Æskan - 01.01.1992, Side 7

var ráðist að mér úr öllum áttum.
Ég var sett í fangaklefa og rósin var
tekin af mér. Ég grét og grét en það
stoðaði ekki. Þá mundi ég eftir eggj-
unum og braut eitt. Skömmu seinna
kom bústinn fugl fljúgandi inn um
gluggann og sagöi:
„Varstu að kalla á mig?" Hann
tók mig á bak sér áður en ég gat
svarað. Þegar við lentum sagði
hann:
„Æ, já, mundu eftir rósinni."
Hann rétti mér rósina. Hún var
fallegri en nokkru sinni fyrr! Ég veif-
aði fuglinum sem sagðist heita Þröst-
ur. Fram undan var vatn með mik-
illi og fallegri eyju. Ég gekk að vatn-
inu. Við bakkann var bátur. Ég sigldi
á honum til eyjarinnar. Þegar ég var
komin þangað var aftur komin
þoka og rósin dáin.
Á eynni var kastali sem á var rit-
að: Kastali mengunardátans. Ég
barði að dyrum. Grannur og lág-
vaxinn maður kom til dyra og sagði:
"Hvert er nafnið?"
„Sonja"sagðiég.
Ég var tekin föstum tökum og
sama sagan endurtók sig. Ég í
fangaklefa, annað egg brotið og loks
flugferðin með Þresti.
Nú var stór skógur fram undan.
Ég fann á mér að kastali nomarinn-
ar væri inni í skóginum. Ég bjó mig
undir hættulega för því að ég fann
á mér að þessi leið væri háskaleg-
ust allra.
Þegar ég var komin inn í skógar-
jaðarinn fékk ég þungt högg á mig.
Ég rankaði við mér í dyflissu kast-
alans. I kringum mig voru fanga-
klefar fullir af gömlum körlum. Ég í-
myndaði mér að þeir hefðu ein-
hvern tímann verið ungir prinsar í
leit að fallegri prinsessu.
Allt í einu heyrði ég fótatak og
fangaverðir komu ásamt norninni
til mín. Einn varðanna hneigði sig
og sagði:
„Drottningin okkar vill skylmast
við þig."
Drottningin eða Óhamingunorn-
in var hryllilega langt á eftir tíman-
um svo að hún hélt að ég væri prins.
Ég var sárlega móðguð en spurði þó
hvað væri í verðlaun. Nornin sagði
að ég yrði frjáls ferða minna ef ég
ynni en ef ég tapaði þyrfti ég að
dúsa í fangaklefa til dauðadags.
Ég var búin að gleyma að ég átti
þriðja eggið eftir svo að ég sagði:
„lá."
Mér var fært langt og mjótt sverð.
Við byrjuðum að skylmast. Sverðin
snertust ótt og títt. Svona hefði þetta
getað haldið lengi áfram svo að ég
ákvað að láta til skarar skríða. Ég
reyndi að höggva höfuðið af norn-
inni en sverðið bognaði bara. En svo
gerðist dálítið skemmtilegt. Norn-
ina kitlaði svo mikið er sverðið kom
við hana að hún fór að skellihlæja
og veltist um af hlátri þar til hún
gafst upp.
Nú var ég frjáls ferða minna. Ég
hélt ferðinni áfram eins og ekkert
hefði í skorist. Þegar ég hafði geng-
ið um stund kom ég að litlu, snotru
húsi. Samstundis vissi ég að þetta
var hús Maríu. Ég drap á dyr. Göm-
ul, fríð kona kom til dyra (Ég veit
ekki af hverju mér fannst hún fal-
leg, kannski var það brosið eða aug-
un). Hún bauð mér inn og leyfði
mér að gæða mér á indælu brauði
með yndislegu áleggi sem ég gat
ekki áttað mig á hvað var og bollu
fékk ég í eftirmat. Svo kom ég mér
að efninu.
„María ..." byrjaði ég hálfhikandi.
„Þú þekkir hann Sigmund?"
„Ó, jú, hann Munda þekki ég,"
sagði María og brosti.
„Hann er afi minn og þetta er frá
honum."
Ég rétti Maríu rósina. Hún fékk
tár í augun og brosti svo fallega.
Henni virtist vera sama þótt það
væri ekki afi sem færði henni rósina
og að hún kæmi svona seint. Ég ætl-
aði að fara að gæða mér á fleiri boll-
um en þá vakti mamma mig og
sagði að afi væri dáinn.
Ég hafði lengi kviðið þessum degi
en ég gat varla grátið því að þetta
var það sem hann vildi, að deyja.
Við kistulagninguna sá ég að afi
var enn þá fallegur. Ég setti hend-
ina í vasann. Eggiö var þar enn! Ég
laumaði því í kistuna. Mér fannst
sem afi brosti til mín.
Ég orti síðar til hans lítið ljóð:
Afi er nú farinn.
Við hittumst þó kannski senn.
Munið nú allir
að ævintýrin gerast enn!
Æ S K A N 7