Æskan - 01.09.1968, Blaðsíða 43

SARIÐ
á höfðinu.
Við héldum niður að ánni.
Hún var ekki stór, vel væð fyr-
ir okkur. Við vorum allir inn-
an við fenningu. Eg var elztur.
Siggi og Jónas voru lítið eitt
yngri. Þarna var smáfoss i ánni
og liöfðuin við ákveðið að láta
ána hera okkur niður fossinn,
sem var eitthvað um 3 metrar
á liæð. Við vorum þaulvanir að
striplast i ánni. Niður fossinn
höfðum við aldrei farið. Það
dæmdist á mig að liyrja. Þetta
var sólbjartur sunnudagur i
júlí. Enginn á lieimilinu mátti
vita um þetta. Ég var ragur i
fyrstu, svamlaði i lygnu foss-
ins með hinum féiögunum, var
alltaf að velta því fyrir mér,
livort nokkur hætta væri að
stinga sér niður fossinn. Ég
liafði snúið frá félögum minum
og vissi ekki af, fyrr eii ég sá
Sigga steypast niður fossinn.
Um leið og hann kom niður að
iygnunni, lieyrðum við sárs-
aukaliijóð, sem kafnaði, þegar
hann stakkst i fosslygnuna.
Þegar Siggi stóð upp niður
undir brotinu, liélt hann ofan
á hvirfilinn annarri hendinni
og við sáum blóðrák niður
vinstra vangann. Þegar hann
stóð upp, icit hann lil okluir
óttafullum augum. „Var þetta
slæint?“ spurði ég.
„Það er hættulegt. Ég var
nærri búinn að rola mig,“ svar-
aði Siggi og skreið ujip á bakk-
ann. Við Jónas fórum nú að
skoða sárið á liöfði lians. Þar
var smá rispa, sem blóð scytl-
aði úr. Jórias tók vasaklútinn
sinn og lánaði iionum til að
lialda við sárið, svo liætti að
blæða. Pabbi og mamma máttu
alls ekki komast að þessu. Við
hreinsuðum blóðdropana úr
hári Sigga, svo að elíki bar á
neinu, jiegar við komuni heim.
Um kvöldið háttaði Siggi
snemma og sofnaði fljótt. Þeg-
ar mamma fór að eftirlita
sokkaplöggin okkar, leit liún á
höfuðið á Sigga og sá skurð-
hin. Hún kallaði á pabba og
lét hann sjá haiin líka. Við
'Tónas létum sem við svæfum
lika.

i;

196. Á trjánum, sem voru mjög kræklótt, 197. Þegar hneturnar voru orðnar fullþrosk-
uxu stórar hnetur. Skurnið á þeim var injög aðar, tíndu tunglbúar þær af trjánum af mik-
hart. _ illi vandvirkni. Settu þær síðan í geymslu, þar
til á þeim þurfti að halda.
- ^ v >■) ,
'jí'* i

Copyright P. I. B. Box 6 Copenhogen
198. Er þær voru teknar úr geymslunni, voru
þær settar í stóran ketil fullan af sjóðandi
vatni. Þá opnaðist skurnin ...
199. ... og út úr hnotskurninu stökk lif-
ardi vera. Náttúran hafði fyrirfram áskapað
þessurn verum ákveðið hlutverk. Úr einu hnot-
skurninu kom bóndi, úr öðru kom vísinda-
maður og úr því þriðja Ioddari, og svo mætti
lengi telja.
wsm,
$W" ■
: u- 'ix ,,

40
40
200. Þegar tunglbúarnir urðu gamlir, dóu
þeir ekki, heldur leystust upp í loftkennt efni,
sem hvaríf út í geiminn.
Moi'guiiinn eftir kom pabbi
lil okkar, þegar við vorum að
klæða okkur og spurði Sigga,
livernig hann hefði fengið
þennan skurð á höfuðið. Siggi
svaraði ekki í fyrstu, flögraði
augunum til okkar. Pabbi hefur
vist tekið eftir þvi. Hann sagði:
„Já, mundu að segja satt. Jcsús
heyrir hverju þú svarar og ]>að
er alltaf gotl að vera hreinu
fyrir honum.“
„Ég meiddi mig í ánni,“ svar-
aði Siggi.
„í ánni?“ endurtók pabbi.
„Þama ofan á iiöfðinu ?“
„Hann fór niður fossimi,"
stakk Jónas inn i.
„Þarna eruð þið komnir, ef
maður missir af ykkur auga,
þá eruð þið búnir að liálfdrepa
ykkur. Ef þið gcrið þetta aftur,
tek ég ykkur alla og flengi
ykkur svo að þiö munið eftir
þvi.“
Við lofuðum liátiðlega að
gera það aldrei aftur, og það
loforð héldum við.
Jón afi.
367