkarðar
konungs," mælti Hrói hátt og snjallt og fyllti horn sitt
á barma. „Ef hér er nokkur sá, sem ekki tæmir þá skál
af alhug, þá er liann ekki vinur Hróa hattar." „Lengi
lifi Ríkarður ljónshjarta!“ glumdi frá allra vörum, og
sérhver drakk sinn bikar í botn, sneri honum við og
setti hjá sér á hvolfi.
333