Æskan - 01.12.1987, Síða 70

Efni frá lesendum
Tryggur
Saga þessi gerðist á sveitabæ sem er
neðarlega í sveit einni, ekki langt frá
fremur straumþungri á. Á bænum
bjuggu hjón á miðjum aldri, ásamt
tveim stálpuðum bömum sínum, strák
og stelpu, og frænda þeirra. Fyrir
nokkm settist þar að stór flækings-
hundur sem allir vom frekar mótfallnir
að taka í fóstur nema Katrín, dóttir
hjónanna. Hún tók miklu ástfóstri við
hundinn og kallaði hann Trygg.
Annað heimilisfólk hélt því fram að
Tryggur gæti borið með sér alls konar
sýkla og væri heimskur svo að réttast
væri að lóga honum en enginn fékk sig
samt til þess því að fólk sá hvað Katrín
hafði mikið dálæti á Trygg. Hún sá um
að gefa honum að eta á hverjum degi og
fékk leyfi til að gera honum bæli í
gömlu fjósi sem var lítið notað.
Nótt eina var mikill vöxtur í ánni og
allir vom í fastasvefni á bænum nema
Tryggur. Um miðja nótt kom hann
hlaupandi að íbúðarhúsinu og gelti eins
og hann ætti lífið að leysa. Þegar eng-
inn sinnti honum byrjaði hann að klóra
og krafsa í útidyrahurðina.
Eftir nokkurt krafs tókst honum að
hrinda upp hurðinni og í sama bili þaut
hann inn. Hann fór rakleiðis í átt að
herbergi Katrínar og vakti hana. Þegar
hún sá Trygg allan rennandi blautan og
moldugan varð henni ljóst að eitthvað
mikið var að. Hún klæddi sig í snarhasti
og vakti síðan foreldra sína og bað þá
um að koma strax með sér því að það
væri eitthvað um að vera úti, — hund-
urinn væri óður. Þeir höfðu að vísu
vaknað við lætin í Trygg en héldu að
hann væri illa gefinn flækingshundur
sem væri að gelta að bflum á þjóðvegin-
um.
Foreldrar Katrínar klæddu sig og
flýttu sér út til að athuga hvað um væri
að vera. Tryggur hélt áfram að ýlfra og
gelta. Þau eltu hann niður að ánni. Þar
sáu þau hvar myndast hafði hringsog í
ánni og þrjú lömb börðust við að bjarga
sér frá drukknun. Þremenningarmr
hófust strax handa um að bjarga þeim.
Með hjálp Tryggs tókst að bjarga
fénu sem reyndist vera frá næsta bæ og
hafa strokið úr fjárhúsinu. Eftir þetta
atvik breyttist viðhorf heimilisfólksins
til Tryggs og hér eftir varð hann trygg-
asti og besti vinur allra. Hann reyndist
líka hinn besti fjár- og minkahundur.
Höfundur: Ingibjörg Sigurðardóttir,
Víðinesi ll, Hólahreppi,
Skagafirði.
Hvíti riddc
Seint í júní 1988.
Sólin var hátt á lofti og nokkrir töff-
arar á Hallærisplaninu voru að því
komnir að leka niður af mótorhjólun-
um sínum. Við ljósastaur á miðju plan-
inu var bundinn glæsilegur mjallhvítur
hestur með mjallhvítt fax og tagl. Á
honum var mjallhvítur hnakkur og
mjallhvítt beisli. Einhvers staðar á and-
liti hestsins voru tvö svört augu.
Inni í ísbúðinni á planinu var eigandi
hestsins.
— Góðan dag, herra minn. Eg girn-
ist að fá eitt stykki af ísklatta í brauð-
formi með ídýfu og hrísi ef þér vilduð
gjöra svo vel, góði maður.
Þetta var hávaxinn og laglegur mað-
ur sem talaði, í silfurbrynju með silfur-
hjálm á höfði og hvítt naglalakk á nögl-
um.
— Hei, hei, maður minn, hneggjaði
búðarkarlinn. Þó að þú sért að fara á
grímuball í þessum hallærislega bún-
ingi geturðu talað við mig eins og
venjulegur maður.
— Maðurminn,mæltihinnglæsilegi
riddari. Hvernig vogið þér yður að þúa
mig og halda því fram að ég sé að fara á
grímuball. Ég er allra riddara göfugast-
ur og glaðastur. Hugrakkur er ég og
óhræddur, glæsilegur og girnilegur en
þér eruð aðeins vesæll og vansæll,
slæmur og sóðalegur karl.
Svo dró hinn óhræddi riddari sverð
úr slíðrum og potaði í bumbuna á karl-
inum, aðallega þó til að hrekkja hann.
— Hver þremillinn! skrækti búðar-
karlinn yfir sig hræddur. Augun ætluðu
út úr höfðinu á honum. Þú ert bilaður
gaur! Ég hringi strax í lögguna.
Síðan stakk hann sér inn í næstu
kompu til að hringja í lögguna. En hvíti
riddarinn gekk út og bar höfuðið hátt,
ánægður yfir því að hafa hrætt þennan
ókurteisa afgreiðslumann.
Hugprúði riddarinn hafði ekki fyrr
fengið sér sæti á bekk fyrir utan sjopp-
una en brjálæðisleg rokkmúsík fyllti
70