Æskan - 01.01.1992, Side 17

íusson, Erling Þorsteinsson."
- Þið hafið öll áhuga á tónlist.
Hverjar eru eftirlætishljóm-
sveitir ykkar eða söngvarar?
Sturla: „Eftirlætishljómsveitin mín
er Dire Straits."
Aníta: „Ég er hrifnust af GCD.“
Álfrún: „Ég á enga eftirlætishljóm-
sveit."
Jóhann: „Þér finnst það kannski
skrýtið en ég dái mest Pavarotti óp-
erusöngvara."
HÉLDUAÐÞAU YRÐU
EKKIVALINIHLUTVERKIN
Er eitthvert hlutverk
sem þið mynduð vilja
leika íframtíöinni,
draumahlutverk?
Nei," segja Aníta, Jóhann og Álf-
rún.
Sturla: „Mig hefur nú alltaf lang-
að til að leika Emil! Mér var bent á að
það ætti að fara að prófa stráka í
hlutverk Emils svo að ég fór í pruf-
una. Ég var viss um að ég ætti enga
möguleika en svo hringdi leikstjórinn
í mig og sagði að ég hefði verið val-
inn úr hópi 10 stráka. Svo þurfti að
velja tvo úr þeim hóp og ég var ann-
ar.“
Aníta: „Já, það voru 200-300
krakkar í prufunni. Ég var alveg viss
um að verða ekki valin."
Sturla: „Vesalings leikstjórinn að
þurfa að prófa svona marga.“
- Hver voru viðbrögð ykkar
þegar þið vissuð að þið hefð-
uð fengið hlutverkin?
Aníta: „Ég hoppaði út um alla
íbúð, fór svo út og skellti á eftir mér
hurðinni og fór til vinkonu minnar
til að segja henni frá þessu.“
Álfrún: „Það voru svo rosalega
margar stelpur í prufunni að ég var
viss um að komast ekki að. Mig
langaði rosalega til að leika í leikrit-
inu.“
Sturla: „Ég dansaði um gólfið og
setti sjónvarpið í botn.“
Jóhann: „Ég man ekki hvað ég
gerði.“
- Hvenær fenguð þið að vita
þetta?
Álfrún: „Leikstjórinn hringdi í okk-
ur þremur vikum eftir fyrsta prófið
og bað okkur að koma í annað próf.
Ég hélt að ég hefði ekki komist á-
fram því að hann hafði ekki hringt í
þrjár vikur.“
Aníta: „Ég hélt að hann hefði
gleymt að hringja því að hann sagð-
ist myndu hringja í okkur til að láta
okkur vita. Þá var ég alveg viss um
að ég hefði ekki verið valin.“ Sturla:
„Ég hélt líka að hann hefði gleymt
að hringja í mig. Ég var alveg viss
um að ég hefði ekki einu sinni verið
einn af þeim hundrað sem hefði
komist áfram. Ég fékk að vita 1. des-
ember að ég myndi leika Emil."
Aníta: „Þegar var hringt í mig frá
Þjóðleikhúsinu og ég beðin um að
koma í aðra prufu þá fékk ég í mag-
ann af eftirvæntingu."
Jóhann: „Þegar ég var valinn úr
hópi nokkurra sem héldu áfram þá
hugsaði ég: Kannski tekst þetta,
kannski tekst þetta..." Síðan var ég
beðinn að koma í þriðju prufuna. Þá
hugsaði ég: „Þetta tekst, þetta tekst
..." Svo beið ég við símann um
kvöldið og svo hringdi hann til að
segja mér að ég hefði verið valinn.“
ERU MEÐ „LEIKLISTAR-
BAKTERÍUNA“
Eruð þið feimin við að
koma fram?
„Nei,“ segja þau öll.
Jóhann: „Ég hef oft komið fram
átónleikum meðtónlistarskólanum
svo að ég er ekki lengur feiminn við
slíkt. Ég syng oft einsöng á tónleik-
um og í kórnum og ég er ekkert
taugaóstyrkur."
Álfrún: „Ég er ekkert feimin við
að koma fram.“
- Hvað finnst ykkur skemmti-
legasta atriðið í leikritinu?
„Veislan,11 segja Álfrún og Aníta
en Sturla segir: „Mérfinnst skemmti-
legast að draga ídu upp í fánastöng-
ina.“
- Ætlið þið í leiklistarskóla í
framtíðinni?
Sturla: „Ég hef farið á leiklistar-
námskeið í Kramhúsinu. Þarfórum
við í leiki, lærðum að tjá okkur og
fleira."
Álfrún: „Ég ætlatil útlanda í leik-
listarskóla."
- Eruð þið komin með „leik-
listarbakteríuna?"
„Já!“ svara þau öll.
Álfrún: „Ég held að ég hafi ver-
ið með hana alla ævi.“
Sturla: „Þegar ég er að leika t.d.
í skólaleikriti, þá finnst mér rosa-
lega leiðinlegt ef það eru bara tvær
eða þrjár sýningar og langar til að
hafa þær miklu fleiri.“
Jóhann: „Já, ef maður er að
leika eitthvert skemmtilegt hlut-
verk þá vonar maður bara að leik-
ritið verði sýnt sem lengst.“
Sturla: „Þá vona ég bara að
Emil verði sýndur iengi!“
Æ S K A N 17