Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 89

Gulliver skoðar konungshöllina.
á, sem skrifaði bókina um för
Gullivers til Putalands, hét Jon-
stan Swift og var enskur rithöfundur.
Bókin var skrifuð til þess að skopast
a® ýmsu því, sem höfundinum þótti ekki
,ara sem þezt hjá landsmönnum sínum,
°9 var því eiginlega ekki nein Parna-
^ók. En svo gerðust ýmsir til þess að
Sr|íða upp úr henni skemmtibók handa
óörnum, og varla er nokkur bók til, sem
^órnin hafa haft eins gaman af og hún.
Gulliver fór langa sjóferð, og eftir
hiai-gra vikná siglingu lenti skipið I ofsa-
Vsðri og fórst. Eini maðurinn, sem komst
ífs af, var Gulliver. Hann rak upp á
°kunna strönd meðvitundarlaus, og þeg-
ar hann rankaði við sér aftur, gat hann
Vorki hrært legg né lið. Og þegar hann
9ætti betur að, sá hann, að hann var
iötraður f smáriðnu neti, líkast því sem
ónguló hefði spunnið net sitt utan um
hann.
Þ°gar hann hafði legið svolitla stund
°9 hugsað ráð sitt, leit hann varlega út
Undan sér, þvl honum fannst hann heyra
sv° einkennilegan nið. Hann sá þá
mar9a menn, sem ekki voru stærri en
'n9urnir á honum, standa við hliðina
sér. Og niðurinn, sem hann hafði
eyrh var ekki annað en undrunaróp,
Sem þessir litlu menn höfðu rekið upp.
Gulliver sá, að flestir þessara litlu
''tanna voru hermenn, því að þeir höfðu
allir boga og örvar, sem ekki voru
Sta5rri en saumnálar. [ fylkingarbrjósti
Var tígulega klæddur maður á hestbaki,
°9 Gulliver sá strax, að þetta mundi
Vera konungurinn. Gulliver hreyfði hvorki
GULLIVER
legg né lið, til þess að putarnir skyldu
ekki verða hræddir um, að hann ætlaði
að slíta sig lausan. Það eina, sem hann
gerði, var að bæra varirnar, til þess að
koma þeim f skilning um, að hann væri
svangur. Þeir skildu strax bendinguna,
og konungurinn sendi þegar í stað eftir
mat.
Skömmu síðar kom heil lest af vögn-
um. Þeir voru allir hlaðnir matvælum
Quillver vaknar I Putalandl.
Konungurlnn dáist að úrl Gulllvera.
Gulliver með herflotann.
handa Gulliver. Nú var losað um aðra
hönd hans, og hann tæmdi á svipstundu
hvern vagninn eftir annan. Putarnir
horfðu á þetta með skelfingu, þvf að þeir
sáu, að ef Gulliver yrði lengi hjá þeim,
mundi bráðlega verða hungursneyð f
landinu. Samt þorðu þeir ekki að sléppa
honum, en létu nokkurn hluta af her-
liðinu halda vörð um hann dag og nótt.
Öll putaþjóðin streymdi þarna að til
þess að skoða risann, sem rekið hafði
upp á fjöruna, öll vinna féll niður og
verksmiðjurnar stóðu aðgerðalausar,
þangað til konungurinn gaf út tilskipun
um, að hver skyldi fara heim til sfn.
Á skömmum tíma lærði Gulliver svo
vel að tala málið, að hann gat fengið
konunginn til að sleppa sér lausum gegn
því, að hann gerði engum mein. Gulliver
varð innan skamms mjög vinsæll f land-
Inu og gerði putaþjóðinni margan
greiða. Til dæmis gekk hann milli bols
og höfuðs á fjölmennum óvinaflota, sem
lengi hafði hrellt bæjarbúa. Hann óð
út eftir skipunum, tók þau upp og hellti
skipshöfnunum af þeim á eyðiey skammt
frá. Sfðan safnaði hann öllum skipunum
saman, batt þau saman f lest og dró
þau á eftir sér til lands. Var þá mikill
fögnuður meðal putanna.
En til þess að éta ekki putana út á
húsganginn, ákvað Gulliver nú að hugsa
til heimferðar. Þegar hann fór burt,
hörmuðu allir putarni’r það. En þegar
hann kom heim og fór að segja frá
þvf, sem hann hafði heyrt og séð f Puta-
landi, vildi ekki nokkur maður trúa hon-
um.
87