Æskan - 01.12.1987, Qupperneq 13

OPNUVIÐTALIÐ
Bogdan hafði enga trú á mér!
SEGIR GUÐMUNDUR
GUÐMUNDSSON
Hann er sprettharður, fimur eins
og köttur og sókndjarfur. Ekki að
ástœðulausu sem mótherjunum
stendur ógn af honum! Ef
varnarmaður lítur af honum er
hann búinn að stinga sér inn um
dyragœtt varnarveggjarins, taka sig
á flug inn í teiginn og koma
boltanum fram hjá skelfdum
markverðinum. Aðfarir hans
vekja oft aðdáun áhorfenda.
Hér er átt við Guðmund
Guðmundsson, einn af
máttarstólpum íslenska
landsliðsins í handknattleik. Röðin
er komin að honum í opnuviðtal
Æskunnar. Guðmundur ber
titilinn Iþróttamaður Reykjavíkur
1987 og í vor kusu leikmenn fyrstu
deildar hann besta
sóknarleikmann íslandsmótsins
síðasta keppnistímabil. Það segir
sína sögu um þá velgengni og
virðingu sem hann nýtur.
Guðmundur er minnsti
leikmaður Víkings og landsliðsins,
174 sm á hæð. Honum hefur
ósjaldan verið strítt á því að vera
uppalinn í Litlagerði 6 í
Smáíbúðahverfinu. Þar er þó ekki
skýringa að leita á því hvað hann
er lágur vexti. Fólkið í hverfinu
borðar venjulega fæðu og þar
fyrirfinnast margir hávaxnir menn!
Þegar ég stend augliti til auglitis
við Guðmund finnst mér hann
vera hærri í loftinu en hann virðist
vera í sjónvarpinu. Og þó er ég
með hœrri mönnum!
| á
Fllb'
Ásamt sambýliskonu sinni, Helgu Hermannsdóttur
„Það má segja að ég hafi verið Vík-
ingur alla tíð,“ segir Guðmundur þeg-
ar við erum búnir að koma okkur vel
fyrir í stofunni heima hjá honum og
penninn hefur verið dreginn úr slíðr-
um. „Reyndar byrjaði ég íþróttaferil-
inn 10 ára hjá Val en það stóð stutt og
ég fór yfir til Víkings. Þar lék ég bæði
með knattspyrnu- og handknattleiks-
flokkum til 18 ára aldurs. Um það
leyti hóf Bogdan að þjálfa meistara-
flokk Víkings og ég hafði svo mikla
trú á honum að ég sneri mér eingöngu
að handknattleiknum. Reyndar hafði
Bogdan ekki jafnmikla trú á mér og
ég á honum. Hann taldi mig of lág-
vaxinn til að geta orðið góður hand-
boltamaður. Hann viðurkenndi síðar
að hann hefði vanmetið mig. Það hef-
ur komið sér vel fyrir mig að vera lít-
ill. Ég á nefnilega auðveldara en
stærri menn með að smeygja mér í
gegnum varnarvegginn."
Guðmundur sat á varamanna-
bekknum fyrsta veturinn í meistara-
flokki Víkings, fékk aðeins að koma
inn á þegar vel gekk. Liðið var mjög
sterkt á þeim tíma og því ekki auðvelt
fyrir nýliða að tryggja sér fast sæti í
því. Næsta keppnistímabil lék lánið
hins vegar við hann og hann lék í
stöðu hægri-hornamanns til haustsins
1983. Þá losnaði staða vinstri-horna-
manns og hann skipti yfir. Hún hent-
aði honum betur því að hann er rétt-
hentur.
Guðmundur segir að hornamaður
þurfi að vera sprettharður, útsjónar-
samur og búa yfir góðri skottækni þvi
að skotgeiri hans er svo þröngur.
Hann leggur að nokkru leyti áherslu á
aðrar tækniæfingar en samherjar
hans. Hann æfir sig m.a. í að komast
fram hjá varnarmanni og þjálfar
snerpuna sérstaklega. Svo styrkir
hann sinar og vöðva í úlnliðum með
því að kreista tennisbolta í tíma og
ótíma. Fyrir leiki horfir hann á mynd-
bönd eins og aðrir leikmenn og reynir
að finna veiku hliðarnar hjá mark-
manni væntanlegra mótherja.
„Það kostar þrotlausa æfingu að
verða góður hornamaður," segir Guð-
mundur. „Það sama gildir um aðrar
stöður í handknattleiknum. Menn
þurfa að leggja mjög hart að sér til að
ná einhverjum árangri. Fórna þarf all-
nokkru. Það er engin tilviljun þegar
íþróttamenn ná langt. Að baki liggur
þrotlaus vinna og elja.“
— Hvernig tilfinning er það þegar
þú hefur brotist í gegnum vörnina og
svífur í átt að markverði með boltann
— og ert kominn í dauðafæri?
„Hún er alveg sérstök. Oft er
ákveðin togstreita milli markvarðar
og hornamanns. Báðir eru á tauginni,
markvörðurinn að reyna að átta sig á
því hvernig ég ber mig að með knött-
inn og ég að reyna að sjá glufu. Það er
ánægjuleg tilfinning þegar maður nær
sér á strik gagnvart markverði í leik,
þ.e.a.s. þegar maður skorar nokkur
mörk í röð án þess að hann fái við
nokkuð ráðið. Þá er talað um að mað-
ur hafi tekið hann á taugum. En svo
getur dæmið snúist við og markvörð-
urinn sett mig úr lagi með því að verja
marga bolta í röð frá mér og jafnvel
blekkja mig. Ef til vill þykist hann
ætla að lyfta fæti og ég reyni að koma
boltanum undir hann — en þá hættir
hann við og nær að verja.
