Æskan - 01.05.1974, Síða 7

Tinda fjaUa,
áður álla
undir snjá,
sín til kállar sólin há;
leysir hjalla,
skín á skálla,
skýi sem að brá
og sér fleygði frá.
Tekur buna
breið að duna
björgum á.
Græn því una grundin má.
Viður liruna
vatna funa
vakna lauf og trá.
Seinna seggir slá.
Snjórinn eyðist,
gata greiðist.
Gumar þá,
ef þeim leiðist, leggja á
hleypa skeið
og herða reið
og hrinda vetri frá. —
Hverfur dimmu dá.
Prúðir sœkja
lón og læki
laxar leika þá.
Sumir krækja silungsá.
Veiðitækir,
sporðasprækir,
spretti hörðum á
fjalli fýsast ná.
Fjaðráléttir
flokkar þéttir
fugla þá
synda eftir sumará,
eða mettir
strönd og stéttir
stika til og frá,
kæla loft og lá.
Ærin ber
og bœrinn fer
að blómgast þá.
Leika sér þar lömbin smá.
Nú er í veri
nóg að gera
nóttu bjartri á —
hlutir hækkað fá.
Grænkar stekkur.
Glöð i brekku
ganga kná
börnin þekku bóli frá.
Kreppir ekki
kuldahlekJcur,
kætist fögur brá
búa blómum hjá.
Rennur sunna.
Sveinn og nunna
sér við brá.
Sízt þau kunna sofa þá.
Sœlt er að unnast.
Mjúkum munni
málið vaknar á,
fegurst höldum hjá.
Ekkert betra
eg í letri
inna má.
Svo er vetri vikið frá.
Uni fleti
h/ver sem getur
heimskum gœrum á.
önnur er mín þrá.