Æskan - 01.09.1968, Blaðsíða 41

io*o«o*o*o»o*o»o«o«o«o«o«o«o*o*o»o*o*o#o*o*c‘
)»0*0*0«0*0*0«0»0*0«0«0*0»0*0*0«0«0*0*0*0*0*J
HEIÐA — FtfamhalcLssa,^ jLmyjutÍuin.
Copyriqht P. I. B. Bo» 6 Copenhogenf
105. HEIÐA er aftur komin i sæti sitt. „Ekkert í víðri veröld er eins gott á bragðið og mjólkin
okkar, afi.“ Hún drekkur í einum teyg úr fullri skál. Afi brosir til hennar: „Ég er búinn að lesa
bréfið frá herra Sesemann. Pakkinn er til þín. I honum eru peningar. Þú getur keypt þér fyrir
þá rúm og fatnað til margra ára.“ „En afi, hvað hef ég við rúm að gera, þegar ég bý um mig
uppi á lofti?“ — 106. ALLT í einu þýtur Heiða út. Hún hefur heyrt í geitunum. „Svana, Mjöll og
Grána, þekkið þið mig aftur?“ Geiturnar hljóta að hafa þekkt líödd hennar, því að þær núa sér
upp við hana. Heiða kann sér ekki læti, svo kát er hún að vera aftur komin í hóp sinna gömlu
leikfélaga. Pétur stendur sem þrumulostinn og starir á hana. „Pétur, komdu og heilsaðu,“ hrópar
Heiða, þegar hún kemur auga á hann.
107. PÉTUR hleypur til hennar og tekur þétt í hönd hennar. „Ert þú komin heim, Heiða? Er þetta
þú sjálf?" „Já nú kem ég brátt með þér í hjásetuna. En hvað ég hlakka til.“ Heiða brosir til Pét-
urs. „Keraur þú með á morgun?“ spyr Pétur. „Nei, ég kem ckki á morgun. Á morgun heiinsæki ég
ömmu.“ — 108. NÚ hefuil afi búið um Heiðu aftur í heyinu og breitt undir hana fínt lak. Heiða
sefur aftur undir gamla rósótta teppinu sinu. Svona rótt hefur hún ekki sofið í heilt ár. Um
nóttina er afi alltaf við og við að líta tii hennar. Hann hafði lesið í bréfi Sesemanns, að Heiða
hafi gengið í svefni. En í hvert skipti, sem hann lítur til Heiðu, er hún í fasta svefni.
SSSS8SSS8SS8SSSSSSSÍ
l•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0•0!
'0»0»0«0»0«cx
ISSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!
DÝRAHEIMAR
Kondórinn
Kondórinn er risavaxinn
gammur, sem liefst við i himin-
gnæfandi tindum Andesfjalla í
Suður-Ameriku í allt að 5000
metra liæð, þar sem ekkert ann-
að líf sést.
Þegar l>eir þenja út vængina,
eru nálega þrír metrar milli
vænghroddanna. Þeir lifa sam-
an 40—50 í flokki, en um
varptímann búa hver hjón út
af fyrir sig, hyggja sér óvand-
að hreiður og vcrpir kvenfugl-
inn þar einu eða tveimur eggj-
um.
Þeir eru ágætir flugfuglar,
enda þurfa þeir að bera sig
víða yfir til matfanga, ]jví að
litið e r um æti þarna í óbyggð-
unum. Það, sem mest hjálpar
þeim til ]>ess að ná sér i
hjörg, er hin skarpa sjón þeirra
og lyktnæmi.
Indíánar egndu fyrir þá
þannig, að þeir hlönduðu deyf-
andi jurtum saman við kjöt.
Þegar gammarnir höfðu etið
kjötið, verkaði jurtaeitrið á þá,
svo að taka mátti þá með hönd-
unum.
Það er undravert, live fljót-
ú’ gammar eru að sáfnast að
;eti. Þegar egnt er fyrir þá eða
úræ fellst til, sést oft enginn
Eammur. Jafnvel ekki þótt
úorft sé i allar áttir í góðum
sjónauka. Er þó slcyggni ágætt,
sólríkt og liáfjallaloftið tært.
Einum fimmtán mínútum eftir
að liræ fellst til, drifur að
gamma úr öllum áttum. Er ó-
skiljanlegt, hvernig þeir fara
að því að fá vitneskju um liræ-
ið í slíkri fjarlægð.
Önnur aðferð Indíána er að
breiða illa flegna uxaliúð á
jörðina og snúa holdrosanum
upp. Þá skríður Indiáni inn
undir húðina og hefur með sér
sterkan spotta. Gammarnir
safnast nú að, setjast á liúðina
og tara að kroppa kjötið. Þá
gripur Indiáninn utan um húð-
ina og fætur fuglsins. Fuglinn
baðar vængjum og reynir að
losna, en í nánd hefur annar
Indíáni falið sig og ltemur
fljótt til hjálpar, og tekst þeim
háðum að brjóta liúðina utan
um kondórinn.
ÍSSSSSSSSSSSS8SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS8SSSSSSSSSSSSSSSSSS2SSS8SSSSSSSSS3S3SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS3SSS3SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS
365