Æskan - 01.05.1974, Síða 35

^etta hlutkesti hafði haft svo mikil áhrif á þau, sem
efor lifðu, að þau lágu því nær rótlaus í bátnum í
n°kkra daga. Stöðugt dró af þeim og vonleysið óx. Loks-
lns skreið Thuran til Claytons.
»Við verðum að draga einu sinni enn,“ sagði hann.
»Brátt verðum við of máttfarnir til þess að geta það.“
Það
var svo af Clayton dregið, að hann vissi varla,
Vað hann gerði. Jane Porter hafði ekki mælt orð frá
v°rum f þrjá daga. Hann vissi, að hún hlaut brátt að
^eyja. Þótt illt væri, hélt hann, að ef til vill mundi það
iarga lífí hennar, ef annar hvor þeirra fórnaði sér.
ann féllst því á uppástungu Rússans.
f‘eir drógu aftur, en úrslitin gátu ekki orðið nema á
einn
veg. Clayton dró peninginn frá 1874.
»Hvenær verður það?“ spurði hann.
Rússinn var búinn að taka upp vasahníf og var að
íeyna að opna hann. „Strax!“ tautaði hann og glápti
P'úðugum augum á Englendinginn.
j ’’Hetið þér ekki beðið myrkurs?" spurði Clayton. „Ung-
u Porter má ekki sjá þetta. Við ætluðum að giftast,
eins og þér vitið.“
Vhuran varð ólundarlegur á svipinn. „Jæja,“ sagði
j ann hikandi. „Það er ekki langt til kvölds. Ég hef beðið
^rga daga — ég get beðið í nokkrar klukkustundir.“
^ »f*akka yður, vinur,“ tautaði Clayton. „Nú fer ég til
nnar og verð hjá henni, unz tíminn kemur. Ég vildi
Sjarna vera með henni eina eða tvær stundir áður en
eg dey.“
^egar Clayton komst til unnustu sinnar, var hún með-
^hindarlaus. Hann hélt, að hún væri að deyja, og var
nn því feginn, að hún þyrfti ekki að horfa upp á þann
^°rgarleik, sem brátt átti að hefjast. Hann tók hönd
ennar og bar hana upp að þurrum og skrælnuðum vör-
Uln sinum, höndina, sem eitt sinn hafði verið fögur og
^jallhvít hönd ungrar blómarósar frá Baltimore.
f*að var löngu dimmt orðið, er hann var vakinn af rödd
ntan úr myrkrinu. Það var Rússinn, sem nú kallaði á
nann.
Cl;
’’®g kem, herra Thuran,“ sagði hann eftir litla stund.
^ayt°n reyndi þrisvar sinnum til þess að komast á fjóra
Ur. svo að hann gæti skriðið á vit dauða síns, en hann
Vjjy, °
°rðinn of máttfarinn til þess að komast til Thurans.
v “^úr verðið að koma til mín, herra,“ kallaði hann með
um rómi. „Ég hef ekki nægan þrótt til þess að kom-
1 4 fjóra fætur, hvað þá meira.“
"f jandinn sjálfur hafi það,“ urraði Thuran. „Þér eruð
reyna að svíkja mig um vinning minn.“
L^layt°n heyrði hinn reyna að hreyfa sig í bátnum.
s kvað við örvæntingarstuna: „Ég get ekki skriðið,"
Litaðu þessa mynd og klipptu hana svo eftir
punktalínunum, og þú færS fínt „púsiuspil“.
heyrði hann Rússann kveina. „Þetta er um seinan. Þér
hafið svikið mig, enski hundur.“
„Ég hef ekki svikið yður, herra,“ svaraði Clayton.
„Reynum að skríða hvor til annars, og þá skuluð þér fá
vinning yðar.“
Augnabliki síðar heyrði hann Thuran varpa öndinni
léttar. ,„Ég kem,“ sagði Rússinn. Aftur reyndi Clayton
að komast á fjóra fætur, en allt fór á sömu leið. Loks
valt hann um hrygg og starði upp í stjörnubjartan him-
ininn. Honum fannst hann liggja lengi og bíða dauða
síns, sem kom skríðandi utan úr myrkrinu í líki hálf-
brjálaðs manns. Hann var nú rétt kominn, en fór hægar
og hægar, og Clayton fannst líða óratími á milli hreyfinga
hans. Loksins vissi hann, að Thuran var rétt hjá honum.
Hann heyrði hlátur brjálæðingsins, eitthvað kom við
andlit hans, og hann missti meðvitundina.
GULLBORGIN
Sömu nóttina og Tarzan apabróðir var kjörinn höfð-
ingi Wazirimanna, lá konan, sem hann elskaði, deyjandi
í bátkríli úti á Atlantshafi um hundrað mílur fyrir vestan
hann. Meðan hann dansaði meðal nakinna villimanna
sinna og eldurinn varpaði rauðum bjarma á líkama
hans, sem var ímynd karlmennsku og afls, lá konan, sem
unni honum, í öngviti, skinhoruð og að dauða komin af
þorsta og hungri.
Framh.
33