Æskan - 01.09.1968, Blaðsíða 6

EINAR BJÖRGVIN er fæddur þann 31. ágúst 1949 í Krossgerði á Beru-
fjarðarströnd, Suður-Múlasýslu, sonur Björgvins Gíslasonar, fyrrverandi
oddvita, og Rósu Gísladóttur konu hans. — í Krossgerði ólst hann upp
og átti þar gleðiríka bernsku í skjóli hinna tignarlegu austfirzku fjalla.
Eftir að hafa lokið skyldunámi í heimavist, stundaði hann einn vetur
nám í unglingaskólanum á Djúpavogi, var síðan tvo vetur í Alþýðuskól-
anum að Eiðum og lauk þar landsprófi vorið 1967. — Hann byrjaði
snemma að skrifa. Hafa birzt eftir hann tvær framhaldssögur í ,,Heima
er Bezt“ og svo smásögur í ÆSKUNNI. í haust gefur Bókaútgáfa Æsk-
unnar út fyrstu bók hins unga höfundar, og er það mjög ævintýrarík og
skemmtileg víkingasaga, sem heitir „Hrólfur hinn hrausti“.
Lærddmsrikt vornæturævintýri.
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★ ★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★'A
■jfpg og Jónas bróðir minn stóðum úti á hlaði og
horfðum á sólina setjast. Báðir vorum við þög-
ulir — hugsuðum án efa það sama: Hvað við ættum
nú eiginlega að gera okkur til skemmtunar þetta.
fagra vorkvöld. Helzt þyrftum við að gera eitthvað
stórkostlegt, sem gæti að einhverju leyti svalað
ævintýraþrá okkar.
Já, nú höfðum við alveg einstakt tækifæri. For-
eldrar okkar höfðu nefnilega fyrr urn kvöldið farið
á skemmtun í næstu sveit og mundu ekki koma
heim aftur fyrr en morguninn eftir. Af þeim ástæð-
um vorum við einir heima, og þrátt fyrir ýmsar
ráðleggingar mömmu og pabba töldum við okkur
algjörlega sjálfráða á meðan þau voru að heiman.
En livað ættum við nú annars að gera af okkur?
Jú, þegar sólin var nýhorfin bak við fjallið, sneri
Jónas sér að mér og mælti:
„Heyrðu, Gummi, nú datt mér snjallræði í hug,
já, svo sannarlega er það snjöll hugmynd."
„Nú, láttu mig heyra,“ sagði ég forvitinn.
„Já, heldur þú að það væri ekki gaman að fara í
útreiðartúr í nótt, sem sé fá tvo af beztu hestum
Jóns í Hjáleigunni lánaða?" svaraði Jónas.
„Ertu frá þér, maður. Heldurðu að Jón mundi
lána okkur hesta, nei, hann er ekki þesslegur, svo
er hann nýfluttur hingað og við þekkjum hann
ekkert," mæfti ég.
„Skiptir engu máli, Gummi, það sem ég átti við
var það, að við stelum hestunum," svaraði Jónas.
Sem vonlegt var fannst mér þetta nokkuð djörf
hugmynd hjá bróður mínum. En þar eð ég hafði
alveg eins mikla ævintýralöngun og Jónas, féllst ég
íljótlega á hugmyndina.
En náttúrlega til þess að þetta mætti takast hjá
okkur, þurftum við að bíða til miðnættis, því að
þá lilutu hjónin í Hjáleigunni að vera sofnuð, en
hestagirðingin var skammt frá bænum.
Á meðan við biðum þess tíma, grófum við upp
tvö gömul beizli, er pabbi átti og ekki höfðu verið
notuð frá því hann fékk dráttarvélina og síðasti
hesturinn á bænum var kvaddur.
Jæja, svo um miðnættið læddumst við bræður af
stað út að Hjáleigunni, sem var þriðji bær utan
við bæinn heima. Mjög fannst okkur báðum þetta
spennandi, og mér varð hugsað til þess, hvað Jón
bóndi myndi gera við okkur, stæði hann okkur að
verki. Líklega myndi hann berja okkur til óbóta,
hann var einhvern veginn þesslegur, karfinn. En
hann hafði flutt í sveitina um vorið, komið einhvers
staðar norðan af fjörðum. Enn sem komið var
þekktu liann fáir þarna í sveitinni, því að hann fór
lítið út á rneðaf manna, og sama var að segja um
konu hans, en böi'n áttu þau engin. Já, mér fannst
Jón þessi hálf skuggalegur, ef svo mætti að orði
komast. Sem sagt að öllum líkindum ekki gott að
komast í hendurnar á honum.
Þrátt fyrir það alh brást ekki hugrekki okkar
bræðra og við héldum ótrauðir áfram í vornætur-
kyrrðinni. Nú vorum við komnir að liestagirðing-
unni, en áður en við fórunt inn í hana ákváðum við,
Jivaða hesta við skyldum taka. Ég valdi stóran brún-
an, en Jónas Jrann rauða, sem við höfðum svo oft
séð Jón bónda ríða.
330