Æskan - 01.12.1987, Síða 47

NABLAÐH) 1987
Minnisstæður atburður
Þegar ég var fimm ára fór ég í
ferðalag með mömmu og pabba og
tveim eldri systrum mínum.
Ákveðið var að fara hringveginn.
Fyrst tjölduðum við í
Þjórsárdalnum. Þar var mjög gott
veður og skemmtilegt að vera.
Þaðan ókum við í laugina í
Þjórsárdal. Ég hafði aldrei komið
þangað áður. Ég var fyrstur af
þeim út úr klefanum og fór beint út
í sundlaugina án þess að vera með
kút en ég var ósyndur. Ég hélt mig
vera að fara í grynnri endann. Ég
fann að ég náði ekki til botns því
að þetta var þá dýpri endinn. Ég
baslaði í kafi og reyndi að ná í
bakkann en gat það ekki. Þegar
þarna var komið sögu kom mamma
út og sá mig hvergi en þá hafði
systir mín séð til mín og galaði á
mömmu sem sá mig baslandi í kafi.
Hún var ekki lengi að draga mig
hóstandi upp úr lauginni og var
okkur báðum brugðið. Þarna hefði
getað farið verr en ég var gætinn
eftir þetta.
Ernir Freyr Sigurðsson
Áhugamál mín
Áhugamál mitt er hestamennska.
Þegar ég var 10 ára byrjaði ég að
fara á hestbak því að þá fór ég í
sveit hjá fólki sem átti mikið af
hrossum. Fyrst æfði ég mig mikið á
gömlum klár sem var 19 eða 20
vetra gamall og ég var orðin vön
honum.
Sumarið eftir þegar ég var 11 ára
var ég orðin vanari hrossum og fór
aftur á sama bæ. Þá fékk ég að
prófa fleiri hross. í júlí 1984 fékk
ég að fara ríðandi í Faxaborg en
þar var hestamót og mikið um að
vera. Ég var í Reykholtsdal og það
var fjögurra tíma reið þaðan í
Faxaborg. Við lögðum af stað um
ellefuleytið og það var farið allar
krókaleiðir sem hægt var svo að við
þyrftum ekki að vera á
þjóðveginum því að þar var svo
mikil umferð. Allir kviðu mest fyrir
að fara yfir Hvítárvallabrúna því
við vorum með svo mörg laus
hross. En það gekk allt vel.
Eftir sumarið fékk ég sex vetra
hest í kaup. Hann var ekki alveg
fulltaminn svo að ég geymdi hann
upp frá um veturinn. Næsta sumar
fór ég aftur á sama bæ og þá um
sumarið vandist ég hestinum og
hann mér. Ég fór aftur ríðandi í
Faxaborg um sumarið. Þá var ég á
mínum hesti og maðurinn, sem ég
var í sveit hjá, var með svo mörg
hross að ég varð að teyma tvö.
Þegar ég fór yfir Hvítárvallabrúna
þá krömdu hrossin sem ég teymdi á
mér lappirnar því að þau reyndu að
fá stuðning hvert hjá öðru. En
þetta gekk allt vel og allir komust
ómeiddir í Faxaborg.
Bærinn sem ég var á heitir
Skáney og ég er búin að vera þar í
fjögur sumur í sveit.
Harpa Finnbogadóttir
Minnisstæður atburður
Ég ætla að skrifa ritgerð um það
þegar ég lék knattspyrnu í Noregi.
Eg var að fara á æfingu. Ég var
að hita upp. Við stelpurnar vorum
að hlaupa og teygja og gera
æfingar. En við vorum svolítið latar
við það. Okkur fannst það svo
erfitt og leiðinlegt. En við vissum
að við máttum ekki vera latar því
að þá gæti farið illa fyrir okkur. En
við bara gleymdum því.
Við byrjuðum að spila. Ég var
oftast fyrir utan markmanninn. Það
hvíldi mikil ábyrgð á mér. Boltinn
mátti ekki fara framhjá mér því að
þá gæti allt gerst. Við vorum
komnar með 2 mörk. Ég var
svolítið áköf og utan við mig því að
daginn eftir áttum við að keppa á
móti.
Eins og ég sagði var ég utan við
mig og var að hugsa um allt annað
en leikinn. Allt í einu kemur
boltinn á móti mér. Ég hrekk upp,
lyfti hægra fæti, misstíg mig á þeim
vinstri og slít fremra krossband og
hliðarband í hnénu. Ég dett niður
og get ekki staðið upp. Ég fann
mikið til. Það var ekki til íspoki svo
að það var bara sóttur snjór í
handklæði. Ég missti af strætó og
þjálfari minn skutlaði mér heim.
Daginn eftir fór ég til læknis.
Hann fann ekki neitt að hnénu. Ég
fór bara upp í skóla og horfði á
mótið.
En þegar ég kom heim til íslands
þá sögðu læknarnir að ég mætti
ekki stunda knattspyrnu fyrr en
væri búið að skera mig upp (þegar
ég er orðin 16 ára).
En núna æfi ég hnit af fullum
krafti og mér gengur ágætlega. Að
vísu fékk ég spelku.
Katrín Georgsdóttir
47