Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 112

PABBI DEYR
KLUKKAN 11
FaSlr heyrði lítinn son sinn
muldra töluna 31302 upp úr
svefninum. Karlinn var hjátrúar-
fullur, keypti undir eins miða
með þessu númeri í happdrætti
og vann á hann 100.000 kr.
Þetta fór oftar á sömu leið.
En einu sinni heyrði faðirinn
drenginn tuldra: „Hann pabbi
deyr á slaginu kl. 11 í fyrra-
málið!"
Það kom heidur en ekki á
föðurinn. Honum kom varla dúr
á auga um nóttina, og morgun-
inn eftir var hann stjarfur af
hræðslu.
En klukkan á mfnútunni 11
kom innheimtumaðurinn frá raf-
magnsveitunni og var ekki fyrr
stiginn inn fyrir þröskuldinn en
hann fékk hjartaslag og dó.
„Ég held þú sért bara enn
þá hásari en þú varst f gær.“
„Það er af því, að óg hef
alltaf verið að segja öðrum frá
hæsinni í mér.“
Kennarinn: „Hvað var Rússa-
keisari kallaður í gamla daga?“
Nemandinn: „Zar."
„Og drottning hans?"
„Zarína."
„Rétt. Og hirðmeyjarnar?"
„Hm — ætli þær hafi ekki
verið kallaðar sardínur?"
HVfLÍKAR
GAFUR
Tvær mæður voru að tala um
börnin sín. Önnur sagði:
„Drengurinn minn er nú al-
veg einstakt efnisbarn. Þarna
er hann orðinn fluglæs og skrif-
andi, og er þó ekki nema fjög-
urra áral"
„Það kalla ég nú ekki mikið,“
sagði hin. „Drengurinn minn er
ekki nema fjögurra vikna, og
hann virðist bara vita um alla
spillingu mannkynsins og gott
ef ekki kjarnorkusprengjurnar
líka, þvf hann grætur dag og
nótt.“
Ið'SSI BOLLA
Texti: Johannes Farestveit
Teikn.: Solveig M. Sanden
1. Nú eru þeir strákarnir i ógöngum, þvi þeir komast ekki inn í kofann fyrir
vespum, sem stinga miskunnarlaust hvern þann, sem dirfist að nálgast bústað
þeirra. „Hvað skal gera?“ scgir Þrándur. „Inn verðum við áð komast með ein-
hverju móti.“ — 2. „Nú veit ég,“ hvíslar Bjössi liróðugur. „Við svælum þær hurtu
með reyk.“ „Þá verðum við að kveikja i, — er það óhætt?“ spyr Þrándur. „Við
þurfum nú ekki að kveikja i kofanum.“ — 3. „Svona er bezt að fara að þessu,
scgir Bjössi um Icið og hann kveikir í trjáberki og rusli, sem iiann liefur vafið
um endann á veiðistönginni sinni. — 4. „Jæja, nú mega vespurnar fara að vara
sig,“ segir Bjössi um leið og hann ber stöngina með eldinum að vespuhreiðrinu.
Ekki líður á löngu þar til vespurnar koma út og mynda næstum ský upp við þak-
skeggið. — 5. Vespurnar hefna sin og stinga Bjössa illilega, svo að hann missi-
vald á stönginni og þýtur frá með liljóðum. „Nefið á mér, ó, ó, það sviður eins
og eldur,“ hrópar Bjössi og hleypur niður að ánni! — 6. Bjössi stingur liöfðinu
ofan i vatnið, en það gagnar lítið. Hann lirekkur við, er hann licyrir Þránd kalln
í ofboði: „Það er kominn eldur i þakið! Kofinn brennur!" Bjössi sprettur upP’
Ekki er um að villast, það er kviknað i þakinu.
110