Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 10

því hún var allra bezta barn. Einu sinni gaf
amma hennar henni svo Ijómandi faltega, rauSa hettu, sem
fór henni svo vel, að hún bar hana ávallt síðan. Þess vegna
var hún kölluð Rauðhetta.
Einn góðan veðurdag sagði mamma hennar: „Rauðhetta
mín, nú er amma gamla lasin, við ættum að gleðja hana
eitthvað. Taktu nú flöskuna og kökuna þá arna og farðu
með það til ömmu gömlu. En þú mátt ekki fara út af vegin-
um og ekki fara inn í skóginn, svo þú villist ekki.“
„Ég held að það sé ekki mikill vandi," sagði Rauðhetta.
Svo fór hún af stað með vínið og kökuna til ömmu sinnar,
sem bjó í dálitlu húsi úti í skóginum spottakorn frá þorpinu.
En þegar nú Rauðhetta var nýkomin inn í skóginn, þá
kom óhræsis úlfurinn á móti henni. En Rauðhetta vissi ekki,
hve viðsjáll hann var, þess vegna var hún heldur ekkert
hrædd við hann.
„Komdu sæl, Rauðhetta litla," sagði hann.
„Komdu sæll,“ svaraði litla stúlkan.
„Hvert ætlar þú að fara, Rauðhetta?"
„Til hennar ömmu minnar,“ svaraði hún. „Amma er veik,
þess vegna á ég að færa henni vín og kökur."
„Hvar á hún amma þín þá heima?" spurði úlfurinn.
„Hvað er þetta? Veiztu það ekki?“ hrópaði Rauðhetta.
„Húsið hennar ömmu minnar er langt inni i skóginum, rétt
við veginn, og það er með grænni gluggagrind."
„Ósköp langar mig nú í hana Rauðhettu," hugsaði úlfur-
Rauðhetta hringir dyrabjöllunni.
inn. „Hún hlýtur að vera góð á bragðið, en fyrst ætla ég nu
samt að éta gömlu konuna og litlu stúlkuna á eftir." Hann
hljóp góðan spöl við hliðina á Rauðhettu og sagði svo all*
í einu: „Nei, nei, sjáðu fallegu blómin, sem spretta hérna
við veginn, Rauðhetta. En hvað hún amma þín yrði nú glöð.
ef þú gæfir henni fallegan blómvönd."
„Þetta er alveg satt, sem úlfurinn segir," hugsaði Rauð'
hetta. „Ég verð komin nógu snemma til hennar ömmu minn-
ar fyrir því. Ég ætla að tína blóm í fallegan blómvönd handa
henni."
Svo fór hún út af veginum, inn í skóginn og fór að tína
blóm. Og því lengra sem hún fór, því fallegri blóm fann
hún. Fuglarnir sungu svo yndislega í trjánum, og Rauð'
hetta undi sér lengi í skóginum og tíndi stóran blómvönd-
En úlfurinn hljóp beint að húsi gömlu konunnar og drap
á dyr, dró síðan lokuna frá, opnuðust þá dyrnar. Amma
gamla var veik og lá í rúminu. Úlfurinn gekk rakleiðis til
hennar, opnaði ginið og gleypti hana. Síðan lét hann á sig
húfuna hennar, lagðist upp í rúmið og beið eftir Rauð-.
hettu.
Nú var Rauðhetta búin að tína eins mörg blóm og hun
gat borið, hélt hún því áfram til ömmu sinnar. Hún hringd1
dyrabjöllunni, en þegar enginn svaraði, hélt hún, að amma
sín mundi sofa, og opnaði dyrnar og gekk inn.
„Hamingjan góða,“ hugsaði hún, þegar hún kom
rúminu. „En hvað hún amma er undarleg í framan núna-
„Af hverju eru eyrun á þér svona stór, amma mín?
spurði hún.
8