Hornamaður er alltaf í strangri
gæslu hjá einum varnarmanni og það
er því ekki oft sem hann getur stokkið
inn úr horninu. Það er alltaf verið að
ýta manni frá. En þegar maður sér
glufu í varnarveggnum þarf maður að
vera fljótur að hugsa. Ég reyni að
stökkva eins langt inn í teiginn og ég
get. Því næst bíð ég eftir viðbrögðum
markvarðar. Hann á oftast fyrsta leik.
Það er erfiðara að eiga við hávaxna og
þéttvaxna markmenn en hina. Þeir
fylla nánast út í markið. Stundum sér
maður enga smugu til að koma bolt-
anum fram hjá þeim og þá er eina ráð-
ið að teygja höndina eins langt út og
hægt er til að skapa meira svigrúm
fyrir boltann. Það heppnast oft að
skora þannig."
Dómarahneyksli á Spáni
Guðmundur er kerfisfræðingur að
mennt og starfar hjá tölvudeild Lands-
bankans. Hann fæddist á Þorláks-
messudag 1960 og verður því 27 ára í
þessum mánuði. Hann er í sambúð
með Helgu Hermannsdóttur háskóla-
nema. Þau hafa búið saman í sjö ár.
Fyrir tveim árum fluttust þau í raðhús
sem þau reistu sér í Arbænum. Helga
er upprunnin í hverfi Fylkismanna en
„heldur örugglega með Víkingum
núna,“ að sögn Guðmundar.
Guðmundur hefur aldrei látið sig
dreyma um að verða atvinnumaður í
handknattleik. Hann kann vel við sig
hjá Landsbankanum og segir að á
Fróni sé best að eiga heima. Forráða-
menn Landsbankans hafa reynst hon-
um vel alla tíð. Hann hefur fengið
leyfi á fullum launum til að æfa og
keppa. Ef hann nyti ekki þessa stuðn-
ings frá bankanum væri hann líklega
búinn að leggja skóna á hilluna.
Guðmundur lék fyrst með landslið-
inu á móti Belgum 1980. Ég spyr hann
hver sé skemmtilegasti leikurinn sem
hann hefur leikið.
„Það er ekkert vafamál," svarar
hann að bragði. „Það er leikurinn á
móti Rúmenum í heimsmeistara-
keppninni í Sviss. Hann skipti sköpum
um hvort við kæmumst áfram í keppn-
inni. Orð fá ekki lýst þeirri tilfinningu
sem greip mann þegar flautað var til
leiksloka. Þarna bar nokkurra ára
undirbúningsstarf árangur. Já, það
getur verið stutt á milli virðingar og
aumingjaskapar. Ég er hræddur um
að landsliðið hefði minnkað í áliti hjá
æði mörgum ef við hefðum ekki kom-
ist áfram í keppninni."
— En hver er ömurlegasti leikur
sem þú hefur leikið?
„Það var á móti Barselóna á Spáni í
Evrópukeppni meistaraliða árið 1984.
Við höfðum sigrað þetta heimsfræga
lið með sjö marka mun hér heima og
vonirnar voru því góðar um að kom-
ast áfram í keppninni. En það ótrú-
lega gerðist að við töpuðum leiknum
ytra með tíu marka mun. Það var
meiriháttar áfall fyrir okkur að standa
frammi fyrir 10 þúsund öskrandi
áhorfendum — eða réttara sagt snar-
brjáluðum — og tveim dómurum sem
dæmdu okkur allt í óhag. Dómgæslan
var hneyksli enda voru dómararnir
settir í ársbann eftir leikinn. Það var
engu líkara en að þeim hefði verið
mútað. Þessum leik gleymi ég aldrei.
Við hefðum komist í úrslitaleikinn þó
að við hefðum tapað leiknum með sex
marka mun.“
— Finnst þér munur á íslenskum
og erlendum áhorfendum?
„Já, hann er nokkur. íslendingar
sýna handknattleiknum meiri skilning
en útlendingar. Við sjáum leikinn í
heild sinni en útlendingarnir sjá bara
mörkin, ekkert annað kemst að.“
— Hvað finnst þér um íslenska
handknattleiksdómara?
„í fyrstu deild dæma fimm dómara-
pör og ég tel að tvenn þeirra séu mjög
góð.“
Hættur aö lesa íþrótta-
fréttir
Ólympíuleikarnir verða í Seúl
(Seoul) á næsta ári. Hvaða vonir gerir
Guðmundur sér um árangur þar?
„Ég tel raunhæft að horfa á 6. sæt-
ið,“ svarar hann. „Við erum í mjög
erfiðum riðli, m.a. með fyrrverandi
heimsmeisturum, Rússum, op núver-
andi heimsmeisturum og Ólympíu-
meisturum, Júgóslövum. Svo leikum
við líka við Svía sem alltaf hafa verið a
okkur erfiðir. Við þurfum að vinna ^
12
13